The Booze Brothers. Bij mij bekend als een zeer volwassen Zweedse band die uitstekende blues ten gehore brengt. Vandaar dat het dan ook een kleine tegenvaller was wie er het podium opkwam toen de band werd aangekondigd. De personen die het podium betraden waren duidelijk niet de Booze Brothers die ik voor ogen had. Deze The Booze Brothers waren jonge twintigers uit Duitsland. Ook werd er geen blues gespeeld maar een kruising tussen rock ’n roll en punkrock. In een gesprek dat ik met enkele leden van deze band had, werd duidelijk dat ze nog maar twee jaar bestaan. Ze oefenen zo vaak mogelijk in een kelder van één van de bandleden. Op dit moment is nog goed te horen dat ze nog maar kort bezig zijn. De nummers worden soms wat rommelig gebracht maar de energie waarmee ze de songs brengen is zeker voelbaar. De nummers die meer richting Rock ’n Roll gaan, komen het beste over mede doordat de bluesgitarist dan wat meer betrokken wordt; hij houdt met leuke baslijntjes het nummer interessant. Ook neemt de rest van de bandleden dan wat gas terug, wat de kwaliteit van hun spel zeker ten goede komt. Ik was toch enigszins teleurgesteld na deze vergissing van me over The Booze Brothers. Maar gelukkig werd dit goedgemaakt door de hoofdact. Francine is een 3- koppige Rock ’n Roll / Rockabilly band uit Finland. Vooraf sprak ik even met de manager en hij waarschuwde me al dat ik eens goed op de drummer moest letten. Deze waarschuwing was niet nodig geweest aangezien de drummer nogal aanwezig was. En dan druk ik me zachtjes uit. Zijn uiterlijk valt al meteen op: kale kop, sik, groot en gezet. Als je hem ’s nachts tegenkomt in een steegje dan loopt er toch een rilling over je rug of je de ontmoeting wel of niet gaat overleven. Als je hem daarna op zijn drumstel tekeer ziet gaan, dan vraag je jezelf soms af hoe het hem lukt om met zijn drumstokjes zijn drumstel überhaupt te raken. Ik zat te wachten op het moment dat hij achterover van zijn zeer kleine krukje zou donderen. Gelukkig gebeurde dit niet, want ze vermaakten me uitstekend met de gezellige, vrolijke en soms ook wel stevige Rockabilly nummers. Ze speelden vol overgave en ze hadden er zeer catchy nummers tussen zitten. De vibe die ze wilden overbrengen werd helaas maar mondjesmaat opgepikt door het publiek. Normaal staat Rockabilly wel garant voor enkele stevige danspartijen, maar deze avond bleef het publiek staan toekijken. Eigenlijk een beetje onterecht. En bovendien heel jammer, omdat ze op het podium, dat zeker niet al te groot is, alle ruimte benutten die ze maar konden vinden. Vooral de contrabasspeler gebruikte veel ruimte. Dit omdat hij de grootte van zijn instrument als een voordeel zag, in plaats van het als een last te zien. Rechtopstaand, half liggend en hurkend over zijn contrabas heeft hij geen minuut dezelfde positie gehad. De zanger, die tevens gitarist was, zette de nummers extra kracht bij door zijn zang. Nooit werd het schreeuwerig maar het bleef wel vooral een zang die ondergeschikt is aan de instrumentale kant van Francine. Telkens als de muzikanten tekeer gingen op hun instrumenten, begon het publiek wat losser te worden. Op het einde van de avond begon het publiek toch wat meer te bewegen en werd er zelfs gedanst. Helaas zette dit de muzikanten niet aan om er een schepje bovenop te doen. De set was qua tempo vrij gelijk. Dat is zeker niet storend, maar als ze op sommige momenten het tempo even zouden drukken om er vervolgens één of meerdere tandjes bij te schakelen dan zou dit het vermaak voor het publiek doen groeien. Al met al een hele leuke ervaring na een, voor mij persoonlijk, wat teleurstellend begin.