- Belmondo - Café Wilhelmina: ‘Passievol, maar niet te zwaar’ Het is een gave om de muziek die Belmondo maakt, toch niet de simpelste, zo transparant en nonchalant te laten klinken. De band komt erg fris over. De jongens maken intense gitaarpop, gelaagd en voortstuwend. Soms zijn echos van de oude Motorpsycho te horen, soms neigt het naar de muzikale euforie van de U2 in de tijd van ‘boy’, maar het wordt nergens te zwaar. Melodie blijft voorop staan. De zangstemmen kleuren perfect bij de muziek, de stem van de leadzanger, Stooker, is zowel helder als rauw en heeft zo de kracht om de muziek te trekken. Op het podium straalt de band rust en zelfvertrouwen uit. Stooker is de meest beweeglijke factor, hij schudt graag met zijn haardos, en heeft meer ruimte nodig op het podium dan de rest. Hij is de eyecatcher, gitarist en backing-vocalist de Jong staat hem bij als een rots in branding. Op de achtergrond staat de ingetogen bassist, en zit de man die het geluid van de band een fundament geeft, drummer Welner. Zij vormen de basis van deze klassieke rock opstelling. De band speelt een aantal up-tempo nummers, en Stooker wordt door de barman van whiskey voorzien. Het is niet druk, de meeste mensen staan achterin bij de bar op een kluitje, dat zijn waarschijnlijk de vaste klanten. Bij het podium staat een toch een handje vol aandachtige luisteraars, en bij een enkeling gaan de voetjes flink van de vloer. Stooker speelt er mooi op in. Het is een band met een open vizier naar het publiek toe. Op het einde komen ze nog met een oorstrelende ballade op de proppen die het publiek wel degelijk stil krijgt. Ze weten een intieme sfeer te maken, de drummer en de bassist zijn al aan de kant gaan zitten. Stooker neemt een barkruk en een whiskey en de Jong daalt met akoestische gitaar neer op een box. Ze nemen de ruimte die de muziek maakt, en Stooker neemt afstand van het podium, om vanuit het publiek al zingend toe te kijken naar tokkelende de Jong en de onbemande instrumenten. Daarna nog eentje met z’n allen om het af te leren en dan kun je spreken van een geslaagde set. - Mucho Maestro - café de Groot: Grillig, grimmig, grappig. Mucho Maestro’s muziek is een roestig mechanisme dat allerlei klanksensaties voortbrengt. Als trio zijn ze echter goed geolied en georganiseerd, zodat zij hun creatieve chaos prima onder controle hebben. Metal-riffs, puntige funk en ska, en rammelende country en folk worden met hoge amusementswaarde aan het publiek van het knusse café de Groot gebracht. Het publiek en de band staan gezellig op een hoopje in de kleine achterruimte van café de Groot. Het lijkt hierdoor ook heel druk. De praatgrage, extraverte zanger kan zo makkelijk de gewenste sfeer neerzetten met zijn band. Met gevoel voor theater weet de band een spannende show van afwisselende stemmingen neer te zetten waar het publiek deel van wordt. Met vaart worden pittige, dansbare nummers gebracht, waarin groteske figuren en prikkelende verhalen met humor opgeroepen worden. Af en toe loopt een bezoeker door het optreden om achter het rode gordijn te verdwijnen en later, ontlast weer erachter vandaan te komen. Ja, Rock en Roll is voor de burgers en van de burgers. - Check 1-2 - Effenaar café: Heerlijk zinderende powerpop Een vol, warm geluid gevormd door bas, drums, elektrische gitaar, en een authentiek Philicorda orgel, klinkt in de catchy popnummers van Check 1-2. Zij beoefenen het oude ambacht van popsongsmid weer, als hun vroege voorvaderen de Easybeats en de Hollies. Simpele, aanstekelijke rock in soul en blues gedrenkt, en met kracht neergezet. De oude tradities trouw, maar toch heel erg van nu. Of misschien zal er wel altijd behoefte aan blijven? Het orgel staat vooraan op het podium, met Jim achter de toetsen en de microfoon, daarachter de twee gitaristen en achteraan de drummer. Van achter naar voor. Van ruw naar verfijning. De drummer slaat het kloppende hart van de beatmuziek, de gitaren geven er volume en vorm aan, en het orgel kleurt het mooi in. Dat is het décor voor de zanger, die daar soulvol doorheen surft. Het swingt, ligt makkelijk in het gehoor en is aanstekelijk opgewekt. Ze hebben een voorkeur voor melodische eenvoud en nadrukkelijke akkoordwisselingen. De opener is een zwaar aangezette ballade mooi ingetogen gebracht door Jim vanachter zijn orgel, een rustige opmars naar het vervolg. Want in de volgende nummers is het dansen geblazen, althans dat had gekund….Het publiek is tamelijk bedaart, hoewel een enkeling loskomt. Iedereen is wel geamuseerd. De zanger verkent even de ruimte, door de muziek achter zijn orgel gedreven, en klimt tussen de zittende mensen op de verhoging langs het raam. Al zingend loopt hij terug naar het podium als hij het publiek geproefd heeft. De gitarist gooit er zo nu en dan een vette solo uit, leuk dat dat weer eens gedaan wordt in deze tijden van post-rock en new-new wave. De muzikanten hebben een fris enthousiasme op het podium, een soort jonge onschuld, en een eerlijke opwinding tijdens het optreden. Ze vragen terloops om bier aan de barvrouw, en lijken het als een gewoon uitje met wat vrienden eromheen te ervaren. Dat past helemaal bij wat ze spelen, ongecompliceerde muziek.