Toen ik in het redelijk recente verleden door 3VOOR12/Eindhoven gevraagd werd om een lijstje van vijf Gouwe Lempkes in te leveren reageerde ik direct enthousiast. Pas een dag of wat later drong de omvang van deze zo simpel gestelde vraag in z'n volle omvang tot me door: een lijst van vijf all-time favoriete platen samenstellen. Eventjes! Natuurlijk -en dit weet iedereen- kan zoiets niet. Iedereen heeft in zijn of haar hoofd wel een lijstje van favoriete platen - de zogenaamde 'platen-voor-op-m'n-begrafenis'. En daar horen die ook thuis; in je hoofd, om ooit tevoorschijn te worden gehaald voor bijvoorbeeld een begrafenis of iets leuks. En iedereen weet dat deze lijstjes aan enorme veranderingen onderhevig zijn. Waar je vroeger zeker wist dat je nog nooit iets beters dan Bon ovi had gehoord, weet je nu (hopelijk) wel beter en is Bon Jovi vervangen door iets... ‘uh’... fatsoenlijks. Goed, terug naar de kern van het probleem: een lijstje van vijf 'beste platen'. Gezien de absolute onmogelijkheid van een dergelijke opdracht en het feit dat ik zelf zo nu en dan wel eens feestjes organiseer, heb ik besloten een lijstje te maken van Geweldige-Platen-Die-Geweldig-Waren-En-Zijn-Vanwege- Het-Moment-Waarop-Ik-Ze-Voor-Het-Eerst-Hoorde-Of-Waarop- Het-Nummer-In-Volle-Kracht-Tot-Me-Doordrong. Dat kan namelijk wel. Feit is dat de situatie waarin je verkeerde toen je een bepaald nummer hoorde, die situatie je waardering voor dat nummer heeft gekleurd. En dat is waar het om gaat. Er is geen universele waarheid en muziek zal geen wereldvrede brengen (sorry hippies), maar het kan wel (tijdelijk) alles veranderen. Dit veel te korte lijstje is gebaseerd op die momenten van "je had erbij moeten zijn". 1. Abide With Me - zoals zo ongeveer 25 jaar geleden uitgevoerd door de Intercity Jazzband Abide With Me is een hymne. Zo'n oud kerkelijk ding dat kerkgangers met z'n allen zingen tijdens de mis. De Intercity Jazzband was de, inmiddels opgeheven, New Orleans jazzband waar mijn vader sousafoon in speelde. Ik ken helaas meer mensen die New Orleans jazz (ook wel oude stijl jazz genoemd) maar oubollige en lelijke rommel vinden. Dit waarschijnlijk omdat ze het vaak verwarren met de rijkelijk met bier besproeide trutmuziek die 'blaoskapellen' hier uit de buurt weten te produceren. New Orleans jazz is, zeker als het door een goede straatband wordt uitgevoerd, geweldige muziek. De originele jazzbands hebben o.a. tot taak om een begrafenisstoet te begeleiden. Niet alleen voor een troostend moppie muziek, maar juist om de feestvreugde te verhogen. Lijkt wat lullig, maar het idee is geweldig: de overledene is namelijk weer terug bij z'n schepper en iets beters dan dat is er niet. De achterblijvers treuren, maar feesten tegelijk in de wetenschap dat de overledene gelukkiger is dan ooit. Anyway, Abide With Me is zo'n typisch nummer dat iedereen altijd speelt en zingt om de Heer te behagen en hem om steun te vragen. Het is een traag en groots muziekstuk dat ik door vele soorten koren en bands uitgevoerd heb horen worden, maar nooit zo slepend en dramatisch als op het cassettebandje van de Intercity jazzband dat mijn vader thuis draaide om op mee te spelen. 2. Zing, Vecht, Huil... - Ramses Shaffy - zoals uitgevoerd door Job en Dennis tijdens de Dutch Design Week 2004 bij Los Culimares Iedere Nederlander kent dit nummer uiteraard, hetzij door een fatsoenlijke opvoeding en een brede interesse ofwel doordat het nummer vaak genoeg op tv en radio vernaaid werd voor een of andere slappe commercial. Hoe het ook zij; het nummer an sich is al geweldig. Vrienden Job en Dennis besloten enkele jaren geleden dat het wel een goed idee zou zijn als zij tezamen nummers van Shaffy en Brel ten gehore zouden gaan brengen. Job op de piano, Dennis de zang. Tijdens de Dutch Design Week 2004 traden de jongens enkele keren op bij het tijdelijk tapasbarretje Los Culimares in het TAC, en daar heb ik hun mooiste uitvoering ooit van dit nummer mogen horen. Of het de hoge verwachting was, de hoge temperatuur, het bier, het feit dat ik lichamelijk en geestelijk helemaal op was of wat dan ook; bij het grootse en bulderende slot van het nummer trok er vrijwel zichtbaar een siddering door de ruimte, gevolgd door een immens applaus. Ik ben nog vele keren naar de optredens van Job en Dennis wezen kijken en luisteren en hoewel ze steeds (en vele malen) beter zijn geworden heb ik ze nooit meer met zo'n liefde en overtuiging dit nummer ten gehore zien brengen. Wie weet komt het nog... 3. Onbekend nummer - Pieter Baert Trio - zoals uitgevoerd op het demo-bandje dat ik van ze heb gekocht Een jaar of acht geleden besloten ik en een goede vriend op fietsvakantie te gaan naar Noord Frankrijk. Omdat we allebei ter hoogte van de helft van België