Nog maar een jaar geleden waren ze de Villa Life Band op de Villa Achterwerk site van de VPRO. Inmiddels zijn Jordi ‘Duende’ Ariza Lora en Victor Brandt de zestien gepasseerd en staan de twee Dordrechters gewoon in de Effenaar, in het voorprogramma van The Datsuns. Nou ja, gewoon. Noem het gitaarspel van Duende maar gewoon. Die jongen moet haast wel vanaf zijn eerste jaar een gitaar in zijn handen gedrukt hebben gekregen, want hij bespeelt hem alsof hij de reïncarnatie van Hendrikx zelf is.
Jordi voelt zich op het podium duidelijk als een vis in het water en dat is prettig om naar te kijken. Geen overdreven gespring en gepiel, maar een gepassioneerd artiest met een bulk talent waar je kippenvel van krijgt. Net als van de muziek overigens. Goed uitgekiende, niet voor de hand liggende gitaar-riffs en melodische trashy blues. De vergelijking met de The Black Keys wordt in elke recensie wel een keer gemaakt, maar dat ze misschien wel beter zijn dan zij, dat hadden ze vast nog niet eerder gehoord.
Wanneer The Datsuns het podium betreden is de zaal ineens een stuk voller. Gelukkig maar; het was natuurlijk al even slikken om na de grote zaal in 2006, nu ineens beneden in de kleine zaal te moeten spelen. Maar ach, het is carnaval en maandagavond. Dat zal meespelen. Het lijkt ze niet te deren, want het enthousiasme is er niet minder om. Het optreden ook niet, maar om nou te zeggen dat het echt veel beter is. Een beetje van hetzelfde. Misschien is dat toch ook een reden voor de lage opkomst.
Toch gaat zowel band als publiek uit zijn plaat. Dat gaat vanzelf bij The Datsuns. De sfeer is prima en zo op het eerste gezicht is er niet veel aan te merken. Alleen, na verloop van tijd valt op dat er verdacht veel ‘liedjes’ tussen zitten. Niet in het schuifel genre, maar het scheelt soms niet veel. De gillende gitaren maken veel goed, maar er is duidelijk iets veranderd.
Tien jaar en vier platen verder rocken The Datsuns nog altijd zoals het een garageband betaamd, alleen lijkt het rauwe randje er een beetje te zijn afgesleten. Elk album werd toegankelijker, maar met elk album slonk ook de fanschare, die in dit genre doorgaans hondstrouw is. Het vierde album Head Stunts dat vorige jaar oktober uitkwam, maakte een hoop goed. Dat wil zeggen: het lijkt het meest op het titelloze debuutalbum.
The Datsuns kunnen experimenteren wat ze willen, het succes van die plaat uit 2002 evenaren ze nooit meer. Dat lijken ze in de gaten te hebben, want opvallend veel nummers van het eerste album passeren de revue . ‘MF From Hell’ en Harmonic Generator’ zijn nog altijd favoriet. Het album ‘Head Stunts’ doet aan het headbangende publiek te zien ook zijn werk, maar als al die nummers van Outta Sight/Outta Mind’ en ‘Smoke and Mirrors’ nu om te beginnen eens werden geschreeuwd, in plaats van gezongen. Dan was het allemaal weer lekker ruig en dat hebben we nu eenmaal graag. Als we mainstream liedjes hadden willen horen, hadden we wel achteraan gesloten bij de polonaise op het Stratumseind. Toch?
Of zouden de Datsuns stiekem oud aan het worden zijn?
The Datsuns en The Death Letters gezien 23 februari in de Effenaar.