~ Stef Kamil Carlens opent op de Main Stage het Naked Song Festival Pure eenvoud Groot geworden bij Deus. En nog groter geworden bij Zita Swoon. Beide bands met een hoog performancegehalte. Met Zita Swoon zelfs redelijk extravagant. Deze avond opereert Stef met een even hoog performancegehalte, alleen is het nu de simpelheid die de ruime overhand heeft. Rust. Dat is het sleutelwoord van het optreden. Al vanaf de eerste noten van het eerste nummer, een cover van Neil Diamond, wordt de toon gezet. Langzaam meegedreven worden bij de klanken van een schorre stem die begeleid wordt door de minimale klanken van de gitaar. Dat is wat er gebeurt. En minimaal is hier trouwens meer dan voldoende. Iedere strijk op de snaren brengt maar een paar noten voort, maar ruim voldoende om een complete ondersteuning te zijn. Het brengt vervoering. Dit ook zeker door de stem die nog het meeste weg heeft van Bruce Springsteen die een ballad zingt. Na enkele nummers gaan de gedachten naar je jeugd, naar je oude schoolmaten, naar die geweldige vakantie of naar andere gedachten waarvan niet bekend was dat ze er überhaupt nog zaten. Het gevoel van aanwezigheid bij een concert is er niet meer. Heerlijk eigenlijk. Maar hoe langer het optreden duurt, des te meer je ontwaakt uit deze trip. Langzaam komen beide voetjes weer op de grond en lijkt het alsof we iets missen. En hetgeen wat gemist wordt is variatie. Er worden allemaal geweldige rustige covers gespeeld van o.a. Bruce Springsteen en Lou Reed, maar alle songs zijn gelijk. Geen tempoversnellingen, geen afwisselingen. Daardoor ben je eigenlijk al voor het einde verzadigd van dit optreden. Een klein smetje maar absoluut niet onoverkomelijk. ~ Tegelijk opent Big Low de Ad van Meurs Stage Dit is een rootstrio uit Arnhem waarvan de zanger in Australië gewoond heeft. Het optreden begint met een ingetogen broeierig nummer in een donkere folkstijl. Daarna is de toon meer donker bluesy. De zang is ongepolijst, naturel, de voordracht doorleeft en eerlijk. Het instrumentarium beslaat een akoestische gitaar, een banjobas (diep en hol) en een villafoon (ofzo) wat een soort harp in gitaarvorm is, die een helder geluid heeft. De nummers variëren van langzame folk naar uptempo country en hebben allemaal dat rauwe randje. Het luistert lekker weg, kabbelt rustig voort, niet echt opzienbarend, maar wel puur en vermakelijk. Dat laatste vooral ook door de teksten; opmerkelijke verhalen over de ontspoorde figuren en persoonlijke belevingen gebracht met milde humor. Typisch Amerikaanse rootsmuziek dus, en in het laatste nummer komt er nog even een maniakale Tom Waits om de hoek kijken. ~ Signe Tollefsen om 21.00u in de Foyer De setting is ietwat ongebruikelijk voor de gemiddelde festivalganger, maar zittend in de foyer van het muziekcentrum Frits Philips heeft het optreden van Signe Tollefsen wel iets weg van een straatoptreden. De tafels en stoelen in de foyer dienen als terras, de foyer zelf als winkelstraat waar voorbijgangers de eenzame straatartiest voorbij struinen. Sommige mensen struinen rustig voorbij, anderen blijven even stilstaan om te luisteren. Er is wat geroezemoes. Langzaam begint zich een groep te vormen rondom singer-songwriter Signe Tollefsen. Logisch, want de muziek van Signe kun je niet voorbij zonder dat deze zich naar je strot grijpt. De nummers zijn breekbaar, ingetogen en van een enorme schoonheid. En zoals het een echte straatartiest betaamt zoekt Signe contact met haar publiek om de nummer in te leiden. De nummers, die het beste als folk omschreven kunnen worden, bezingen de gebeurtenissen van alledag uit het leven van een niet alledaags iemand. Nummers over thuis komen, en nummers over van huis zijn. De muziek van Signe wordt vaak vergeleken met die van Joni Mitchell en Sheryll Crow. Een andere, misschien minder voor de hand liggende vergelijking, is misschien die met de Ierse singer-songwriter Damien Rice. Jammer dat de muziek van Signe geen waardiger podium in een van de zalen krijgt. Toch weet Signe een snel groeiend publiek te kweken rondom haar podium. 'Mooie stem' hoor ik iemand achter mij zeggen. Maar ook mooie kleine liedjes. In afwachting van een optreden van Signe in een van de zalen volgend jaar, is het wachten op de doorbraak in Nederland. ~ Albert Niland om 21.30 op de Ad van Meurs stage Een beetje te laat aanwezig doordat de vorige recensie wat langer duurde, maar ruim op tijd om te horen dat deze man een goed gevoel voor het spelen van zijn muziek heeft. Meteen valt op dat het een Ier is, maar ook is de gypsy-invloed direct hoorbaar. Even verderop in het optreden, verklaart hij dan ook dat door het kijken en luisteren naar een Spaanse gitarist, die hij op vakantie tegenkwam, zijn kijk op de gitaar blijvend veranderd is. Wat Ieren altijd goed beheersen, net als andere Keltische landen, is het overbrengen van emotie in een nummer. Als de emotie heftiger wordt, dan is dit terug te horen in de klanken van de gitaar en in de kracht van de stem. De stem die overigens bijzonder helder klinkt en de intonatie perfect. Het doet vooral denken aan een kruising tussen Bob Dylan en Paul Simon. Een extra dimensie aan het optreden is dat deze Ier in sommige nummers wordt bijgestaan door een extra gitarist. Dit geeft een wat andere