Het publiek wordt alvast warm gemaakt voor het optreden met een film over Mark Everett: de frontman van Eels. De muziek van Eels wordt vaak omschreven als pessimistische of neerslachtige muziek, maar Mark laat vaak zijn privé-leven doorschemeren in zijn muziek met alle hoogte en dieptepunten. En dan begint het optreden. Helemaal alleen in het felle licht van de spotlicht kruipt Mark op een eenzame kruk. Verscholen achter zijn gitaar en onherkenbaar door baard, zonnebril en pet herkennen we Mark pas als hij begint te zingen. Vervolgens wordt 'It's a Motherfucker' wordt ingetogen gebracht vanachter zijn piano met zijn rug naar de zaal toe. Mark lijkt onbereikbaar en nog steeds herkennen we hem alleen aan zijn stem, iets wat de rest van de avond zo zal blijven. Maar dan lijkt het optreden echt te beginnen. Mark begint over zijn persoonlijke geschiedenis en verteld dat hij en zoon van een natuurkunidge is en muzikant. Om die tweede Mark is het natuurlijk te doen, maar hij geeft het publiek de keus: of een betoog over natuurkunde of een avond met muziek. En dit alles om zijn rechterhand van de avond te introduceren: the Chett. Met humor en een vrolijke noot lijkt de tweekoppige Eels er deze avond zin in te hebben. De avond gaat verder zoals die is begonnen en Eels gaat verder met de ingetogen nummers begeleid door gitaar en piano en vooral nummers van Eels tweede album 'Electro Shock Blues' en het magnum opus 'Blinking Lights and other Revealations' komen voorbij. De nummers passen goed in de theater setting en ook Mark Everett lijkt op z'n plek. Hij lijkt het publiek gewoon te willen laten genieten van zijn kleine leed, en dat doet hij goed. 'Climbing to the Moon' en 'Lying on the Bathroom' uitgevoerd door twee man op een podium vol met instrumenten. Hierdoor zijn ze genoodzaakt om de nummers klein te houden maar het vraagt ook om wat improvisatie waardoor de nummers herkenbaar klinken maar toch anders worden uitgevoerd dan op de albums. Als intermezzo leest the Chett een stukje voor uit Marks biografie: omdat hij het te pretentieus vindt om zelf te doen. Het verhaal over zijn start als muziek is niet alleen een grappige onderbreking van het programma. Het is ook een kanteling in de nummers en de muziek: de drums worden uit de kast getrokken en de toon wordt wat opgewekter en uptempo. 'My Beloved Monster', 'Sound of fear' en 'I Like Birds' komen voorbij en knallen letterlijk de zaal in. De toon van de nummers wordt wat harder en komen vooral van 'Souljacker' en 'Beautifull Freak'. Alle bekende nummers van Eels passeren de revu en Mark maakt er vooral een leuk optreden van wat vooral een feest der herkenning is voor iedereen die ook maar een beetje bekend is met de muziek van Eels. Een hoogtepunt van de avond is wanneer Mark en the Chett verwisselen van plaats. Mark kruipt achter de drums en mept er lustig op los terwijl the Chett achter de piano plaatsneemt. Leek het optreden in het begin vooral een ingetogen en breekbaar optreden te worden, het groeit uit tot een ware avond vol entertainment. En het publiek smult er dan ook van. Enig minpuntje hierbij is het geluid dat niet al te goed ingeregeld is. Maar dat lijkt het publiek niet uit te maken want de zaal is enthousiast. Laatste toegift is 'Time to Live'. En met deze wijze woorden stuurt Eels ons tevreden naar huis van een geweldig optreden.