Naast muziek heeft Speedfest ook andere dingen te bieden. Dit jaar zit er zelfs een klein literair randje aan; het boek ‘Ik heb nergens spijt van’ van Mark Verver over het leven van Dikke Dennis (die ook dit jaar uiteraard weer de bandaankondigingen doet), heeft vandaag zijn eigen standje. Ook is er weer de droomkerststal van elke klassieke autoliefhebber; het wagenpark van de Trashers Car Club. In diezelfde ruimte wordt er met zwaar geschut ‘live’ gewerkt aan een groot houten kunstwerk. Verder staan er allerhande standjes met merchandise en is er een grote restaulounge waar friet, broodjes gezond, maar ook Aziatisch eten te verkrijgen is onder het genot van de restaulounge DJ’s. Ook niets te klagen dus voor de inwendige mens.
Blues is the teacher, punk is the preacher. Zo omschrijven THE BELLRAYS hun muziek. En daar is geen woord van gelogen. Al blijkt deze band een typisch geval van ‘geen woorden maar daden’. Lisa (ex-bandlid van Basement Jaxx) blaast met haar stem de zaal plat. Zij heeft overigens het privilege de eerste Afro frontvrouw van Speedfest te zijn. De band knalt de nummers zonder slag of stoot achter elkaar door en het publiek gaat uit zijn dak. Met hart en ziel brengt de band haar rock’n roll garage combi met blues elementen onder het swingende geklap van Lisa’s tamboerijn. Dit is duidelijk een band die thuishoort op de grotere podia. Een prima sfeerzetter en een verrassende act hier op speedfest.
Circus Renz kan inpakken, want THE KLINGONZ zijn hier! Deze Ieren zijn al sinds de tachtiger jaren bezig met hun eigen circus. Bij aanvang van de show ziet de zaal zwart van de lui. In tegenstelling tot het podium dat later in een zeer kleurrijk geheel zal transformeren. De show wordt ingeluid door circusmuziek en een jongleur die het midden houdt tussen een clown en een zombie. The IT! is er niets bij. Allereerst wordt de zeepbellen machine op het podium aangezet en wordt aan de eerste rij van het publiek clownsneuzen uitgedeeld. Als de band dan eindelijk begint barst het eerste echte feest los. Doordat het visuele aspect van deze band zo fenomenaal is uitgewerkt, zou men bijna vergeten dat The Klingonz ook nog hele leuke Psychobilly muziek maakt. Er worden allerlei kunstjes uitgehaald; steltlopen, jongleren, vuurspuwen..Het publiek wordt soms wat afgekoeld door een schuim- of waterpistooldouche. Als klap op de vuurpijl komt de zanger van Mad Sin nog even een nummertje meezingen. Ook speelt de band nog een cover van The Dead kennedy’s ‘Too Drunk To Fuck’ en dit is natuurlijk een schot in de roos op dit festival. Goeie muziek, prachtige podiumpresentatie en een leuke interactie met het publiek. Who the fuck are Bassie en Adriaan?? Deze feestband zal niet snel vergeten worden.
Dan komt de band die de zware taak heeft om M.O.D. , die gecancelled hebben, te vervangen: ENTOMBED. Toch lijkt dat deze death’n roll mannen weinig moeite te kosten. Deze band is pionier in dit genre en ontstaan in de jaren tachtig. Er zijn dit keer ook redelijk wat metal-fans aanwezig in het klokgebouw, veelal gezien in leren B.L.S. jackjes die ook deze show veel in het publiek te vinden zijn. Maar niet alleen onder het eigen Death-publiek is deze band populair, ook de rest van de aanwezigen weet Entombed warm te krijgen voor zijn pompende beats. Afwijkend, maar helemaal niet misplaats.
Thrasher’s stage mag dan wel het kleinste podium zijn, maar wanneer DEF AMERICANS begint lijkt er geen doorkomen aan. Deze band is zeker onder het lokale publiek erg geliefd en dat is niet gek. Def Americans speelt alle hits van Johnny Cash op een zeer levendige wijze en past dus ook prima in de Hot Rod Area.
Hoewel ook Los Putas, Sixtyniners en Bob Wayne & the outlaw Carnies ongetwijfeld de moeite waard zullen zijn op Trasher’s Stage, moeten we deze toch even laten schieten wegens het krapteschema.
THE REAL MC KENZIES uit Vancouver zijn nog aan het soundchecken als de helft van het publiek al klaar staat. Dat lijkt de band niet zo fijn te vinden, maar dat is het publiek niet kwalijk te nemen; iedereen is enigszins in verwarring omdat het programma is omgegooid en nergens duidelijk is aangegeven wie nu wanneer begint. Als de heren in kilt dan hun eerste noten spelen is het wel meteen feest. The Real Mckenzies zijn ontstaan begin jaren negentig en maken in hun punkrock muziek gebruik van folkelementen zoals de doedelzak, een instrument dat al snel opzwepende vibraties oproept. Jammer dat in deze zaal alleen Amerikaanse whisky (met cola) te verkrijgen is en geen Schotse..dat zou helemaal authentiek zijn geweest.