sound, waardoor het geen kans krijgt om saai te worden. Ook wordt vooraf al aangekondigd dat de uitvoering van Wuthering Heights van Kate Bush zeer de moeite waard is om naar te luisteren. En inderdaad. Het nummer, wat zo ontzettend moeilijk is om te zingen door al die verschillende toonhoogtes, wordt hier zo goed neergezet in zijn eigen stijl dat deze misschien wel het origineel overstijgt. ~ Woven Hand om 21.45u op de Main Stage Dit duo met Dave Eugene Edwards van Sixteen Horsepower en gitarist Peter van Laerhoven brengt een set die nog even bezwerend van toon is als de vroegere optredens van Sixteen Horsepower waren. De stem van Edwards klinkt nog meer bezield en doorleefd als voorheen. Daarmee kan hij een nummer dragen zonder muzikale begeleiding, dit laat hij horen in een van de laatste nummers. De rest van de songs wordt echter muzikaal begeleid op akoestische gitaar en mandoline door Edwards en elektrische gitaar door van Laerhoven. De songs zijn krachtig van opbouw en hebben een indringend karakter. De basistoon is mineur maar die schommelt af en toe behoorlijk. Het gedreven ritme doet vaak denken aan het paardendrafje van Sixteen Horsepower. Het geluid is mooi vol en diep, de spaarzame jankende gitaarklanken van van Laerhoven geven diepte aan de akoestische klanken van Edwards. De laatste is een doorgewinterde tokkelaar die prachtig mandoline en gitaar speelt; strak, beheerst maar ook weelderig. Het publiek is onder de indruk, het applaudisseert enthousiast en mensen gaan spontaan staan. De lichten gaan weer uit en Edwards speelt verdienstelijk nog een laatste nummer. Als wij, zijn medespeler en ‘God above’ bedankt zijn gaat iedereen tevreden heen. ~ Grayson Capps om 22.30u op de Ad van Meurs stage Charismatische cowboy boeit vooral met verhalen Het podium in het café biedt ruimte voor een stereotype plattelands Amerikaan: Grayson Capps. Zijn lange, onverzorgde haren en wilde baard, gecombineerd met een flanellen blouse lijken perfect te passen bij zijn herkomst: South Alabama. De eerste tonen van de ijzeren snaren van zijn gitaar, zijn een stuk lichter verteerbaar dan de het openingsgedicht wat ook wel wat weg had van een openingspreek. De gedichten van Grayson Capps blijven voorbij komen in de 45 minuten durende show: zijn nummers worden continu afgewisseld met gedichten en verhalen uit zijn jeugd en woonplaats. De muziek van Grayson is muziek die je kan plaatsen op een veranda in de woestijn, waar een mondharmonica de enige aanvulling is op een eenzame gitaar. En waar de verhalen van Grayson vooral wat vrolijker van aard zijn, hebben de nummers vaak een serieuzere ondertoon. De Americana/ country nummers, gecombineerd met zijn verhalen bieden een mooi kijkje in achtergrond en woonplaats van Grayson. Het is dan ook logisch dat het café steeds voller wordt. Men lijkt te genieten van de charismatische zanger. En het is ook makkelijk om te genieten van Grayson. Want of verhalen nu zijn verpakt in een liedje of niet: het zijn vermakelijke verhalen over oude liefdes en schoenen die worden verbrand op het kampvuur. Desondanks grijpt de muziek je niet helemaal. Dat Grayson dit weet te compenseren met zijn teksten, zijn stem en zijn charisma maakt het optreden toch de moeite waard. ~ Leine om 23.00u in de Foyer En dan verschijnt daar een lief meisje op het podium. Blauwe panty, rood-wit geblokte rok tot kniehoogte, kort licht krullend bruin haar en kuiltjes in de wangen. Maar met een uitstraling alsof ze voor niemand bang is. Dit is ook meteen terug te horen in haar performance. Al zou niemand haar muziek mooi vinden, dan nog zou ze zingen wat ze nu laat horen. Ondanks dat ze vertelt dat ze een beetje verlegen is geworden door de workshop met Linda Thompson, is hier weinig van terug te horen. Begeleidt door een gitaar die ze zelf bespeelt brengt ze nummers die niet vervelen. Soms is het wel lastig bij te blijven omdat ze geen duidelijke lijn in haar songs heeft, maar van de andere kant is dit ook haar sterke punt. Het is meer een kruising van de nummers van Ella Fitzgerald en de stem van Madeliene Peyroux met een vleugje Room Eleven. Maar bovenal is Bjork te horen; helder en soms wat duister. Nog steeds is er vertwijfeling bij het schrijven van dit artikel. Het was goed maar iets miste er nog aan. Het is lastig te omschrijven, maar ergens blijft dat gevoel bestaan. Wat overheerst is dat dit optreden geen moment verveelt heeft. ~Gabriel Rios sluit Naked Song af: Puntje van je stoel en voetjes van de vloer. Met een driekoppige band weet Rios een optreden vol dynamiek en verfijning te geven. Het betreft topmuzikanten en Rios is in het bezit van een geweldige stem, die soepel en temperamentvol is. De muziek varieert van broeierig ingetogen tot uitbundig opzwepend, en van Zuid Amerikaans, jazz en blues tot klassiek Hij opent met een verfrissende Hendrix-cover. De band is subliem in het samenspel. Met name de pianist zorgt voor een kleurrijke invulling en “op het puntje van je stoel” momenten. Desondanks stroomt de zaal mondjesmaat leeg vanwege het late uur. Maar een enthousiaste harde kern blijft zitten. Dit wordt beloont met een dankbare Rios, die twee toegiften geeft waarbij enkele dames boven hun stoelen uit dansen. Met een staande ovatie eindigt de bruisende set.