In de film 'C'est arrivé près de chez vous', van de Belg Rémy Belvaux, volgt een camerateam de dagelijkse beslommeringen van een lichtelijk gestoorde kunstyup, die zijn brood verdient met het veelvuldig op brute wijze vermoorden van mensen. Hij doet dit om er vervolgens vandoor te kunnen gaan met bijvoorbeeld de spaarcentjes van bejaarden (die zijn zo makkelijk te doden, laat ze schrikken en ze krijgen een hartaanval, leren we). Ben (Benoît Poelvoorde) is een verschrikkelijk monster die er vrolijk op los manipuleert en zodoende het camerateam dat hem op de voet volgt, meesleurt in zijn gruwelijke leventje. 'C'est arrivé près de chez vous' is een mockumentary (verzonnen verhaal gebracht alsof het wel een verfilming van real life is). Er wordt door de filmmaker geen enkele moeite gedaan om Ben in een goed daglicht te stellen en het feit dat hij er flink oplos moordt, mag dan ook best surrealistisch en overdreven genoemd worden. De documentaire vorm waarin 'C'est arrivé près de chez vous' gefilmd is bevat geen muzikale toevoegingen en dat is nou precies waar Stuurbaard Bakkebaard komt kijken. Een paar jaar geleden wist Cinematic Orchestra al eens zeer succesvol muziek te componeren voor Dziga Vertov's 'Man With the Movie Camera', een stille film uit 1929. Dit Stuurbaard Bakkebaard project doet daar een beetje aan doet denken. Het grote verschil is dat bij 'C'est arrivé près de chez vous' al wel geluid is, dat we ook gewoon te horen krijgen. De keuze van Stuurbaard Bakkebaard om achter het filmscherm te gaan staan geeft het publiek de kans om op te gaan in de film, zonder afgeleid te worden door de charismatische muzikanten. Helaas gaan de eerste vijf minuten van de film op aan het zoeken naar een plekje waar je ook wezenlijk de ondertiteling kunt lezen, maar daarna werkt niks meer tegen en kunnen de film en de band los. Stuurbaard Bakkebaard, dat mag gezegd worden, weet prachtige muziek te maken, die zeker heel filmisch gebruikt kan worden. Zo ook hier, de muzikale toevoeging van de band klopt. Dwingende bas en drums als het spannend is, denk een beetje aan het bekende loopje van Jaws, en chaotische uitspattingen als de hoofdrolspeler zich volledig laat gaan of in een opwelling van enthousiasme door het beeld stuitert. De band weet de sfeer in de film prima te pakken. Los gezien zou de muziek best een goede vertolking van het beeld kunnen zijn. De vraag blijft alleen, of de artistieke noodzakelijkheid wel bestaat om deze film van muziek te voorzien. Het grootste, maar twijfelachtige, effect is dat de film zijn documentaire gevoel een beetje dreigt kwijt te raken. Iets wat juist zo belangrijk is voor 'C'est arrivé près de chez vous'. De makers van de film hebben niet voor niets voor deze vertelvorm gekozen. Op de website van de Effenaar wordt over dit optreden het volgende geschreven: "De beelden zijn heftig en ingrijpend; dit gevoel wordt versterkt door de sfeerversterkende arrangementen, die door Stuurbaard Bakkebaard worden toegevoegd aan de sinistere zwart-wit beelden". Je mag je afvragen of de muziek nou wel zo sfeerversterkend is. De koude, kale en korrelige beelden en het overstuurde geluid van de film bevatten al bijzonder veel kracht van zichzelf, dat door de muziek misschien zelfs een beetje aangetast wordt. Als na de film het doek zakt en de band doorspeelt, ga je beseffen dat de kracht van de muziek vooral bij de band ligt en dat zonder de film de muziek ook interessanter is. Stuurbaard Bakkebaard had beter een optreden kunnen geven gecomponeerd naar de inspiratie die 'C'est arrivé près de chez vous' hen gaf. De twee elementen, film en muziek, die beiden uitstekend zijn, hebben elkaar toch wat beschadigd door de samenvoeging. Gezien: Stuurbaard Bakkebaard donderdag 13 september, kleine zaal Effenaar.