Het duurde wellicht langer dan verwacht maar eind vorige week kwam dan toch het bericht dat de tweede editie van Awakenings in het klokgebouw uitverkocht was. De financiële crisis-praat kon dus in de kast blijven en iedereen trok vol goede moed naar Strijp- S. Tijdens de vorige editie blonk de organisatie uit in de voortreffelijke voorzieningen en ook dit jaar was hier niets over te klagen. Van de voortreffelijke, gratis, toiletvoorzieningen tot het feestelijk in Valentijnstijl geklede barpersoneel, alles klopte.

Moederorganisatie Monumental bewijst keer op keer met haar feesten dat wanneer de randvoorwaarden op een feest goed zijn, de sfeer ook sneller op en top is. De beveiliging is aanwezig maar nergens vervelend: zo kon de burgerlijke rookongehoorzaamheid hoogtij vieren. Deze relaxte houding zorgt ervoor dat duizenden mensen, op een enkel incidentje na, samen een fijn feest beleven. Slechts de temperatuur in de diverse zalen was een minpuntje. Waar het in zaal 1 koud was, kon je in de andere zalen spreken van tropische temperaturen.

Alle randvoorwaarden waren dus perfect en zoals eerder beschreven deden er zich amper incidenten voor. Tijd dus om volledig uit je dak te gaan. En hier schortte het aan; het publiek kwam amper los. Een reden hiervoor is zo snel niet aan te wijzen. Feit is wel dat de handjes maar zeer sporadisch de lucht in gingen. 3V12/Eindhoven was in ieder geval aanwezig om niets te missen: een overzicht van de acts.

Radio Slave

Na de liveset van Applescal in zaal 1 van het Klokgebouw neemt Radio Slave plaats achter de draaitafels. Dat deze technogoeroe al heel wat jaren meedraait, is goed te zien aan zijn houding: evenwichtig, gebalanceerd en zelfverzekerd. Hoe Matt Edwards de tijd vindt om wereldwijd (Budapest, New York en Istanbul staan ingeroosterd) op feestjes te draaien en zijn immense stroom aan producties gaande te houden, is voor ons een raadsel. In 2009 alleen kwamen er maar liefst negen(!) releases uit waarbij Radio Slave zijn vinger in de pap had. Kenmerkend voor die platen is het lome, broeierige en uitgerekte geluid – de tracks klokken eigenlijk nooit in voor de tien minuten. Ondanks de stevige beat onder zijn platen zijn dit ook de kenmerken van zijn geluid. De minimalistische techno met de meest minuscule details in zijn set dreunt goed door de zaal. De lichteffecten zijn werkelijk fantastisch. Voornamelijk de laserlichten gebundeld in spiralen die neerdalen op het publiek en er bij vlagen zelfs doorheen ‘snijden’ blijven indrukwekkend.

Op den duur klinkt de set van Radio Slave wellicht wat eentonig; er zit maar weinig afwisseling in het basis ritme. Het lijkt wel een schilder die jarenlang werkt aan een doek, maar alleen het allerkleinste kwastje daarvoor wilt gebruiken. Zijn houding verandert weinig gedurende de set en bij vlagen lijkt het zelfs alsof er helemaal niets gebeurt. Er wordt geen hoofdtelefoon aangeraakt voor de cue van het volgende nummer, want zoveel is duidelijk: dat gaat nog wel even duren.

Wighnomy Brothers

Meer variatie was er in zaal 2 bij Wighnomy Brothers. De twee broers draaiden rauwer, met meer vocalensamples en ogenschijnlijk ook met meer enthousiasme. Er gebeurt voortdurend iets tijdens hun set: is het niet door een mix van platen, dan lukt het wel door het geven van een draai aan de knoppen.

Het frisse geluid en het effect ervan wordt echter steeds minder naarmate de plaats in de zaal meer naar achteren verschuift. Helemaal achterin is het zelfs mogelijk om een goed gesprek te voeren. De lege ruimte daar en de drukte bij de dj-booth tonen aan dat daar blijkbaar weinig behoefte aan is. Het is goed om te zien dat deze wat oudere heren het jonge publiek zo goed vermaken.

Joey Beltram

Alsof de zalen oplopend naar energielevel genummerd zijn, klinkt het geluid in zaal 3 nog stuwender. Joey Beltram is daar op dat moment gastheer. Zijn nonchalante uiterlijke verschijning is totaal geen graadmeter voor het energieke geluid dat hij uit de speakers laat komen. Het publiek dat vooraan staat is helemaal uitzinnig.

Het podium voor de dj ligt in zaal 3 erg hoog, waardoor het moeilijk is om vast te stellen of er ook nog platen aan te pas komen. Het lijkt erop dat de gehele playlist uit die populaire witte notebook - met die appel erbovenop - komt. Het verlaagt de interactie met het publiek, maar de glimlach die er zo nu en dan op het gezicht van de dj verschijnt toont aan dat hij wel degelijk meekrijgt dat zijn publiek geniet.

Josh Wink

Een van de headliners van deze editie van Awakenings is Josh Wink. De Amerikaanse dj die het goed naar zijn zin lijkt te hebben in Nederland gezien zijn vele bezoekjes, heeft er ook vanavond duidelijk zin in. De aankondiging gebeurt met eenzelfde donkere mechanische stem zoals zijn dj-sets wel vaker beginnen. Josh Wink start zijn set met een voor hem typerende combinatie van acid en club. Daar wordt later bij vlagen zelfs een vleugje electro aan toegevoegd. Het geluid sprankelt meteen vanaf het begin en wordt dan ook goed ontvangen door het publiek.

