Dekmantel, Ari Daily en de uit Chicago afkomstige dj Rahaan waren present in het Stroomhuisje afgelopen zaterdag onder het mom Broke. Het publiek liet het in het begin even afweten, maar godzijdank trok het na een uurtje of half één goed bij. Het bier boven lauw maar beneden lekker koel. De muziek hard, maar om te hebben. Fijne deuntjes, maar niet iets om de eerste uren volledig op los te gaan.
In een lege kelder vervloog mijn hoop op een gezellige avond dus even de trap op om verbaasd te zien dat het boven al wat drukker was geworden. De dienstdoende dj liet een fijne mix van dubstep en drum ’n bass horen. Een nadeel aan dit eerste zaaltje is dat het eigenlijk een doorloop- welkoms halletje is in de richting van de ‘garderobe’ en lounge ruimte. De creatievelingen die overigens de laatste genoemde onder handen hebben genomen verdienen een dik compliment. Sfeervol, met een fijne houtkachel die het helemaal gezellig maakt.
Terug naar beneden want hier begint dj Rahaan die als een imposante verschijning aan het einde van de hal achter de decks gaat staan. Al snel is stilstaan geen optie meer. Sterker nog, ik moet dansen. Als je mij ziet dan ben ik niet echt een discokoning; mijn moves komen vanavond echter gevaarlijk dicht in de buurt. Althans, in mijn eigen beleving dan. De soul, disco en Motown sound vind ik leuk. Dit is nooit een passie geweest, maar wel lekker voor onderweg. Dansen doe ik normaliter op iets anders, maar vanavond tikken mijn heupen links en rechts tegen de muren van het Stroomhuisje en dat allemaal dankzij de super house set van Rahaan. Want naast de onvervalste soul sound denderen er ook stijlen als Detroit techno en de wat minimalere techno varianten door de speakers. Het BPM gaat alsof het een koud kunstje is van 115 naar 135 en even later naar schuifeltempo om het joelende publiek wat rust te gunnen.
De sfeer is perfect en het mixen is van een hoge kwaliteit. Helaas weet de mixmeester uit de States dit niet tot zes uur vol te houden. Net als mijn benen verliest zijn set meer en meer aan kracht evenals de zaal die meer en meer mensen verliest. Wat overblijft zijn plichtmatige overgangen en een aantal mensen die hopen op nog één kunstje. Iedereen weet eigenlijk wel dat het afgelopen is; we worden bedankt en wij bedanken hem. Lang geleden dat ik zo heb staan dansen; wat een muziek!