Column - MACRO

Tekst: Macro, ,

En jaaaa, hier is er weer één: een nieuwe column van MACRO!

Lowlands is hip. Dat is het al jaren. Het paradepaardje van Mojo. Voor een flinke rib uit je lijf mag je 3 dagen op dat paradepaardje rijden. Alles is mogelijk: je kunt 3 dagen compleet van de wereld rondzwalken zonder dat je raar aangekeken wordt, of je houdt het paradepaardje tam, alsof je Ankie van Grunsven zelve bent. Het programma biedt voor ieder wat wils, maar vooral veel van wat je niet wilt. Dat de programmering niet zo best was is oud nieuws als de Sex Pistols anno 2008. Ikzelf behoor tot de grote groep die niet voor de bands komt, maar ter plekke wel loopt te mekkeren dat er te weinig toffe bands te zien zijn. Met een aardige performance van meneer Rollins, een retestrakke show van Textures en een uur puur genot bij The Roots hebben we mijn persoonlijke hoogtepunten wel gehad. De geprogrammeerde eenheidsworst aan zeikbandjes en electrobeats is aan mij niet besteed. Dat je bijkans 6 euro’s betaalt voor een hamburger neem ik al jaren voor lief. Tussen de te dure biertjes en het gemekker over het programma door heb ik me best vermaakt hoor, dat wel. Ik vind het mooi om het schouwspel te bekijken vanuit een sociologisch oogpunt. De algemene mindstate is ‘anders zijn’. Maar wanneer iedereen ‘anders is’, is dan niet iedereen hetzelfde? De kleine samenleving in Biddinghuizen is heel ver terug te categoriseren in typetjes. Moet ook wel, anders was het niet zo’n oase van marketing en promotie. Er staat nog net geen advertentie in het broodje van je hamburger geprint. Typetjes. Daar richt men zich op. Het stelletje, op het moment van schrijven zeer waarschijnlijk geen stelletje meer, wat tijdens een constante ruzie van 3 dagen steeds verder langs elkaar heen praat. De einzelgänger met de ongebruikelijk fel gekleurde broek (ik heb er nog steeds pijn van aan mijn ogen) die mensen masseert in ruil voor een knuffel. Het jonge knaapje wat van de buren (alleen de prints op hun, eens nog zwart gekleurde, shirts verschilden: Testament, Iced Earth en Cephalic Carnage) een joint aangeboden kreeg waardoor de tourlijst (uit 1992, en het menneke zelf was krap 16!) achter op zijn shirt zich ineens plat op de grond bevond. Het groepje met de grote ogen, die door hun opgerekte pupillen uit hun evenwicht waggelden. Voor de buitenstaander dan, ik had niet het idee dat ze dat zelf ook zo ervoeren. Grijzende mannen die op hun veertigste uit nostalgie nog eens langskomen, om de herinnering aan vroeger op te snuiven. De bandspotters met de gemarkeerde timetables. De ene helft is boeker bij een popcentrum, de andere helft wil waar voor z’n geld. De hippies. De benen kruislings gevouwen waarbij het kruis van de rode broek fungeert als ‘tafeltje’ om de halfzware Van Nelle op te draaien. Of de Javaanse Jongens, voor de wat ruigere types onder hen. Aan de uiteinden van de kruislings gevouwen benen bevinden zich bruinleren sandalen. Doordat hun hoofd een tikkeltje naar beneden gericht is completeren de hangende haren een vredig beeld. En de bandmeisjes. De bandmeisjes hebben voor elke dag de girly van hun favoriete band ingepakt. The Infadels voor de vrijdag. Gem voor de zaterdag, en voor de zondag de Editors. Je treft ze ongeveer een uur voor aanvang van het optreden aan het voorste hek. De vraag houdt het aanbod in stand. Zolang mensen graag deze typetjes zijn zal het bedrijfsleven in de accessoires voorzien. Om maar eens een legendarische uitspraak van onze eigen stadsprofeet te herhalen: “Er is blijkbaar behoefte aan, en wie zijn wij om daar niet aan te voldoen?” (Theo Maassen) Zo werkt het in de wereld, zo werkt het op Lowlands. Typetjes. Men kan zich erin herkennen. En daar loert de marketing. Hongerig aanschouwt ze haar prooi. Ze bijt hard. Hard, maar ongemerkt. En volgend jaar?Volgend jaar zal het niet anders zijn. Ik loop waarschijnlijk weer 3 dagen lang te mekkeren over de programmering, terwijl ik me uitstekend lijk te vermaken.