Ik kwam laat (toen ik ergens in de twintig was) in aanraking met legendes; dood of levend, zoals Johny Winter, Robert Johnson, John Lee hooker, Rory Gallagher en John Mayer. Ik speelde ook pas gitaar op mijn achttiende, terwijl er altijd een gitaar in de aanslag heeft gestaan aangezien mijn vader en moeder allebei veel met muziek bezig zijn geweest; klassiek en rock, piano en gitaar. Vooral Rory Gallagher heeft mij laten zien dat je met slide veel kunt doen. Zeer ruige vieze rock, of hardblues. Een mooi voorbeeld van deze tijd is Jack White die met ogenschijnlijk eenvoudige riffs een weergaloos eigen geluid voortbrengt met zijn slide gitaar. Luister en kijk naar The Death Letter, een cover van Son House, op You Tube. Voor mij geldt: mond open en kwijlen. Tegengestelde ritmes, tempowisselingen, muziek met vunzige randen, en een grensoverschrijdende schoonheid; allemaal in zes minuten. Ik vind het lastig om mijn vijf favoriete platen te noemen, Als ik over één plaat nadenk, komt er weer een volgende bij. Ook hoor ik nog steeds nieuwe dingen die oudere platen niet doen vervagen, maar zo fris in het gehoor liggen dat deze nog niet grijs geworden zijn in mijn hoofd. Die zorgen ervoor dat een oudere plaat even op de achtergrond parkeert . Mijn favoriete platen aller tijden zijn nu: 1: Rory Gallagher - Irish tour Een enthousiasme van deze man; niet te stuiten, overgave, passie, geheel eigen sound, onnavolgbare gitaardingetjes, waar ik niet bij in de buurt wil komen, want dat is zijn sound. En gelukkig maar, want dat zou me heel veel tijd kosten (als het al lukt). 2: : Carl Orff - Carmina Burana Heftig kippenvel; opbouw waar een leger niet tegenop kan. Hoe deze Carl aan zijn einde is gekomen, weet ik niet. Ik kan me voorstellen dat dit precies na de laatste noot van Carmina Burana is geweest. 3: John Lee Hooker - The Healer. Toen deze uitkwam, dacht ik, het is nog niet over met recht voor z'n raap blues. Deze plaat heeft terecht een Grammy Award in de wacht gesleept. Soms wat gelikt met gasten zoals Santana, waar ik geen groot fan van ben, maar de diepe bas die bij het intro van "The Healer" klinkt, kan ik niet vaak genoeg horen, en hard!!!! 4: Richie Havens - The Best of Direct door naar het laatste nummer, "Freedom". De eenvoud maar overgave; drumspel op de gitaar in open stemming. Een stem die door merg en been gaat. Goedendag, dit is echte muziek naar mijn mening. "Somethimes I feel like a motherless child". Of je moeder er nog is of niet; dit voel je als Richie het zingt. 5: De Stijl - White stripes Vooral de cover van Son House doet mijn vibes tot het plafond stijgen. Fenomenaal, grotesk, anders, snijdend als een bot mes, achterstevoren gespeeld lijkt het op sommige momenten, plakkerig, bruin, a-ritmisch toch in tune, opgenomen met oude spullen en dat hoor je. Een geremasterde wasrol die je niet zo maar draait maar als je in de mood bent: "altijd dus".