In plaats van het door mij verwachtte kijk-eens-wat-ik-allemaal-kan fusion materiaal, zet Kotzen samen met zijn drummer en bassist een uitgebalanceerd rockdieet op het menu dat van een veel hoger niveau dan een minirokje blijkt. Een continue demonstratie van virtuositeit, perfect gedoseerd in intelligent gecomponeerde en gearrangeerde rock muziek, vult al snel de kleine zaal. Mijn eerste en overigens enige Richie Kotzen ervaring was zijn derde album Electric Joy uit 1991. Een complexe en instrumentale fusion plaat met fantastisch virtuoos gitaar geweld waar menig vakidioot nog steeds keihard op gaat. Ruim zeventien jaar en 25 albums later blijkt hij uitgegroeid te zijn tot niets minder dan een ultra complete rockster. Kotzens' vingervlugheid doet niet onder voor de beste illusionisten en doet je versteld staan van hoeveel noten er eigenlijk in een vierkwartsmaat passen. Het idioom van Kotzen is daarnaast zo breed dat ik hem nergens heb kunnen betrappen op het vertonen van hetzelfde kunstje. En bovenop zijn geniaal genuanceerde gitaarspel, ben ik blij toe te geven dat hij nog meer in huis heeft. Als zanger en songwriter komt hij namelijk ook prima uit de verf. Een fijne rockstem om naar te luisteren; zuiver, rauw en met gevoelige randjes. Met nummers als Remember, Stand en zijn toegift Shine, krijgt hij het vooral aandachtig luisterend en kijkend publiek warempel aan het zingen. Bij vlagen speelt Kotzen gitaar van een andere planeet en wij zijn de aliens die zijn planeet een dik uur mogen komen bezoeken. Bovendien lijkt het bij Kotzen allemaal zo makkelijk en automatisch te gaan, dat ik er bij deze het woord ‘automagisch’ voor wil introduceren. Hij schildert de prachtigste kleuren met zijn zes snaren pallet, maar in tegenstelling tot Van Gogh mogen we getuigen zijn, terwijl hij zijn instrument bespeelt. Het is fantastisch om te zien hoe een muzikant van zijn kaliber zijn instrument bemint. Zeker als hij er zo in opgaat dat hij er nog gekkere bekken bij trekt dan de meeste mensen trekken tijdens het bedrijven van seks. De “Let’s rock” en de “Hell yeah” geluiden uit het publiek worden na elk nummer steeds luider, ondanks het gebrek aan interactie met het publiek. Kotzen is kalm, beheerst en speelt braaf zijn setlist. Van een rockster verwacht je toch misschien iets meer show, maar dat is dan ook het enige wat mij tegenvalt aan deze ervaring. Muziek is hoe gevoelens zouden klinken en dat bewijst Kotzen met haast wetenschappelijke en spirituele precisie. Hij laat zijn gitaar voelbaar huilen, lachen, gieren en brullen als een masterclass van een briljant acteur met een Oscar op zijn palmares. Elke noot die hij speelt wil je geloven en na iedere gitaarsolo had ik meer kippenvel dan bij de Kentucky Fried Chicken. Als ik de Effenaar verlaat voel ik mijn handen al jeuken. Eenmaal thuis grijp ik meteen mijn Fender Stratocaster. Richie Kotzen gezien 5 februari in de Effenaar.