Niet het hele publiek is bij aanvang van de eerste paar nummers klaar voor de start. Wanneer Ólafur de spits afbijt, druipen gaandeweg nog mensen binnen. Sterker nog; tot halverwege het concert zullen we dit meemaken. Voor de mensen die al zitten is de avond echter goed en wel begonnen. De eerste twee pianogedreven nummers van Ólafur Arnalds maken indruk. Zijn sfeervolle stukken worden gestaag en subtiel versterkt door vier vrouwelijke strijkers. Ólafur drukt naast de toetsen op zijn piano ook die van zijn laptop in, waarna een digitale, organische beat de zaal in galmt.

Ólafur kondigt na deze introductie Teitur aan. Deze komt het podium op en verzorgt met Ólafur de eerste samenwerking van de avond. Ólafur begeleidt en Teitur zingt en speelt gitaar. Dat doet hij met gevoel, maar niet helemaal overtuigend. Zijn zang is af en toe een tikkeltje vals en met zijn gitaarspel zit hij er soms even naast. Nu zijn dit slechts kleine foutjes, maar ze tellen wel op. Teitur wilt deze avond op een wat geforceerde manier zijn draai vinden. Zijn eigenwijze manier van bewegen en opvallende poses zijn daar deels debet aan.

Als Ane Brun vervolgens aantreedt, komt er noodzakelijk leven in de brouwerij. Ane’s energie en virtuoze gitaarspel is duidelijk de muzikale boost die het licht inslapen van het publiek moet tegengaan. Tot nu toe is het applaus voorzichtig en de interactie met het publiek wat laag. Aan wie dit nu te wijten valt, is niet helemaal duidelijk. Want er is zeker muzikaal potentieel. Misschien dat het half bevroren publiek nog moet ontdooien.

Ane zorgt voor genoeg warmte en bezieling om dit proces in werking te zetten. Haar eigen nummers, die ze hier en daar als duet met Teitur en onder begeleiding van Ólafur brengt, zijn compositorisch uitdagend. Met meer volume, prachtige vibrato, strakker gitaarspel en enorme toonvastheid toont ze klassenverschil met Teitur. Zijn nummers doen daarnaast wat fragmentarisch aan en de ingelaste pauzes zijn vaker artificieel dan doeltreffend.

De avond verloopt vervolgens als een op- en afkomen van de verschillende acts, waarbij de afwisseling van solo’s, duetten en het totaalensemble zorgt voor genoeg experiment en vermaak. Tegelijk wordt zo dus duidelijk gemaakt waar de kwaliteitsverschillen liggen tussen de verschillende artiesten.

Zo doet Teitur met zijn in mineur herschreven versie van ‘Great Balls Of Fire’ meer denken aan Jerry Lewis (komiek) dan aan Jerry Lee Lewis. Hiermee verzorgt hij wel het grootste pretmoment van de avond. Ane is op dreef met haar cover van ‘Big in Japan’ en prachtige nummers als ‘The Fall’ en ‘The Puzzle’. Ólafur ontpopt zich in de avond tot iemand die wat vaak hetzelfde trucje toepast. Zijn nummers laten zich steeds sneller voorspellen. De opbouw van de nummers is vaak hetzelfde en gaat een beetje vervelen. Hier en daar zorgt een fijne variatie in de digitale beats en een harder aanzwellen van het strijkkwartet wel voor prachtige momenten, maar het geheel valt vaak iets te veel weg in muzikale ambient soep.

Het publiek waardeert de experimenteerdrift wel en de interactie groeit. Als tegen het einde een instrumentaal nummer van Ólafur zich geleidelijk aan heel mooi onthult als intro van een nummer van Ane, wordt het publiek beloond. De verschillende artiesten hadden slechts een dag of twee de tijd om te experimenteren, maar dat levert dus toch wat aangename verrassingen op. De ietwat stroef begonnen avond wordt uiteindelijk onder luid applaus beloond. In de toegift zijn de kaders weer terug en sluit het muzikale gezelschap af als drieluik. Één voor één spelen de artiesten hun laatste nummers. De Scandinavische experimenteerdrift resulteert zo in een rijke, maar ook onevenwichtige muzikale avond. Het opgewarmde publiek omarmt dit experiment wel en gaat tevreden naar huis, ondanks de kou.

Strings Over Scandinacia, gezien 23 november in Frits Philips Muziekcentrum.