Voor velen wordt Brazilië gezien als de bakermat van het geluid van deze Nederlandse band. Maar dit wordt waarschijnlijk ingegeven, omdat de zangeres een Braziliaanse achtergrond heeft. Het geluid van deze band omvat namelijk veel meer. De basis van het geluid ligt namelijk overduidelijk in de electro. Soms heeft electro zelfs zo erg de boventoon dat je jezelf bijna waant bij een optreden van Goose, Shameboy of een andere grote naam in de dancewereld. Het begin van het optreden is vrij rustig. Een zaal dat voor driekwart gevuld is zorgt ook niet meteen voor een boost bij de muzikanten natuurlijk. Het publiek blijft ook lang stilstaan zonder al te veel te dansen, terwijl de songs met een prettig enthousiasme gebracht worden. Misschien zijn wij autochtone Nederlanders nog steeds iets te blank om op swingende latin- african-jazz-electro-sounds die heupjes het werk te laten doen. Opvallend is ook meteen de aanwezige hoeveelheid blanke Nederlanders. Bij deze muzieksoort zou je veel meer personen verwachten die zich ritmisch gezien gemakkelijker bewegen. Ik bedoel dus die mensen met Afrikaanse roots in zich. Terwijl onze mooie donkere zangeres haar best doet om haar positieve vibe over te brengen, is de basgitaar bij de eerste nummers duidelijk aanwezig. Ik krijg het gevoel alsof hij de nummers persoonlijk draagt. Dan komt daar ook nog Stefan Schmid bij, de toetsenist die vooral met zijn orgelsound leuke bijvallen heeft. Later in het optreden beginnen ook de andere bandleden zich duidelijker te profileren. De gitarist valt op door zijn skater-look, maar minder door zijn gitaarspel. Hij staat nog dichter op het publiek dan de zangeres, maar iemand die zo erg op de voorgrond staat moet dat ook waarmaken door extra kwaliteit. En deze heb ik niet gehoord. Als het optreden een driekwartier oud is, begint de percussionist Claus Tofft ineens wat meer op de voorgrond te treden. Hij begint steeds enthousiaster te worden en dat lijkt synchroon te lopen aan het enthousiasme van het publiek. Mede ook omdat de nummers zich nu ook meer lenen voor hem zodat hij zich lekker uit kan leven op de bongo’s die voor hem staan. De basgitaar is ondertussen een beetje naar de achtergrond gegaan, maar de toetsenist doet daarmee juist een stapje naar voren. De muziek wordt steeds intenser en elektronischer. Ineens merk je dat je niet meer stil kan staan en dat de temperatuur steeds verder oploopt. Even moet ik wel stil blijven staan en naar het podium kijken, want ik moet weer even beseffen waar ik nou naar sta te luisteren. Ja, nog steeds Zuco. Ook de zaal is nog altijd maar driekwart gevuld maar de ruimte wordt wel steeds beter benut. Mensen dansen en bewegen, springen en zingen. De tekst kennen we niet maar uit volle borst schreeuwen we mee, omdat de klanken zo lekker in het gehoor liggen. Eindelijk is dat enthousiasme opgepikt door het publiek en dat zorgt ervoor dat de band daar ook weer extra energie van krijgt. Nadat de wisselwerking tussen publiek en band aan het begin van het optreden dus een beetje vreemd was, is ze op het einde van het optreden heerlijk in balans. Het concert wordt waardig afgesloten en na de toegift is iedereen dan ook tevreden. Als kleine opmerking wil ik nog wel geven dat het laatste nummer van de toegift voor mij nog gerust een keer had mogen knallen zoals het eerder deed. Het verlangen naar meer wordt zo aangesterkt. Als het nieuwe album “After the carnaval” net zo in balans is als dit optreden, dan moet ik me toch maar eens naar de platenwinkel gaan begeven. Zuco 103 gezien 25 september in de Effenaar.