zowel onze motivatie als de weg kwijt raakten, besloten we verder landinwaarts te fietsen en Gent aan te doen. Op dat moment waren daar (wisten wij veel) de Gentse feesten aan de gang. Op de Korenmarkt aangekomen hoorden wij jazz en besloten deze jazz op te gaan zoeken. We vonden de jazz in de vorm van het Pieter Baert Kwartet. Redelijk softe en moderne jazz gespeeld door drie heren (Pieter Baert op de piano) en een mooie, jonge en tevens Vlaamse deerne genaamd Sara op de sax. De muziek was goed en de sfeer was gemoedelijk, maar Sara was geweldig. Na een uurtje luisteren en tekenen stopten de heren en dame van het kwartet ermee om plaats te maken voor een of ander willekeurig stukje achtergrondmuzak, maar niet zonder hun demo tape aan te prijzen. Goede vriend en ik spoedden ons naar voren om de tape te kopen en eenmaal thuis (de rest van de treurige TREINreis huiswaarts zal ik u besparen) draaiden we direct onze bandjes. De kwaliteit was bedroevend en de muziek was van het kaliber 'wel aardig', totdat we bij nummer 3 op kant A aanbelandden. De kwaliteit van de opname was nog steeds erg matig, maar het nummer zo mooi! De naam van het nummer moet ik u schuldig blijven, daar er geen verdere informatie op de tape te vinden is dan de naam van de uitvoerende: in de studio blijkbaar slechts een trio. Hoe het ook zij, de rest van de vakantie hebben we niks anders dan dat geluisterd. Of tenminste, dat denk ik nu. 4. The Sound Of The Big Babou - Laurent Garnier - zoals gedraaid door Jeff Mills op een Awakenings lang geleden Eén ding is zeker: ik zat helemaal onder de pillen. Iets teveel pillen. Om kort te gaan, ik zat (op Awakenings hoor je te staan, als je zit weet je wel hoe laat het is) op een Awakenings in de Gashouder en achter de draaitafels stond Sjef Vermeulen niet onverdienstelijk te draaien. Het was al laat en nogmaals, ik zat flink onder de pillen. Ik weet niet hoe het nu is op de Awakenings partijen, maar destijds werd op het hoogtepunt altijd een flinke hoeveelheid vuurwerk in de nok van de Gashouder afgestoken. Dit ter meerdere eer en glorie van het feest en haar bezoekers. Nou zat ik op het ‘moment suprème’ al een kwartier of wat tegen een kleine golf paniekaanvallen te vechten die soms gepaard gaan met het overmatig gebruiken van drugs. Cue Jeff Mills die The Sound of the Big Babou van Garnier erin knalt (zoals gebruikelijk voor zijn stijl op het hoogtepunt van de track) en cue de pyrotechnicus die denkt "Dit is 'm! Beter gaat het niet worden!" en vol overgave z'n hellevuur (of zo leek het althans op dat moment) in volle glorie laat ontsteken. Enfin, ik heb The Sound of the Big Babou minstens drie maanden lang niet kunnen luisteren zonder direct weer in een paniek flashback te schieten en zelfs nu breekt het klamme zweet me af en toe nog uit, maar mijn god, wat een rush! 5. Watch Out - Tawiah - zoals 20 maart live uitgevoerd in het Gaslab Nederlanders zijn best goed te hebben. Ik ben er zelf een, dus ik kan mijn volk niet al teveel de wind van voren geven. Goed, Wilders is een debiel, net als enkele andere politici, maar politici zijn sowieso ‘fucked-up’ dus die laat ik maar even buiten beschouwing. Er is echter een moment dat ik een intense hekel aan Nederlanders heb: tijdens live optredens. Wat is er met ons volk aan de hand dat we nooit onze bek eens kunnen houden? What the fuck, mensen? Welnu, vol goede moed was ik op 20 maart naar het Gaslab getogen om 'mijn' Tawiah daar te zien en horen optreden. Ik dacht nog: het is een avond op het TU terrein, wat kan mij nou gebeuren? Studenten! Nederlandse studenten! Dat kon mij daar gebeuren! Misschien naïef van mijn kant, maar op een 'jazz' avond met echt behoorlijk goede artiesten verwacht je geen 20-something, brallerige René-motherfucking-Froger imitaties die hun bullshit in jouw en de oren van nog zo'n 30 omstanders staan te lallen. Het liefst natuurlijk over de muziek heen, want daar gaan die debielen ook mee om alsof het SkyRadio is wat er aan staat. Ik kan het niet beter verwoorden dan Carlo Nardozza van het Belgische Carlo Nardozza Quintet tijdens zijn optreden: "Laat mij snel even de muzikanten voorstellen opdat u allen weer door kunt gaan met uw belangrijke gesprekken." Het schaamrood stond me op de kaken. Maar goed, deze intro loopt een beetje uit de hand. Wat ik eigenlijk kwijt wilde heb ik hieronder opgesomd in twee punten. PUNT 1: Zoals Tawiah, met band, het nummer Watch Out daar uitvoerde was werkelijk geweldig. Zo traag! Zo stroperig! Zo hard en zacht en lief en nasty tegelijk! Met zoveel intensiteit gebracht! Moet ik nog meer vertellen, of vat U 'm wel? PUNT 2: Nederlanders prima, mits ze hun bek eens een keer houden. Laat ik de hand in eigen borst steken en met punt 2 beginnen. Het ga u goed!