Uw schrijver is eigenlijk helemaal niet zo'n kenner op het gebied van KMFDM. Maar met CD's van onder anderen Die Krupps (het electronische én het metalen tijdperk), Rammstein, Ministry en Front 242 in zijn platenkast denkt hij er toch wel wat zinnigs over te kunnen zeggen. Het dance-element, dat bij KMFDM wel degelijk aanwezig is, ontbreekt in genoemde platenkast, of het zou zo moeten zijn dat U Tubular Bells III van Mike Oldfield in dit verband wilt goedkeuren. Bovendien is  per internet de algemene informatie in een vloek en een zucht opgegoogled. Zoals bijvoorbeeld het feit dat KMFDM staat voor “Keine Mehrheit Für Die Mitleid”. En nee, het is niet Uw scribent die die twee woordjes om heeft gedraaid. Of dat de groep nog meer invloeden in haar muziek pleegt te verwerken, zoals rap, reggae en ska. Ook komt men er googlenderwijs achter dat de discografie dan misschien niet Zappiaans indrukwekkend is, maar dan toch op zijn minst omvangrijk; een dikke veertig platen zijn er inmiddels toch wel verschenen. Al moet daar eerlijkheidshalve bij vermeld worden dat dat inclusief singles, EP's, remixen en wat al niet is. Nou, maar eens kijken of dit bandje op het podium net zo hard werkt als in de studio.

Stin Scatzor is een trio dat bestaat uit een gitarist, een zanger en een toetsenist annex knoppendraaier. Muzikaal gezien staat de groep op het kruispunt van industrial metal en noise. Het geluid is bar en boos vanavond; de toetsen verzuipen in zichzelf en af en toe is er weinig van de gitaar te bespeuren. Het is misschien vandaar dat Uw reporter alleen maar dénkt noise te horen. De presentatie van het drietal is nogal statisch, behalve dan die van de zanger die in een constant gevecht met zijn microfoonstandaard is verwikkeld (een duidelijke winnaar is niet aan te wijzen). Het publiek staat er navenant bij, ook hier zit meer beweging dan een sporadisch ja-knikkend hoofd en een ritmisch knikkende knie er niet in. Er is trouwens ook nog ruimte genoeg om tussen de poppen in dit wassenbeeldenmuseum door te lopen. Ook in muzikale zin biedt Stin Scatzor weinig afwisseling, de meeste nummers zijn een beetje inwisselbaar en tamelijk monotoon. Het één en ander is weinig spannend of uitdagend en eerlijk gezegd verhoogt de DJ na het concert de feestvreugde drastisch door 'Gangreen' van Ministry op te zetten.

Nee, dan KMFDM! Kunt U zich nog herinneren dat we het in het begin hebben gehad over de invloeden die deze band in haar muziek verwerkt? Die dance? Rap? Reggae? Ska? Nou, mevrouw, meneer, daar is vanavond weinig van te horen. En dat is bepaald niet omdat de muziek zo zacht staat. Nee, hier staat een volbloed rockband te knallen. U mag daarbij gerust denken aan een hoogenergetische variant van Rammstein met een flinke scheut industrial metal in de kookpot. De dance-ingrediënten worden wel toegevoegd maar slechts in toefjes en snufjes. Waar op de nieuwe plaat bijvoorbeeld de nummers 'Bait & Switch' en 'Davai' bol staan van de danceritmes, zo “metal” worden ze vandaag gespeeld. Zowel mister KMFDM, Sacha Konietzko, als katachtige Lucia Cifarelli bevinden zich achter een altaartje met daarop een bliepjesapparaat. Zij worden bijgestaan door maar liefst twee gitaristen (Jules Hodgson en Steve White), een drummer (Andy Selway) en een laptop (Mac). Waar White vooral de tweede viool speelt, maakt Hodgson zo nu en dan van de gelegenheid gebruik door een solootje weg te geven. Dat is tot drie keer toe dezelfde, maar hé, niet zeuren, want waar hoor je nog een gitaarsolo tegenwoordig?

Konietzko is natuurlijk baassie KMFDM, maar een grote rol als zangeres is toch ook weggelegd voor de wulpse Cifarelli. Of ja, zangeres? Een beetje ‘Tohuvabohu!’ en ‘Hau Ruck!’ schreeuwen gaat haar nog voorbeeldig af maar zodra er gezongen moet worden klinkt doet dat toch regelmatig de tenen omkrullen. Ach nee, dat is flauw, op de CD klinkt zij immers wel als een leeuwerikje. Laten we het er maar op houden dat haar monitor niet goed afgesteld staat. Wat haar enórm goed afgaat is haar lichaam sensueel laten kronkelen en mensen in het publiek een aai over de bol geven. En als zanger mag Oer-KMFDM'er Konietzko zelf trouwens ook niet als de nieuwe Pavarotti aangemerkt worden. Trouwens, meneer lijkt niet zo in zijn hum vandaag. Misschien is hij niet zo gecharmeerd van de ijver of kunde van de Dynamostaf (“this place is run by piieeeep smurfs!”) of misschien wil hij zijn verleden als kraker / punker niet verloochenen, in ieder geval kan er werkelijk geen lachje vanaf. Na de laatste noot duurt het dan ook geen vijf seconden voor hij van het podium verdwenen is. Er is een roadie voor nodig die in zijn onderbroek over het podium rent om het chagrijn een beetje te laten smelten. Maar profi als hij is laat hij het publiek niet achter zonder een toetje te hebben geserveerd. Twee zelfs, en die bestaan uit 'WWIII' (met Bush-sampletje), 'Adios' en als uitsmijter 'Godlike'.

Nu zou U naar aanleiding van dit verhaal de conclusie kunnen trekken dat het een verloren avond is geweest maar niets is minder waar. Sterker nog: Uw schrijver heeft zich opperbest vermaakt. KMFDM staat als een huis en het chagrijn en de ondermaatse zangprestaties zijn ze vergeven. Daarvoor in de plaats hebben we kunnen genieten van een vette pot industrial metal. En zeg nu zelf, dat is toch niet te versmaden? En een groot deel van het publiek is dezelfde mening toegedaan, getuige de pit die regelmatig ontstaat.

En dan tot slot nog het volgende. Mocht U het interesseren, de setlist bestond uit: DYI, Bait & Switch, Tohuvabohu, Son Of A Gun, Hau Ruck, Looking For Strange, Davai, Potz Blitz, Atakk / Reload, Saft & Kraft, Megalomanic, Light, Free Your Hate, A Drug Against War, WWIII, Adios en Godlike.

KMFDM, gezien 25 juli in Dynamo.