Dat Frank Baijens alleen het allerbeste kiest wat betreft geluid kun je om te beginnen zien aan de indrukwekkende lijst van gastmuzikanten die op zijn album ‘Odd Man Out’ meedoen: Jan Akkerman, Leendert Haaksma, Eric Coenen, Bob Weston (ex-Fleetwood Mac) en Fay Lovski, om er maar een paar te noemen. Duidelijk is dat dit allemaal niet de minste zijn. Bij beluistering van het album wordt het al vrij gauw duidelijk dat Baijens ook een Beatlesfan is, of in ieder geval erg beïnvloed is door The Fab Four, en dan met name door Paul McCartney. Zowel tijdens The Beatles als zijn latere carrière met Wings en solo. De invloeden van McCartney, die de songs op dit album “catchty tunes” genoemd zou hebben, duiken op in diverse nummers op dit album. Zo bevat het instrumentale ‘Calling For C.B.A.’ een frivool en haast kleinkunstachtig arrangement, dat een beetje doet denken aan ‘Uncle Albert/Admiral Halsey’. Ook de twee daarop volgende nummers -‘Floating In His Mother’s Palm’ en ‘Words To Live By’- zijn bijzonder McCartneyesque, alhoewel het laatst genoemde nummer arrangementen bevat die aan Burt Bacharach doen denken. Waar de eerste helft van ‘Odd Man Out’ erg consistent is qua sound en sfeer, is de tweede helft een mix van meer diverse stijlen en word de eenheid van het album enigszins verstoord. Zo is er het lome, broeierige ‘The Void’, dat word opgevolgd door het swingende Boz Scaggs-achtige nummer ‘Home Again’. Hierna volgt een orkestraal instrumentaaltje, dat een eerbetoon lijkt aan de bejubelde producer en arrangeur George Martin, uiteraard ook van Beatlesfaam. Waar ‘Song For Greg’, ‘Back To My Childhood Years’ en ‘Mondays With Max’ met diens ‘folky’ inslag niet zouden misstaan op het repertoire van meer hedendaagse liedjesfabrikanten als Racoon en Novastar, is ‘Out Of Breath’ een jazzy bluesrockdeun dat enkel aansluiting vindt bij het eerder genoemde ‘The Void’ of het instrumentale ‘Confessions Of An Artichoke’. Op de uitstekende eerste drie nummers van dit album ‘Where The Heart Belongs’, ‘Welcome To My Life’ en het zeer relaxte ‘Jake’s Own Personal Demon’, laat Frank Baijens meer dan elders een eigen stijl horen. Juist bij deze nummers wordt de keuze van Arno Guveau als mixer (Stevie Ann, Rowwen Hèze, Bob Weston) duidelijk, want het warme geluid dat zo kenmerkend is voor de meeste van zijn producties, komt hier mooi in naar voren. Hét voornaamste aandachtspunt van ‘Odd Man Out’ -dat natuurlijk in alle mediapublicaties word aangehaald- is het feit dat de plaat is gemasterd door Steve Rooke in Abbey Road, alwaar ook The Beatles en nog een heel legio aan andere grootheden hun platen opgenomen, gemixt en gemasterd hebben. Daarop is dan ook niks aan te merken, maar het feit dat de composities, arrangementen en productie ook erg goed in elkaar zitten is zelfs - of misschien wel juíst - bij zo’n professionele mastering essentieel. En daar zijn Baijens en consorten zeer goed in geslaagd!