De band bleef altijd omstreden vanwege haar activiteiten binnen links radicale kringen en politieke demonstraties, waarbij bandleden ook wel eens werden gearresteerd. Dit laatste weliswaar zonder vervolg.In 1997 voegde zich een vierde bandlid bij Atari Teenage Riot: Nic Endo. De groep viel in 2000 uit elkaar na de dood van Carl Crack die, ironisch genoeg, overleed aan een overdosis.
Tien jaar later besloten Alec Empire en Nic Endo Atari Teenage Riot weer nieuw leven in te blazen door toevoeging van derde bandlid MC CX Kidtronik die ook gewerkt heeft met Nine Inch Nails en opmerkelijk genoeg: Kanye West.
Het concert is verplaatst van de grote naar de kleine zaal. Dat doet vermoeden dat er niet genoeg kaarten zijn verkocht. Eigenlijk is dat helemaal niet erg; de kleine zaal is goed gevuld en de afstand van artiesten tot het publiek is kleiner. Iets wat Atari Teenage Riot goed doet, gezien er altijd wel veel interactie is tussen de band en publiek.
Opvallend is de diversiteit aan volk dat ATR trekt; punkliefhebbers, metalliefhebbers, danceliefhebbers, hardcoreliefhebbers en alles wat daartussenin zit. Net zoals het geluid dat ATR produceert. De gemiddelde leeftijd ligt toch boven de 25. En bezoekers lijken vooral echte kenners te zijn, zo zal later blijken uit alle teksten en kreten die enthousiast worden mee gekrijst.
Bij aanvang van het eerste nummer blijft het nog betrekkelijk rustig; men lijkt eerst even te bekijken hoe de nieuwe samenstelling van de band is en wat er gaat gebeuren, maar later wordt er toch flink gemosht op de keiharde beats van de band. Er worden nummers gespeeld van alle albums en het lijkt wel of elke track destijds een hit was, want bij aanvang van elk nummer wordt er enthousiast geanticipeerd door het publiek. ATR weet dan ook wel wat ze moeten spelen: bijna elke afzonderlijke single/EP wordt gespeeld. Tussen de nummers door wordt er door de band eigenlijk geen woord gezegd. Maar met titels als ‘ Deutschland Has Gotta Die’ , ‘Revolution Action’, ‘The Future of War’ en ‘Destroy 2000 Years of Culture’ behoeft de propaganda weinig toelichting. Wel wordt er wat met noise gespeeld tussen de nummers door, iets wat ATR altijd heeft gedaan; ooit werd er een concert gegeven waar de band alleen maar geluid produceerde, wat hen door fans niet in dank werd afgenomen.
Nieuwkomer MCCX Kidtronik is wonderbaarlijk goed in staat om de leegte en podiumpersoonlijkheid van Carl Crack te ondervangen; zijn verschijning doet enigszins denken aan Carl, zo ook zijn podiumpresentatie. Fel, Agressief, beweeglijk, maar wel met schwung. Ook Nic Endo lijkt veel meer op te gaan in de band dan vroeger: toen ze eigenlijk voornamelijk achter de apparatuur stond waar Hanin Elias voor op het podium het publiek bespeelde en bezong.
De band is in staat om het publiek te boeien van begin tot eind en blijft steeds explosief, wat ook zijn weerslag heeft op de bezoekers die elkaar liefdevol flinke klappen uitdelen op de dans/moshvloer. Atari Teenage Riot komt nog een keer terug voor een toegift die bestaat uit nog een aantal favorieten en verlaat daarna stilzwijgend maar met ferme uitstraling het podium. De band heeft bewezen dat digital hardcore nog lang niet dood is en de harde kern van de aanhang al helemaal niet. De rel gaat door!
Atari Teenage Riot, gezien 28 november in de Effenaar.