Bono in het kwadraat is naar Eindhoven gekomen om zijn nieuwste cd te promoten. Het redden en bekeren van de wereld heeft hij even gelaten voor wat het is en hij is weer gaan touren met zijn band. Michael Franti is naast wereldverbeteraar namelijk ook muzikant van beroep. Of moet ik juist zeggen muzikant en daarnaast wereldverbeteraar. Denk dat het eerste beter klopt. De afgelopen jaren heeft hij in het Midden Oosten gezeten om iets te brengen wat nog niemand gelukt is om daar af te leveren, namelijk “Vrede”. Volgens mijn laatste berichten is het nog steeds aardig rumoerig daar in Bagdad city en omstreken dus heel goed gelukt is het nog niet. Wat hij er wel aan heeft overgehouden is een documentaire “I know I’m not alone”, een nieuwe cd “All rebel rockers” en …….een kinderboek waarvan ik de naam niet weet. Al met al een mooie verzameling bekeringsmateriaal voor jong en oud. Ik steek hier natuurlijk een beetje de draak met zijn betrokkenheid bij de wereld wat eigenlijk niet zo aardig is. Want wat je reden ook is om zo bezorgd met de wereld te zijn, het feit dat je zo bezorgd bent is eigenlijk al goed. De reden dat ik hem een beetje voor de gek houd is vanwege zijn optreden in de Effenaar. Voor mij is dit een eerste live-kennismaking met hem geweest, want verder dan losse nummers van verzamel cd’s gaat mijn kennis over hem niet. Vooraf dus toch maar even rondvragen aan anderen of ze hem al vaker hebben zien optreden. De reacties waren geweldig: “beste live-act ooit gezien”, “publiekslieveling”, “prachtige stem met goede band” enzovoort enzovoort. Dat belooft dus wat. Gekleed in guerrillaoutfit komt hij op: best wel overweldigend om eerlijk te zijn, want Michael Franti en zijn Spearhead stralen meteen een hoop energie uit die ze op het publiek willen overbrengen. Het publiek wordt meteen aan het begin van het concert betrokken bij het optreden. Armen omhoog, op en neer zwaaien, meezingen en dat allemaal op aansporing van onze, ondertussen al 42-jarige, rebel. Franti is een ware persoonlijkheid die automatisch alle ogen op hem gericht krijgt en op het podium wordt dit effect alleen maar versterkt. Daardoor valt het me eigenlijk pas na enkele nummers op dat ik de zangeressen aan het zoeken ben die ik op de achtergrond hoor. En dacht ik trouwens bij het vorige nummer ook niet een sax te horen? Toen viel het kwartje: bij dit live-optreden is weinig live. Toen hij aan zijn eerste ballad begon hoorde ik pas de echte stem van de man die strijd voor ieders rechtvaardigheid. Heel jammer dat hij dit niet bij de groovy up-tempo nummers laat horen, want het klinkt goed. Je hoort hier heel goed dat dit nummer wel de live-vibe heeft. Nu is het zo dat veel artiesten niet alles meer live spelen, maar bij dit concert was de verhouding iets te groot. Gedurende het hele concert blijft hij met z’n dub-reggae het publiek goed vermaken, omdat het lekker dansbaar is en hij zelf toch een goede entertainer is. Maar eigenlijk heeft hij voor mij afgedaan. Slechts de ballads live spelen en de rest een vooropgenomen band laten meespelen is voor mij onacceptabel. Vandaar dat ik deze keer wat meer voorinfo heb opgenomen over deze man dan een werkelijk goede afspiegeling van het optreden te geven, want op deze manier ga ik liever een cd recenseren. Daarbij komt dat Michael Franti zijn sporen in de muziek al ruimschoots verdiend heeft dus er is nog zeker respect voor hem. Maar laat het de volgende keer live zijn anders heeft ie zeker afgedaan bij mij.