In Engeland zullen ze je niet geloven als je vertelt dat je Peter Doherty in een zaal met slechts een paar honderd man hebt gezien. Het verschil in status is overzee niet te overbruggen. Alleen de allergrootste hebben meerdere voorprogramma’s; Peter heeft er drie. De eerste is een A capella Hip Hop act uit de US of A zoals ze het zelf graag noemt. De snelheid met behoud van goede articulatie is knap te noemen, maar deze eend is vanavond te vreemd in de bijt.
Het volgende voorprogramma is singer-songwriter Alan Wass die enigszins verdwaasd op het podium liedjes, over de bewandelde levensweg, speelt met behulp van een gitaar en een mondharmonica. Bob Dylan zou zien wat de man probeert te doen, maar niet in hetzelfde hokje gestopt willen worden. Later komt de man nog terug om Peter Doherty te assisteren met zijn mondharmonica. Laatste, als enige aangekondigde, voorprogramma ‘Roses Kings Castles’, ook wel bekend als Adam Ficek van Babyshambles, speelt kleine gitaarliedjes met een lichtzinnige toon die vooral in ‘I Killed You’ erg vermakelijk is.
Het podium is in al die tijd vrijwel leeg gebleven: een paar Vox versterkers met wat kaarsjes erop, een Babyshambles kist en één microfoon. De aangekondigde band hoeft niet meer verwacht te worden. Als Peter Doherty eenmaal het podium opkomt –gepakt in jas en das met hoed on top- wordt dit snel vergeten: Peter is er. Geen rare streken bij aanvang, maar er wordt direct begonnen met spelen. Zijn stem klinkt nog wat ruw en moet duidelijk opgewarmd worden.
Het eerste couplet van East Of Eden is dan ook te zwaar bevonden. De valse zang werkt zelfs even op de lachspieren. ‘Can’t Stand Me Now’ gaat al stukken beter en heeft ondanks het gemis van de bandondersteuning nog steeds dezelfde kracht als het origineel.
Alle nummers worden vanavond op dezelfde akoestische gitaar gespeeld. De tempowisselingen en de sterk gevarieerde aanslagen zorgen er echter voor dat het gitaargeluid geen moment verveelt. Ook zijn zang is erg dynamisch: bij ‘Music When The Lights Go Out’ schreeuwt hij het uit terwijl daarna afstand van de microfoon wordt genomen waardoor zijn stem verandert in fluisterzang.
Peter Doherty voelt zich thuis op het podium dat hij, ondanks dat hij er alleen op staat, in zijn geheel gebruikt. Er wordt gewandeld en zo nu en dan wordt er iets opgeraapt dat hij krijgt toegeworpen. Een sketch volgt, iedere keer opnieuw. Hij oogt verdoofd en wankelt regelmatig, maar zijn gevatheid is de voornaamste reden hem te geloven wanneer hij vertelt dat hij al twee maanden clean is. Zijn nonchalance is vermakelijk, zijn ingetogen gitaarstukken en soms vergeten tekst maken hem kwetsbaar.
De meeste nummers lopen in elkaar over, nog voordat de akkoorden zijn uitgeklonken. Ook Delivery van Babyshambles komt voorbij. De enige hit die hij solo heeft, speelt hij echter niet. Covers als 'Hit The Road Jack' (klein stukje) en 'Needle And The Damage' dan weer wel. Bij een cover van The Strokes zoekt hij in het begin lang naar de akkoorden en de tekst om er op het einde niet aan onderuit te komen het publiek om hulp te vragen. Die krijgt hij, want Peter geeft vanavond een bijzonder en bij vlagen buitengewoon goed optreden. Voor een veel te klein, maar wel heel loyaal publiek. Peter lijkt het te zien, te waarderen en geeft vervolgens al het mooie wat hij te bieden heeft terug.
Peter Doherty gezien op 24 november in Effenaar.