Voornamelijk het openingsnummer ‘Island Café’ klinkt erg zomers. En dan niet alleen vanwege de kabbelende zee en de meeuwen die aan het eind te horen zijn. Net als in ‘Night Life’ is het de zang van Mary Anne die je opnieuw doet verlangen naar de zomer. Kwam ‘Stay’ van Suimasen in de herfst perfect op tijd, zo komt ‘Island Café’ in november eigenlijk een paar maanden te laat.
Wat het meest opvalt bij de eerste drie nummers is de sterke leun op de drums en de originaliteit van het gebruik van de breakbeats. Misschien viel dat ook wel te verwachten na de omschrijvingen, maar als de breakbeats in ‘Island Café’ aangevuld worden met kicking bassdrums is het alsnog opvallend te noemen. Een heel ander geluid opeens uit Eindhoven dat warm wordt onthaald.
‘Go Go’ toont aan dat dit collectief op meerdere manieren creatief kan zijn met elektronica. Dj Reemster is verantwoordelijk voor het draaitafelwerk zoals achter op de cd te lezen valt. Tijdens ‘Go Go’ wordt duidelijk wat daarmee wordt bedoeld: er is even ruimte voor een scratch en de zelf toebedeelde naamgeving ‘Breakbeat live on stage’ wordt plotsklaps een stuk duidelijker.
Voor ‘Tattoo’ is het aantal beats per minuut omhoog geschroefd en de zang van het refrein wordt scherp ondersteund door sterk vervormde gitaren. Leek de zang in ‘Go Go’ nog erg op die van Alison van Goldfrapp, in ‘Tattoo’ is de verleidende zang duidelijk beïnvloed door Roisin Murphy. De stem van Mary Anne is in dit nummer meer gevarieerd en spannender waardoor de veelzijdigheid niet alleen blijkt uit de instrumentals. De zang past overal goed in het geheel, maar is in ‘Come On’ net iets te voor de hand liggend.
‘Right Inside’ gaat nog wat verder in het opschroeven van het tempo. ‘Bring The Bass’ als vooraankondiging had er niet in gehoeven; het doet zelfs even met gene denken aan de jaren 90 kreten van Scooter. De melodie bevat een sample van ‘Sweet Dreams’ die niet heel sterk opvalt door de overheersende geluiden die uit het toetsenbord komen.
Na ‘Right Inside’ komen de breakbeats weer terug. Dit keer een paar maten langzamer waardoor het klinkt als Nu Skool breaks. Het zijn juist deze beats die voor dat ‘wow effect’ zorgen zodra je de plaat opzet. Datzelfde gevoel sluipt er opnieuw in bij de laatste nummers.
‘Cocoon Curfew’ staat bol van gave soundeffecten. Er komen aardig wat genres binnen de elektronica en house voorbij. Ook al blijven ze altijd op eigen terrein, afwisselend is het zeker. Afsluiter ‘Not Impressed’ opent ruig en lijkt garantie te eisen voor een stevige herinnering. De breakdown opgevuld met orgelachtige synths geeft het nummer een originele wending. De vol met echo gepakte zang van Mary Anne in de volgende break wordt opgevolgd met jungle breakbeats. Zo wordt het album gevarieerd afgesloten, geheel in stijl.
Wax ’n Wane heeft als belangrijkste doel gesteld muziek te maken met live beats waarop gedanst kan worden. Ook al is de originaliteit niet in alle muziekstijlen even sterk als hun interpretatie van drum ’n bass, dansbaar is het zeker.