Na deze Schotse punkrockboost is het tijd voor de Golden Earring van de Psychobilly: BATMOBILE. Hierop hebben een heleboel mensen gewacht. De zaal staat dan ook vol in afwachting van deze Nederlansde Pychobillyband die werd opgericht in 1983 en internationale bekendheid geniet. De verwachting die de band schept wordt in ieder geval waargemaakt; de heren spelen een mooie strakke set met oude singalongs waar dankbaar gebruik van wordt gemaakt. Ook hun ‘Ace of Spades’ slaat uiteraard in. Op een gegeven moment worden er vanaf het podium enkele tientallen opblaasbare slaghouten het publiek ingegooid waar eveneens dankbaar gebruik van wordt gemaakt door het publiek. De menigte verandert opeens in een massa zwaaiende knuppels. Blijkbaar worden enkele bezoekers net iets te fanatiek, want de band voelt zich genoodzaakt om de mensen in de pit op te roepen om het allemaal ontspannen te houden in plaats van grimmig, zoals het soms dreigt te worden. Gelukkig lukt dat.
Dan is het de beurt aan de ‘ereband’ waaraan dit festival zijn naam te danken heeft; PETER PAN SPEEDROCK. Natuurlijk is dit voor deze band een dikke vette thuiswedstrijd en de zaal is dan ook stampvol. De band doet wat het publiek van ze verwacht; harde, rauwe,smerige, bulderende speedrock ’n roll door de boxen knallen. Een formule die blijkbaar nooit gaat vervelen, want PPSR presteert het elke keer weer om de zaal op zijn kop te zetten en ervoor te zorgen dat zo’n 90% van de bezoekers niet in de andere zaal, in de restaulounge of over de pleebril hangt, maar staat de feesten op de ronkende beats van deze Eindhovense band.
Dat is iets waarvan THE CASUALTIES de gevolgen ondervinden bij aanvang van hun show. De streetpunkers uit New York worden niet aangekondigd door Dikke Dennis, maar beginnen met de sirenes die de eerste tonen moeten inluiden. De zaal is dan nog half leeg omdat het grootste deel van de bezoekers zich nog bevindt in de zaal waar Peter Pan net gespeeld heeft. Het nummer ‘On the frontline’ is toepasselijk voor de punks die al ruim van tevoren een linie heeft gevormd om geen glimp te missen van The Casualties. Een van de hardste bands in zijn genre. Kenmerkend voor de frontlinie fans zijn vooral de spikes in het haar van soms een halve meter. Het liefst gekleurd in rood, groen of zwart. Anders dan dat verschijnt de frontman van The Casualties met een kapsel dat eerder zou passen bij Entombed dan bij deze streetpunkband. De heren trekken letterlijk hard van leer. En dan vooral tegen de maatschappij en het systeem, want dat is tekstueel de algemene strekking van de boodschap van dezeNew Yorkers. Wat deze streetpunkband kenmerkt, zijn de vocalen van zanger Jorge die ontzettend rauw klinken. The Casualties weten het Speedfest publiek behoorlijk op te zwepen en het gaat er hard aan toe in de pit. Ook deze muziek zorgt voor een hoog meezing gehalte en de nummers razen als een gek door de zaal en weet het publiek zelfs na PPSR nog op de been te houden.
In 1987 begon Zakk Wylde aan zijn muzikale carrière bij Ozzy Osbourne. Gedurende de jaren heeft deze gitarist, die uitgroeide tot rock icoon, een grote rol gespeeld in nog andere bands en projecten. En tegenwoordig is hij eveneens virtueel terug te vinden in de computergame ‘Guitar Hero: Wold Tour’. Na Zakk’s vervolgband ‘Pride & Glory’ en zijn solo album ‘Book Of Shadows’ ontstond in 1998 BLACK LABEL SOCIETY, waarvan Zakk de rol van frontman/gitarist op zich heeft genomen. De band is uitgegroeid tot een behoorlijk succes en heeft inmiddels negen albums uitgebracht. Dat is te merken ook, want al tijdens The Real McKenzies lopen roadies quasie-gestresst met flightcases (opdruk: Black Label Society) heen en weer voor de barriere van het podium. Het aantreden van Black Label Society wordt dan ook groots aangekondigd. Er hangt een levensgroot doek voor het podium met het logo van de band erop en de eerste song wordt ingeleid door theatrale muziek. Wanneer de eerste gitaarsnaren geraakt worden, valt het doek en kunnen de rockgoden – althans, zo presenteren ze zich- van start. Hoe bezopen het publiek ook mag zijn inmiddels, de ingewikkelde gitaarsolo’s die hen regelmatig om de oren vliegen tussen de metal/hardrock door, kunnen blijkbaar toch nog gevolgd worden. Hoewel het allemaal soms een beetje over de top lijkt, blijven in het publiek de devilhorns in de lucht. Dit is blijkbaar waar men, en met name de leren BLS-jack drager, op heeft gewacht. Of je er nu van houdt of niet, een band als Black Label Society hier op Speedfest is natuurlijk wel een spraakmaker.
Dan is het tijd om het gebouw maar weer snel te verlaten alvorens de zwaar beschonken meute massaal naar de garderobe zwermt. De organisatie mag weer trots zijn op deze editie van Speedfest; een zeer gevarieerde line-up waarbij de bands die uitgevallen zijn smaakvol konden worden vervangen, een goede sfeer, aanwezigheid van muziek-overstijgende elementen…Het laatste uur in het klokgebouw heeft nog lang niet geslagen. Zou dit wellicht een tweede Dynamo Open Air kunnen worden…?