De avond wordt geopend door Tom Musca. Een singer-songwriter die qua stemgeluid klinkt als Damien Rice, maar meer weet te rocken. Ondanks het feit dat de podium bezetting slechts bestaat uit twee man, lijkt er qua geluid een volwaardige band op het podium te staan. Het publiek is vooralsnog niet erg onder de indruk van Tom Musca, mede te wijten aan het andere geluid van Tom Musca, die met zijn uitgesponnen nummers maar moeilijk een balans weet te vinden tussen hard en zacht. Het gemêleerde publiek blijkt voornamelijk te komen voor Puerto Ricaanse klanken; na een aantal grijze dagen is het publiek toe aan een vleugje Latin gemend met een snufje elektro en natuurlijk een akoestische gitaar. De show opent met enkele nummers van zijn nieuwe album Angelhead (2007). Als eerste nummer en opening van de avond ‘the Boy Outside’ gevolgd door ‘Common Cold’. Het publiek houdt zich vooralsnog erg rustig en lijkt dan ook enkel en alleen voor de nummers te komen die een Latin ondertoon hebben: eerder komen de voeten niet van de vloer. Pas bij de tonen van ‘Unrock’ en ‘Ghostboy’ komt de zaal in haar element en ontstaan er spontaan kleine danstaferelen in de Effenaar. Wanneer de show wordt vervolgd met nummers van het tweede album lijkt de zomerse stemming de zaal uit te vloeien. Ondanks de verwoede pogingen van Gabriel Rios om het mensen bij de nummers te betrekken: ze willen niet mee met ‘Stay’, ‘Angelhead’ en ‘Baby Lonestar’. De nummers bevatten minder invloeden uit zijn geboorteland en hebben een andere sfeer dan de nummers van zijn eerste album (Angelhead 2005); in sommigen neigt Gabriel Rios soms meer naar een Britpop act dan naar zijn Latin roots. Echt jammer is dat niet, helaas drukt het wel een beetje de sfeer. Want hoewel de liedjes van zijn tweede album knapper in elkaar zijn gezet en daardoor spannender zijn dan die van zijn eerste album, ze zijn wel minder toegankelijk en het publiek wil pas los gaan als er gedanst kan worden. Een verstild akoestisch ademmoment komt voorbij in de vorm van ‘Dink’s Song’. Wat tevens een voorbode is voor een nieuw salvo van Puerto Ricaanse klanken. De sfeer lijkt om te slaan en er komt weer wat beweging in Eindhoven. Dit heeft ook zijn effect op het podium en Gabriel Rios en zijn muzikanten brengen de, veelal, Spaanstalige nummers met veel enthousiasme. Tussendoor komt het wellicht meest bekende nummer van Gabriel Rios: ‘Broad Daylight’ voorbij en via ‘Bones Bugalu’ en ‘Tu no me Quieres’ wordt er naar een climax toegewerkt. De climax van een geslaagd optreden komt in ‘La Gran Siesta’ voorbij, waarbij er wijd uitgesponnen wordt toegewerkt naar een bombastische einde. Als afsluiter staat Gabriel Rios zonder muzikanten op podium en brengt de zaal een akoestische “kers op de slagroom’’. Dat men uiteindelijk toch voldaan was, bewijst het enthousiasme in het applaus waarmee Gabriel Rios wordt bedankt voor zijn voorproefje op een geslaagde zomer. Gabriel Rios gezien: Effenaar, vrijdag 11 mei 2007.