Grote zaal Cross-linx opent om 20.15u met een speciaal geschreven stuk getiteld 'Confessions' dat gezien moet worden als filmmuziek gespeeld door Holland Baroque Society, ondersteund met korte filmpjes geripped van YouTube. De New Yorkse componist Nico Murphy en singer/songwriter Teitur leveren een deel van de composities en wisselen deze af met bestaande stukken uit de barokperiode. En hierin bleek achteraf de meeste spanning van het optreden te zitten. De stukken waarbij Teitur zingt zijn zeker niet slecht, misschien zelfs te goed en eigenlijk heel herkenbaar, maar eigenlijk gewoon cliche. De melancholie voert de boventoon, de teksten zijn niet te lang - wat geneuzel over identiteit - en beelden op de achtergrond van een weg gezien vanuit een rijdende auto en acht strijkers die lange, langzame strijkbewegingen maken, maken het geheel compleet. Klassiek wordt heel behapbaar gemaakt voor het poppubliek (dat ook fijn onbeschoft halverwege de voorstelling nog binnen komt lopen). De bestaande oude composities zorgen voor de afwisseling. De filmbeelden stopten en een trom en een fluit zorgden voor meer vrolijke tonen en snellere wisselingen van tempo. Echter mis ik samenhang. De gezongen stukken zijn teveel hetzelfde en de instrumentale onderbreken steeds het geheel. Na amper 30 minuten houdt het op; ik weet niet of ik moet opstaan of dat er nog meer moet komen. Maar het is gewoon afgelopen. Backstage Teitur Samen met een mijnwerker in een blauw pak achter gesloten deuren, die voor deze ene keer speciaal open worden gemaakt, genieten van Teitur. In een klein zaaltje word uw verslaggever overdondert door een drietal muzikanten, die lieve liedjes vertolken. Briljant samenspel met af en toe simpele maar zeer doeltreffende teksten brengen het aanwezige publiek in veroering. Het hele optreden duurt slechts 3 nummers maar iedereen die aanwezig is vraagt om meer. De heren persen er nog een toegift uit waarbij de piano met 4 handen word bespeeld. Aan het begin van dit nummer lijkt de pianist niet precies te weten waar de frontman heen wil maar na 2 akkoorden geeft hij een teken van herkenning en haakt in. Een poosje later snapt ook de violist waar het tweetal heen gaat en improviseert vakkundig zijn aandeel in het geheel. Hierna is de koek helaas op.