Dat Josh Wink graag stijlen met elkaar mengt is een bekend gegeven. Deze avond lijkt hij er een uitdaging van gemaakt te hebben zoveel mogelijk invloeden in een 2-urige set te verwerken.

Zijn manier van draaien is speels, energiek en telkens weer vernieuwend waarbij sterk wordt geleund op het eigen geluid. Soms zelfs letterlijk wanneer er klassiekers van zijn ‘Mix Mag Acid classics compilatie’ voorbij komen.

De set van Josh Wink verveelt geen moment, alhoewel het ongetwijfeld zwaar moet zijn voor de beginnende technoliefhebber wanneer de beat na een klein uur wordt weggedraaid. Op dat moment klinken slechts nog maar een paar industriële geluidseffecten, aangevuld met een heftige bas uit de luidsprekers. Alsof er een jamsessie op een bouwplaats wordt gehouden met stalen stangen en een oude hoorn. Dit is Josh Wink zijn moment. Hier geniet hij zichtbaar van zonder zijn publiek te vergeten. Hij deelt zijn lach met de mensen vooraan en besluit na enkele seconden om het geluid weer in volledigheid te herstellen. Geheel foutloos uiteraard. De man is een kunstenaar achter de draaitafel. Toch kan niet iedereen het waarderen. Zoals er steeds vaker tijdens concerten wordt geroepen dat de artiest “moet spelen en niet hoeft te praten”, wordt er nu ook direct verbaal gereageerd op de creativiteit van de dj.

Dit publiek wil dansen tot in de vroege ochtend en wil daar vooral niet bij gestoord worden. Daar weet Josh Wink goed mee om te gaan, zeker wanneer hij zijn grote hit ‘Don’t laugh’ als sample inzet. Enigszins jammer dat hij die track niet doorzet, want dat kan er voor zorgen dat de handen definitief de lucht in gaan. Anderzijds is Awakenings daar niet het type feest naar. Het is robuuster dan de mainstream housefeestjes. Steviger, maar deze editie niet minder vriendelijk. Daar hebben de vriendelijk glimlachende dj’s vast ook hun bijdrage aan geleverd.

Acid Junkies

Al even lang als het genre, denderen deze heren mee in technoland; en dat is te merken ook. De set die zaterdagavond werd uitgestort over het publiek zat vol herkenning en was nimmer monotoon of steriel. Krijg je bij acts in de ruimtes die gereserveerd waren voor de wat rustigere technostromingen soms het idee of er überhaupt wel iets gebeurt, daar krijg je bij de Acid Junkies geen tijd voor. Hoogtepunten wisselen elkaar in sneltrein vaart af, al kan er wel constant gedanst worden. Ondanks de typische acid junkie-stijl klinkt de muziek allesbehalve gedateerd. Beide heren moeten goed up to date zijn van de hedendaagse dansmuziek, want hier en daar hoor je het tweetal flirten met herkenbare sounds uit andere genres. Nergens wordt de eigen old skool acid-sound echter verloochenend.

Minidell

Eindhovenaar Gijs Brink alias Minidell mocht het bal openen in zaal 1. Ondanks het tijdstip van zijn set stond de ruimte al goed gevuld. Minidell bewandelt nooit de makkelijkste weg en gaat vaak erg diep tijdens zijn sets. Het is zijn handelsmerk en levert hem veel bewondering op in het wereldje. Soms werkt zijn stijl echter ook tegen hem; zo kan het wel eens iets te diep zijn voor de dansende menigte. Zaterdagavond voelt hij echter het publiek perfect aan en richting het einde gooit hij het tempo er flink in voor een knallende apotheose. Misschien wel de meest verassende dj van de avond.

Marco Carola

Drie maanden terug gaf deze Napolitaan op Timewarp NL, in de Maassilo – Rotterdam,  een set weg waar de vonken vanaf vlogen. Waar hij voorheen nog flirtte met het minimalere deel van het electronische muziekspectrum, lijkt de 'Man Train' (één van zijn alterego's) nu zijn roots weer volledig te omarmen en rasechte techno te serveren.

Carola's muziek spettert en raast, vooral tijdens het voorlaatste uurtje. Bijna pesterig berooft hij de aanwezigen om de haverklap van de baslijn –  zijn uiterst effectieve, doch soms bijna frustrerende handelsmerk - die het geluidssysteem in zaal 2, al heel de avond flink op de proef stelt. Verder moddert hij weinig aan met effecten. De impact van de muziek zelf volstaat. Het laatste uur geeft hij wat gas terug en slankt de zaal langzaam af.

Solid Decay

Een echte thuiswedstrijd voor deze twee graag geziene technogasten vanavond. De set is zoals we van Solid Decay gewend zijn; zonder fratsen, recht toe recht aan, stuwend dwingend en vol plezier. Dit in combinatie met de rauwe omgeving en een publiek wat goed meeging in de set, zorgden voor een welkome afwisseling. Waar het elders vaak tam bleef tijdens de diverse sets kwam het hier wel goed los; een compliment naar beide heren is hier dan ook meer dan terecht op zijn plaats.