In zeer korte tijd is de naam van Sabrina Starke gevestigd in de wereld van de popmuziek. Haar album, dat is verschenen in november 2008 is door de pers de hoogte in geschreven. En helemaal terecht overigens, want dit album is een genot voor het oor. Opvallend is dat iedereen vindt dat haar geluid een kruising is tussen twee verschillende zangeressen. Het lastige hier aan is echter, dat niemand dezelfde zangeressen in gedachten heeft waar ze dan op zou lijken. Zo heb ik al de namen als Randy Crawford, Lauren Hill, Alicia Keys, India.Ari, Erykah Badu, en Tracy Chapman gehoord en ongetwijfeld dat er nog vele namen zullen volgen. Zeker is dat Sabrina Starke’s stem je raakt en dat we haar nog vaak gaan horen.
Het is de tweede keer dat deze Surinaamse in de Effenaar staat, want in december van het afgelopen jaar was ze nog het voorprogramma van Pete Philly & Perquisite. Maar nu, drie maandjes later, staat ze er al als hoofdact. In de Kleine Zaal weliswaar en de volgende keer, wanneer die keer mag zijn, zal ze in de Grote Zaal te bewonderen zijn. Maar nu laat ze haar prachtige stem dus nog horen in een uitverkocht klein zaaltje. En als je dat meisje ziet, met haar tot spleetjes dichtgeknepen ogen, klein gezicht en onschuldige uitstraling, dan hoort deze stem daar helemaal bij. Ze zingt met weinig volume maar bijzonder helder. Vooral in de rustige nummers komt dit goed uit. Het eerste nummer is ook meteen zo’n nummer en daarmee heeft ze het publiek eigenlijk al direct voor zich gewonnen. Als later de band invalt is het optreden echt begonnen met heerlijke nummers die bijna allemaal een andere ‘zwarte’ sound in zich hebben. Het ene hangt meer naar de reggea of juist de jazz en het ander is een duidelijk soul-nummer. Maar ieder nummer zingt ze met een groot gemak, waardoor al deze verschillende liedjes echt bij haar horen. Waarschijnlijk vanwege haar veelzijdigheid is ze meteen al gecontracteerd door Blue Note en haar album in Amerika heeft ze met Brad Gilderman samengewerkt die al eerder met o.a. Destiny’s Child, Toni Braxton en Eminem werkte.
De naam van dit album, Yellow Brick Road, is trouwens afgeleid van de lange gele weg die Dorothy aflegde in de film The Wiz oftewel de tovenaar van Oz. Deze weg vertegenwoordigt in de film de lange weg naar huis en op haar album betekent dit de weg naar de totstandkoming van dit album. Het zou me niets verbazen als dit album ook internationaal de nodige aandacht gaat krijgen.
De veelzijdigheid van deze voormalig jongerenwerkster uit Rotterdam is ook misschien de reden waarom dit concert eigenlijk niet echt loskomt. Alle liedjes zijn goed, maar het brengt niet die flow waar je normaal gesproken in komt te zitten. Ook het gebrek aan meer materiaal draagt hier niet positief aan bij. Bijna alle nummers van haar eerste cd worden gespeeld maar verder blijft het daarbij. De zeven begeleiders van Sabrina op dat kleine podium blijven allemaal op de achtergrond. Soms laat de gitaar zich heel kort horen en het orgel nog even, maar verder is het één geluid dat te horen is. Jammer, en een gemiste kans, want niet veel artiesten hebben de luxe om door zeven instrumenten begeleid te worden.
Neemt niet weg dat Sabrina Starke laat horen dat ze hier is om te blijven. Het applaus aan het einde laat dit wel blijken. De waardering die ze krijgt van dit publiek beloont ze dubbel en dwars. De titelsong wordt gezongen en voor een laatste keer zwijgt het publiek. Luisteren is wat ze doen omdat ze beseffen dat ze afscheid aan het nemen is. Volledig in vrede en tot weerziens, dat wel.