Het is al vervelend dat je telkens moet uitleggen wie hij is als je vertelt dat Adrian Belew voor drie shows naar Nederland komt. Maar het wordt pas echt lastig als je uit moet leggen wat voor muziek dat dan is. Dat geeft al aan dat de liefhebbers van de experimentele stijl van Belew enkel bekend is bij een select groepje van liefhebbers. De Amerikaanse zanger-gitarist viert eind volgend jaar zijn zestigste verjaardag. Als je dat weet, is het niet verbazend dat hij al een behoorlijke tijd meedraait in de muziekwereld. Zo speelde hij in de jaren zeventig in de band van Frank Zappa. Later speelde hij ook nog met de Talking Heads, Nine Inch Nails, Porcupine Tree en David Bowie. Deze samenwerkingen geeft al enigszins aan dat Adrian Belew geen eenvoudige drie-akkoorden-popliedjes maakt. Waar je Belew misschien dan nog eerder van zou moeten kennen, zijn zijn verdiensten als frontman van de legendarische band 'King Crimson'. Voor wie dit feit vergeten was, stond het voor de zekerheid nog even vermeld op het entreekaartje van de Effenaar. Bij King Crimson kon je in de jaren negentig van de vorige eeuw verwachten dat het podium rijkelijk gevuld zou zijn met muzikanten. De band speelde namelijk toen met een dubbel-trio. Tegenwoordig tourt Belew met de helft aan muzikaal entourage. Hij noemt het zelf het 'Adrian Belew Power Trio'. Hierin laat hij zich begeleiden door de 22-jarige Julie Slick uit Philadelphia op bas en haar 21-jarige broer Erick op drums. Beiden zijn ze student aan 'The Paul Green School of Rock Music'. Als je kijkt naar het verleden van Belew, dan kun je wel verwachten dat hij niet zomaar wat muziekstudenten van school heeft geplukt. Zowel Julie als Erick bewijzen hun instrument zowel op technisch als muzikaal vlak volkomen te beheersen. Het Power Trio heeft vooralsnog maar één album uitgebracht. Bijna een jaar geleden is de live-cd 'Side Four' gepresenteerd. In de Effenaar krijgen we echter een nieuw nummer te horen. Begin volgend jaar, na een tour in Australië, staan de opnames op de planning. De band staat compact naast elkaar, vooraan het podium opgesteld, met Adrian in het midden, Julie en haar basversterker links en Erick op drums rechts. Hierdoor wordt de helft van het podium maar gebruikt. Deze opstelling komt wel ten goede aan de interactie tussen de bandleden. Je ziet broer en zus gekke gezichten trekken naar elkaar en je ziet Belew kleine aanwijzingen geven. Het is vreemd om een trio in deze samenstelling te zien. Biologisch gezien zou het een mogelijkheid kunnen zijn dat Julie en Erick kleinkinderen van de gitaarmeester zijn. Maar muzikaal klinken zijn 'kleinkinderen' meer dan volwassen. Het spel van drummer Erick is dermate hoogstaand dat het bijna klinkt alsof hij een drumkit van tweemaal de grootte heeft. Hij speelt namelijk maar op een hele beperkte setup; kick, snare, twee toms, hihat en drie bekkens. De breaks en fills die de jonge drummer produceert zijn veelal onbegrijpelijk technisch en vernuftig. Menige drummer zou de anderhalf uur van de set op het randje van de kruk zitten, op de lippen te bijten en moeilijk te kijken. Maar Erick heeft soms zelfs een verveelde uitdrukking op zijn gezicht. Tweemaal als Adrian Belew zijn bandleden voorstelt, heeft de drummer ook een verveelde blik in zijn ogen. Maar ik ben ervan overtuigd dat dit eerder verlegenheid dan desinteresse is. De hoge muzikale kwaliteit is enigszins een verplichting, anders is het geheel uit balans ten opzichte van de kunsten van Adrian Belew zelf. Zijn solo's vervelen geen minuut en zelfs de trucjes met het delaypedaal en tremelo blijven fascineren. De band klinkt krachtig als een 'power trio'. Zelfs zonder een bodem van akkoorden en opvulling van gitaarriffs blijven de nummers overeind staan. Maar bij het latere werk van King Crimson mis je de overige drie muzikanten. Het nummer 'Dinosaur', afkomstig van het album 'Thrak' uit 1995, is hier een voorbeeld van. Met name mis je de opvulling van bizarre ritmes en geluiden van tweede drummer 'Pat Mastelotto'. Het nummer 'Hela Hun Ginjeet', de toegift, klinkt uitermate sterk, alsof het door de volledige bezetting van King Crimson gespeeld wordt. Persoonlijk vind ik het een teken van zwakte als een van de leden van een band met zijn nieuwe band of soloproject nummers speelt van zijn oude of andere band: als bijvoorbeeld Anneke van Giersbergen met haar nieuwe band 'Agua de Annique' toch nog 'Strange Machines' van 'The Gathering' zou spelen. Maar King Crimson is als band al zo lang niet meer in Nederland geweest, dat het 'Adrian Belew Power Trio' het dichtst in de buurt komt van de originele band. En wellicht dat de meeste bezoekers hier stiekem ook op gehoopt hadden. Het eigen werk van het trio is prima in staat om een volledig eigen set interessant te houden. Maar als je er niet vanuit was gegaan om nummers van King Crimson te horen en je je wilde laten verrassen door originele en eerlijke muziek: dan was dit wel net de kers in de appelmoes. Adrian Belew, gezien 30 oktober in de Effenaar.