Oi Va Voi is een 7 koppige band en mixt klezmer (Joodse, melancholische dansmuziek), Balkan beats en pop sensibiliteiten. De band heeft na een problematische periode van 3 jaar eindelijk zijn vervolgplaat op de debuut hit 'Laughter Through Tears' af. In deze periode verloren ze hun violiste en hun spraakmakende zangeres KT ("Kate") Tunstall. Beiden gingen solo. Laughter Through Tears won de Edison Music Award en is nog steeds een waar juweeltje. Oi Va Voi mag dan door de 3 jaar van afwezigheid nog maar de kleine zaal vullen, het enthousiasme dat deze 7 koppige band uitstraalt en voortbrengt is nog steeds enorm aanstekelijk. Zo begon de band meteen indrukwekkend met de nummers 'Dissident' en 'Black Sheep'. Hier bleek dat de twee nieuwe dames, zangeres Alice McLauglin en violiste Anna Phoebe, geweldig hun voorgangers opvingen en zelfs op bepaalde fronten verbeterden. Met 'Yuri' liet de band zien dat ze ook gek kunnen doen en niet bang zijn het experiment aan te gaan. Het enorm hossende nummer kwam echter wat mij betreft iets teveel in de buurt van een carnavalshit. Dit nummer vond ik het minst passend in de stijlvolle, broeierige en melancholische sfeer die de rest van de avond vulde. Er werd plaatsgemaakt voor een ballad waar 4 van de bandleden even aan de zijkant konden meegenieten met de rest van het publiek. Daarnaast werden er nummers, die op de cd's zang bevatten, puur instrumentaal gespeeld. Alice zong werkelijk prachtig. Het was duidelijk te horen (en te zien) hoe ze de plaats voor deze belangrijke vacature, had veroverd tijdens de audities in Londen. Bij andere nummers zoals 'Yesterdays Mistakes' zong ze samen met Stephen Levi (zanger en klarinetspeler). Deze duetten werkten erg goed. Solo zong diezelfde Levi intens en zuiver. Maar gezegd moet worden, dat de dames bij Oi Va Voi met hun sensuele optreden en enorme aantrekkingskracht de mannen vaker naar de achtergrond duwden, dan deze misschien wilden. Soms leek het een strijd tussen de seksen en daagden de muzikanten elkaar uit met prachtige lichaamsmimiek en indrukwekkende solo's. Een van die solo's was van violiste Anna die het publiek betoverde. Met haar donkere, lange haar en expressieve lichaam was ze tevens een lust voor het oog. De leuke projecties op het scherm achter de band degradeerden tot achtergrondruis. Anna sprong met de viool in haar handen of stond op 1 been met het andere opgetrokken. Ze speelde furieus en hield constant oogcontact met het publiek, zelfs toen ze in de brug-houding ons ondersteboven aankeek en doorspeelde. Oi Va Voi speelde 12 nummers (+ 2 in de toegift) met een goede variatie in ritme, bombast en intieme momenten. Daarbij viel op dat ze inderdaad voldoen aan hun zelfgenaamde muzikale hokje 'post-genre'. De ballads werkten, evenals de dansbare stukken, de solo's en de improvisaties. Dit alles loepzuiver gepresenteerd werd ik helemaal opnieuw verliefd op de band (en de twee dames...) Misschien niet helemaal loepzuiver was de geënsceneerde toegift. Deze stond namelijk zwart op wit op de setlist die ik nadien meenam. Hierbij werd het publiek gevraagd welk nummer ze wilden horen, maar het zouden in ieder geval 'Refugee' en Yuri (2e keer) worden. Refugee was een prachtige afsluiter geweest, maar de 2e keer Yuri maakte wel de complete menigte aan het hossen. De tegenvallende kaartverkoop is achteraf gezien schandalig, maar ik verwacht nog veel goeds voor Oi Va Voi. De aanwezigen hadden in ieder geval een onvergetelijke muziekavond en Oi Va Voi maakte een glorieuze terugkeer. Dit keer hopen dat het hen en ons mee zit en we niet nog eens 3 jaar moeten wachten op een volgend album. Gezien: Oi va Voi, Effenaar 25 mei