Rond half negen komen de jazzfenomenen één voor één, gehuld in een driedelig kostuum, het podium opgesjokt. De enige die nog mist, is de zanger en de enige die duidelijk laat blijken er zin in te hebben door opgewekt geschreeuw, is de saxofonist. Daar waar de overige bandleden willekeurig wat zwaaien richting het publiek en zich direct naar hun instrument begeven. Na een kwartiertje gespeeld te hebben – waarin eenieder een solo weggaf – is het wel duidelijk: de band staat als een huis. En het klinkt strak. Erg strak. Zelfs zo strak dat ik me afvraag of dit een ingespeelde routineklus voor ze is of daadwerkelijk een jazzoptreden waar hier en daar ook geïmproviseerd mag worden. Voor nu slik ik mijn argwaan even in en zie hoe de zanger, Hans Teeuwen ‘himself’, door de saxofonist wordt aangekondigd. Gelijk wordt er de klassieker ‘Come Fly With Me’ (geschreven voor Frank Sinatra) er tegenaan gegooid. Hans zingt hem met passie terwijl hij met z’n heupen zwiept, vreemde gezichten trekt en al met al geen seconde stilstaat op het podium. Het doet wat sarcastisch aan in het begin (zeker wanneer je hem gewend bent als cabaretier), maar naarmate de show vordert, en meer jazzklassiekers de revue passeren, wordt hij alsmaar authentieker in zijn nieuwe rol als jazz-zanger. Waar het plezier volop aanwezig is bij de zanger en saxofonist, lijkt hij bij de rest van de band een beetje te ontbreken. Ook al merkt Hans een aantal keren de bandleden op, hun gezichten lijken allemaal tot uitdrukking te brengen dat ze bewust de tweede viool spelen of dit gewoon zien als, zoals al eerder opgemerkt, een routineklus. Het publiek reageert – in overeenstemming met de Brabantse nuchterheid – daarbij niet bepaald zoals een jazzpubliek behoort te klinken. Ze klappen sober, gaan niet los op de muziek en praten doodleuk met elkaar wanneer de band ballads inzet als ‘I Concentrate On You’ en ‘Angel Eyes’. Na Bobby Troup’s ‘(Get Your Kicks On) Route 66’ vind de band het, na een dik uurtje gespeeld te hebben, het weer mooi geweest en verlaat het podium. Tot ieders grote verbazing (kuch) keren ze terug, maar dan niet om nog meer klassiekers er tegenaan te gooien. De eigen nummers komen nu aan bod (een Engelstalig nummer over een breezersletje/ bimbo en een variatie op het inmiddels overbekende ‘Snelkookpan’). Leuk, maar daarmee is ook alles gezegd. ‘Fly Me to the Moon’ was, volgens Hans dan, de stijlvolle afsluiter van de avond. De hele avond zit me totaal niet lekker. Was dit nu de pit van jazz? Een strak zestal dat alle nummers op hoog niveau in een sneltreinvaart afspeelt en een tam publiek dat wat onwennig oogt? Iets klopt hier niet. En daar kwam ik ook achter toen ik, achteraf dan, de tracklist van de recent verschenen dvd zag. Hij leek nogal akelig veel op de setlist die gespeeld werd in de Effenaar en de dvd in kwestie was nog eens lager geprijsd ook. Post-transactionele deceptie. Dat is hier volgens mij de geschiktste term voor. Het gevoel dat je in je reet genomen bent omdat je weet dat je evenveel plezier had beleefd aan het opzetten van een dvd. Hans Teeuwen zingt Gezien: de Effenaar (grote zaal), donderdag 3 juli 2008.