Onze gitarist uit de Bronx laat Eindhoven even schudden met stevige rock ’n roll en hij brengt tegelijkertijd Jimi Hendrix weer even tot leven met zijn gitaarspel. Vooral wanneer hij als één van zijn eerste nummers “Hey Joe” ten gehore brengt. Leuk trouwens is de verschijning van de basgitarist. Hij is namelijk anderhalve meter groot en een beetje een spijker terwijl Popa, die langs hem staat, één meter tachtig is en zo rond als een tonnetje. Als hij echt een tonnetje zou zijn, dan zou de basgitarist daar drie keer in passen. Maar de little man is tot grootse daden in staat. Hij bespeelt de bas zoals een bas gespeeld dient te worden: retestrak.

 

Het concert begint met een lekker gevoel voor rock in de stijl van Hendrix. Maar het gitaarspel doet me nog het meest denken aan Slash. Deze voormalig Guns ’n Roses-gitarist kan zo’n strakke partijen spelen op de slide dat je haren recht overeind gaan staan. Nu wil ik niet beweren dat hij net zo goed is, maar mijn haren komen soms toch wel overeind. Echter, misschien zou dit niet zijn gebeurd als na drie nummers zijn gitaar niet opnieuw gestemd zou worden. Hij vraagt daarbij om geduld van het publiek, omdat deze kenbaar maakt dat ze dit niet echt waarderen. Als publiek heb je natuurlijk weinig keus en na vijf minuten herstart het concert dan toch weer. Vanaf dit moment wordt de gitaar gebruikt om nog harder op te spelen, maar ook is vanaf dit moment het geluid niet meer optimaal. Soms lijken de boxen het niet aan te kunnen. Maar of dit aan de artiest ligt of aan het geluid in de Effenaar, laat ik in het midden. Normaal gesproken heb ik juist lovende woorden over het geluid van de Effenaar, dus ik heb wel een vermoeden waar het aan gelegen heeft.

 

Gedurende het concert verandert hij steeds een beetje van stijl. In het begin de Hendrix-periode, daarna rock ’n roll à la Elvis om naar het einde toe volledig op te gaan in de bluesrock. Hij heeft zelfs de basis genomen van “Pride and Joy”, een hit van bluesrockgigant Stevie Ray Vaughan en daar zijn eigen nummer van gemaakt. Dit werd kort daarop gevolgd door een soort battle tussen Popa op de slide en onze spijker op de bas. En de bas won! Zeer vermakelijk natuurlijkk, zo’n battle tijdens een optreden. En dit is niet het enige showbizz-moment van de avond. Want na de battle wordt de gitaar aan de kant gelegd en neemt hij de drumstokjes over. Wat volgt is een korte drumsolo waarbij hij laat horen dat hij nog steeds een voorliefde heeft voor de drum. Maar spectaculair wordt het pas als de originele drummer zich bij hem voegt. Samen op één drumstel knallen ze er op los.De originele moet wel goed opletten en anticiperen want de beer in Popa is los en laat zich niet leiden door een eventueel script. Vervolgens gaat hij weer richting gitaar en gaat de drummer alleen verder. De bas komt er weer bij en het publiek wordt andermaal opgezweept. De gitaar wordt weer in de handen genomen en daar gaan ze weer voor een geweldig slot. Eerst nog good old  “Wild Thing” en dan toch echt naar het slot toe rocken. Kortom: een goede show, vol verschillende stijlen die wel met elkaar verwant zijn, door een goede artiest. Niks mis mee.