Keihard en oorstrelend wisselen af op Psychedelic Party

De aankleding is psychedelisch, de muziek gaat verder dan clichés

Tekst: Bas van Loon/ Fotografie: Stijn Mertens, ,

Dit is de vijfde editie in ruim een jaar tijd van het festival dat podia in Brabantse steden afreist. Ook deze keer is er een ruime keur aan bands verspreid over twee podia te bewonderen in TAC. Het gaat gepaard met loungeroom, schilderijen/decoratie en een VJ-set die de optredens aanvult met live beeldexperiment.
Sfeervol, compact en goedgevuld zijn de kernwoorden voor het festival.

De aankleding is psychedelisch, de muziek gaat verder dan clichés

Hoewel deze recensie niet alle acts omvat, is de onderstaande combinatie toch een kleurrijke collectie van bands. Marizibill: uitgebalanceerde spierballenrock met oerkreet. Het Franse Marizibill blinkt uit in stevige up-tempo rock met veel dynamiek en ruig zangwerk. Het is een energiek trio uit Parijs die snoeiharde rock en subtiele ritmische passages met elkaar afwisselen. De zanger kan heel goed schreeuwen en verder ook best goed zingen. Op het podium is hij fanatiek en probeert hij response van het publiek uit te lokken. “Make some noise (just like them..)!” roept hij, “We came a long way to play here”. De reactie is wat lauw, al wekt het publiek wel een geboeide indruk. De gemiddelde reactie is: Speluh! Hij gooit er af en toe een scheurende gitaarsolo uit, waarbij hij lekker over het podium rolt. Optreden is uitleven voor deze jongens, die ik later op de avond uitgeteld in wat stoeltjes zie hangen. Sabine’s aangename luistermuziek is nogal zoetjes. Sabine pakt de scepter over in het café met lieve liedjes en een semi-akoestisch bandje. Mooi gearrangeerde nummers, rijk van muzikale samenstelling, met piano, cello, bas, percussie/drums met een melodieus, vriendelijk karakter worden het publiek geserveerd. Ze staat zelf mee te genieten, er is bijna een constante lach op haar gezicht terwijl ze zingt. Haar ludieke, persoonlijke teksten brengt ze met een soepele stem en een open houding. Het optreden is echter wat eenzijdig van karakter, de sfeer in de nummers is vrijwel onveranderlijk. Het kabbelt iets te onopvallend door. Zexy Superglue speelt gedreven een spannende set. De meditatieve gitaarpatronen en gelaagdheid van het Vlaamse Zexy Superglue doen denken aan de gitaarpracht van Wire. Ze lijken ook zo uit die tijd gestapt (eind jaren ’70). Maar een matig new wave aftreksel is Zexy Superglue geenszins. Ze hebben een eigenzinnige benadering van klank en hanteren een mooi palet daarbij met gecamoufleerde trompetbegeleiding. De muziek is niet doorzichtig maar wel duidelijk en aanstekelijk. De drum speelt een leidende, vormende rol. Het zijn indringende, rauwe nummers die ze brengen, expressief maar nooit hoogdravend en zo is ook de zang. Het zweeft tussen ernst en speelsheid. Maar het hakt er wel in. Sugarettes unplugged en springlevend. De zingende helft van de Sugarettes brengt een opwindende akoestische set, met eigen nummers en een enkele cover. Om te beginnen met de cover van Joy Zipper, die ze volledig recht aan doen. Teruggebracht tot eenvoudige akoestische proporties komt de melodieuze kracht van het nummer goed naar voren. En dat geldt ook voor de versies van hun eigen werk. De akoestische begeleiding draagt hun stemmen net zo mooi als de volle bezetting. De intieme aanpak zorgt ervoor dat ze subtieler met de tekst en zang om kunnen gaan. De liedjes zijn wel gebaat bij dit kleine gebaar. Ze worden transparanter zodat de essentie bloot komt te liggen. En in haar essentie zijn de liedjes van de Sugarettes altijd mooie luisterliedjes geweest. Dit zouden ze vaker moeten doen, tussendoor. Het speelplezier straalt er vanaf, het optreden maakt een ongedwongen indruk. Kortom, een avond waarop je je niet hoeft te vervelen, want naast een doorlopend programma vol afwisseling is er veel volk op komen dagen en ziet het TAC er piekfijn uit. Het blijft druk en boeiend tot bij de laatste act.