The Presidents of the United States of America, niet te verwarren met 'The President Of The United States of America (George Bush red.)', is de welbekende poprock band die hoogtij vierde midden jaren 90. Met hits als Lump, Kitty en Peaches blèrde menig tiener de makkelijk volgbare teksten mee en konden we genieten van hun geinige videoclips. Het is nu bijna 15 jaar later. De tieners zijn eindtwintigers / begindertigers en de 'Presidents' in kwestie veertigers. En al zaten de bandleden niet stil, hun laatste album is al weer 4 jaar oud. We zullen zien hoeveel zieltjes ze gewonnen hebben of verloren zijn gegaan sinds hun laatste regeertermijn. Hun wapenfeit: een spiksplinternieuw zesde studioalbum These Are The Good Times People en een verse tournee waarvan het optreden vanavond in Eindhoven de start zal vormen. In een drukke, niet uitverkochte, Grote Zaal in de Effenaar wordt het publiek wakker geschud met twee hyperenthousiaste voorprogramma's. Kid Carpet en Electric Eel Shock zorgen voor een brede lach op de gezichten. Kid Carpet is de Engelsman Ed Patrick, die naar eigen zeggen Kiddy Disco Punk en Shit Hop maakt. Electric Eel Shock wordt gevormd door drie ADHD Japanners die hun liefde voor Westerse rock niet onder stoelen of banken steken. "Do you like Haldlock?". De sfeer wordt zeer gemoedelijk. De twee bands zijn beide niet echt briljant op muzikaal gebied en lijken soms de draak te steken met deze ambacht. Toch hebben ze technieken en gevoel voor ritme in huis om niet helemaal als flauwe grapjes afgedaan te worden. Zo verbaast Kid Rock met zijn eenmansshow nog het meeste van de twee acts. Zijn composities verraden een heus talent dat versterkt wordt door zijn enthousiasme en oprechte energie. Alhoewel hij zijn hele act wat af doet als een grap en zichzelf niet serieus lijkt te nemen krijgt hij het publiek mee (misschien wel mede daarom, iedereen houdt van de 'underdog'). Typerend is verder dat hij als voorprogramma begint én eindigt. Electric Eel Shock speelt namelijk als een soort lange tussenpose tussen de twee gedeeltes van Kid Rock's show in. Na deze bizarre, geslaagde opwarming is de zaal klaar voor het presidentiële drietal. De kale, glimmende, herkenbare kop van voorman Chris Ballew doet het publiek meteen in juichen uitbarsten. Drummer in kwestie is de altijd goedlachse Jason Finn. Gitarist Andrew McKeag is voor de meesten een nieuw gezicht. Hij verving rond 2004 Dave Dederer die meer ruimte en tijd wilde vrijmaken voor privé aangelegenheden. De band gaat van start en komt direct als van ouds herkenbaar, spontaan over. Alsof er van de twee jaar durende break-up eind jaren negentig nooit sprake is geweest. Met openers als Tiki God en Kitty weten ze het publiek van het begin af aan te grijpen. P.U.S.A is van plan ons vanaf dit moment niet meer los te laten. Spiksplinternieuwe nummers als Mixed Up S.O.B. en Deleter worden in de mix gegooid, maar dit concert is vooral een grabbelton van welbekende hits. Echt heel kritisch wordt men dan ook niet. Als P.U.S.A het nummer Zero Friction start van het minder bekende vijfde album 'Love Everybody', krijgen we van te voren een spoedcursus voor het meezinggedeelte. Zero Friction In My Life wordt dan ook al na een halve minuut uit volle borst meegezongen. Naar mate de avond zijn einde nadert, wordt duidelijk dat P.U.S.A. lak heeft aan pretenties. Ze doen geen moeite onder het motto 'meer van hetzelfde' uit te komen. Want echt revolutionair willen ze niet zijn. Deze presidenten hebben aan progressie geen boodschap en willen hun publiek enkel tevreden houden. Daar komen ze deze wel avond heel ver mee. Hun muzikale aanpak is conventioneel; heavy metal of hardrock lijkt onder hun regime verbannen. De liedjes zijn makkelijk verteerbaar maar ook ietwat inwisselbaar. Het publiek krijgt er ondertussen geen genoeg van en voor hun kan de rockavond niet stuk. Zonder enig opsmuk van de band (of presidentiële beveiliging) klimt de ene na de andere enthousiasteling het podium op om er vervolgens van af te duiken. Brildragers in de voorlinie zijn vanaf dit moment extra alert. Wanneer een jongen uit het publiek om een specifiek nummer roept, bevestigt zanger Chris bijna op verontschuldigende manier dat ze dat nummer nog gaan spelen. Wat deze presidenten wel héél diplomatiek maakt. Geheel in de lijn van de verwachting spelen ze vervolgens ook nog hun grootste hit Peaches. Verdere hoogtepunten zijn Lump en Mach 5. Wat opvalt is dat de bandleden van P.U.S.A. er opvallend jong en fris uitzien. Hun ware leeftijd verraden ze deze avond niet. In stoere rockposes en sprongen houden ze het plaatje vast. Ook al worden ze nergens verrassend of zelfs vooruitstrevend, indutten doet het zaakje bij lange na niet. Al met al zorgen ze voor een braaf feestje dat het publiek een enorm gezellige avond oplevert. Vraag blijft echter of het nieuwe album en de reeks concerten PUSA genoeg oplevert om een nieuwe ambtstermijn te garanderen.