Na ‘The Way The Morning Broke Was Quite Unusual’ uit 2003 en ‘The Last Of The Famous International Playboys’ uit 2005 levert Emotional Elvis met ‘Sounds Like Music’ zijn derde zuigeling af. De deels uit Eindhoven, deels uit Limburg afkomstige band gaat hierop in sneltreinvaart door de popgeschiedenis, met een paar scherpe bochten en soms een uitglijer. De bestemming is onbekend. Een nummer met als titel ‘The Final Call’ zou een mooie afsluiter zijn van een album, maar Emotional Elvis is eigenwijs en opent er mee. Een leuk jaren ’80-rocknummer met een spaarzame synthlijn. Emotional Elvis blijft nog even hangen in de jaren ’80 met de uitstekende new-wavesong ‘Again (I’m Lost)’, dat herinnert aan obscure bandjes als B-Movie, Boytronic en Virgin Prunes. Maar ook aan het licht toegankelijke(re) Bauhaus en Human League, met een ruw rockrandje dat flirt met het vroege werk van The B-52’s en The Cure. De rockabillyachtige countrysong ‘The Girl From Country Heaven’ is een heuse meezinger en staat in schril contrast met de voorgaande track. De cowgirl in de bridge barst helaas niet in jodelen uit, waardoor het nummer net niet zo memorabel zal blijken als dat het had kunnen zijn. Een stuk moderner is ‘Faces’, dat klinkt als een remix van The Smashing Pumpkins met Andy Cairns van Therapy? op zang. Maar ook dit is gewoon Emotional Elvis. Het bizarre ‘A World Without’ klinkt alsof Bruce Springsteen op ‘Thunder Road’ achterna gezeten wordt door de ‘Downbound Train’ van Tom Waits. De hysterische instrumentatie, inclusief mondharmonica en klokkenspel, is interessant en erg inventief. Minder spannend is het niemendalletje ‘Sunday Morning’, dat ietwat doet denken aan Sugar Ray. Wel héél erg zomers dus. De rocker ‘More Than This’ (geen cover van Roxy Music) blijft een stuk langer hangen. Dit mede vanwege de aanstekelijke gitaarlik, die gebaseerd lijkt op de solo van Johnny Marr uit ‘Bigmouth Strikes Again’ van The Smiths. De eerste single van dit album, ‘Welcome To The Party’, troffen we ook al aan op de voorganger en is een aandoenlijke popsong. Hoewel de zang van Michel Geelen op het ene nummer wat beter uit de verf komt dat op het andere, schiet het hier toch écht te kort. En dat is zeker in dit geval erg jammer. Eerder op de plaat liet Emotional Elvis al een sterk staaltje new-wave horen en dan is het natuurlijk maar een kleine stap naar de Duitse variant: Neue Welle. De sinistere ondertoon van de West-Duitse wavebands wordt op ‘Schicksal’ kundig nagebootst. Ook Tom Waits wordt nagebootst, op het door hem zelf geschreven ‘Had Me A Girl’, maar minder kundig en minder origineel. Emotional Elvis stuitert vrolijk verder met de punkpopsong ‘Finest Words’, een dikke knipoog naar The Clash. Weer een andere band die wordt aangehaald is Nine Inch Nails, op het soundscape-achtige ‘Merci!’. Dit soort industriële beats en vervormde vocalen zijn namelijk het handelsmerk van Trent Reznor. De grimmige sfeer van ‘Merci!’ gaat verder op ‘King Me’, dat klinkt als een opkomende storm onder een donker wolkendek. De storm blijft uit, hoewel er een paar drupjes regen vallen. Wanneer je muziek als samplepop wordt omschreven, dan mag hiphop natuurlijk niet ontbreken. Op ‘Communication’, met rap van Khan the Divine, poogt Emotional Elvis om ‘old-school’ te klinken. En dat lukt nog heel aardig ook. Emotional Elvis sluit ‘Sounds Like Music’ af met een sobere noot, maar een absolute waarheid: ‘Nothing Lasts Forever’. ‘Sounds Like Music’ is deels gemixt door producer Pieter Kloos (Ween, Peter Pan Speedrock, Motorpsycho) en dat heeft zijn vruchten afgeworpen. De nummers zitten goed in elkaar en ook de totale sound is erg oké. Wel had er meer zorg besteed kunnen worden aan de vaak magere zang. Bij de meeste nummers valt dit niet heel erg op, maar hier en daar is het gewoonweg storend. Dat het album qua stijlen zo gefragmenteerd is als het maar zijn kan, is hier natuurlijk de opzet geweest. Een eigen sound laat Emotional Elvis dus niet direct horen, zoals op de eerste twee albums meer het geval was. Met ‘Sounds Like Music’ bewijst Michel Geelen eigenlijk vooral een vaardige songschrijver te zijn. Zijn zangkunsten krijgen het voordeel van de twijfel.