Het Rotterdamse “Fuck the writer” steekt van wal met een aantal intense luisterliedjes gedragen door het weemoedige, donkere stemgeluid van zanger Emil van Steenwijk. Hij wordt de meeste tijd aangevuld door drummer Gerben Butter, bassist Gerbrand de Jong, een kersverse gitarist en Milena Eva, die hem prachtig begeleid met haar heldere stem en klankvondsten. De nummers hebben een klassieke singer-songwriter kwaliteit, en een oorspronkelijke melodische kracht. Muzikaal tapt Fuck the Writer uit vele vaatjes, wat zijn nummers een rijk karakter geeft. Zo maken ze zijn traditionele folk bijzonder catchy door pikante uptempo ritmes. Sleazy rock doorbreekt soms introverte songs. Een bijzonder gevoel voor klankkleur maakt de verbeelding compleet. Als tekstdichter is Emil romantisch met gevoel voor ironie. Het optreden is overtuigend en vlekkeloos, het publiek luistert geboeid. Met name met hun tweede plaat ‘Keeping the aspidestra flying’ heeft FTW zich al onderscheiden in het Nederlandse singer-songwriter klimaat. The Sugarettes stralen op het podium. Dat hun debuutplaat insloeg als een bom en korte tour door Engeland succesvol is afgerond zou hier aan bij kunnen dragen. Maar de frisse energie op het podium was al vanaf het begin aanwezig. En net zo bezield en gedreven als anders brengen zij opnieuw hun bundel opwindende rocksongs aan het thuisfront. Toch gaan de nummers steeds doorleefder klinken, en lijken de muzikanten zich sterker bewust van hun natuurlijke podiumpersoonlijkheden. Dit is niet alleen een band met talentvolle muziek maar ook met een karakteristiek rock-imago dat zich gemakkelijk in de kijker speelt. Maar even over de muziek. Lust en passie lopen als een rode draad door de nummers. De energie weten ze fijnzinnig vast te houden in spannende loopjes, en verrassende dynamiek. Dit is de stuwende kracht achter de broeierige zanglijnen van Joep en Iskaa. Binnen uitgekiende vorm van hun nummers, waaraan elke muzikant rijkelijk bijdraagt, kan de band zich volledig uitleven. Dit gebeurt ook deze avond weer, de energie slaat over op het publiek. Ze maken er een leuk showtje van met meisjes die een tekst omhooghouden met een ‘Sugarettes-slogan’ die vernuftig goed bekt met het rifje van de muziek. Het contact met de thuisbasis is goed, zoveel is duidelijk. Dan is er ook nog wat import dat zijn zegje mag doen. Het zijn muzikale vriendjes van the Sugarettes, ze komen uit Portland, Oregon, VS, en heten ‘Hey Lover’. Justin Beth op gitaar, Terah Beth op drums. Een heen en weer hinkende, zich op zijn gitaar suf raggende donkere krullebol, en een schuddende vlek blonde manen boven twee tengere meisjesarmen die een drumstel van Jetje geven. Spannende rock, ruwe energieke garagepunk. Door het geweld heen hoor je eigenlijk lieve liedjes, soms geeft de gitaar er zich even aan over. Maar geluidserupties liggen op de loer. Strak, hard, vies. De samengebalde energie, de eenheid, en anderzijds de dialoog tussen de twee zijn overtuigend. De vonk vliegt over, het publiek is blij verrast. De nacht wordt muzikaal voortgezet onder leiding van een deskundig discopanel dat de voetjes van de vloer krijgt met een mix van indie en new wave klassiekers. De dj’s zijn bekenden uit de Eindhovense muziekscene, te weten Lucien van Bad Cheetah (producer Sugarettes), Remco (ex-Airbus), Hugo (Foam).