De opening van de avond wordt verzorgd door The Tall Firs, uit New York... City. Een trio met twee gitaristen en een drummer. Beide gitaristen (Aaron Mullan en Dave Mies) nemen afwisselend de zangpartijen voor hun rekening. Vreemd genoeg verrast het dat ze allebei gezegend zijn met een donkere, slepende stem, wat je op het eerste gezicht niet verwacht. De bonkige drummer Ryan Sawyer is een ietwat vreemde verschijning, en daarmee een bepalend gezicht van de band. In zijn verleden speelde hij o.a. in At The Drive In en Fiery Furnaces. De drums van Sawyer bepalen eveneens het geluid van The Tall Firs. De korte en kale, maar zeer aanwezige en actieve aanslagen geven de muziek net een tikje extra, waardoor tijdens het spelen een spanning in de nummers ontstaat. Jammer alleen dat de heren het optreden schade aanbrengen door geen vloeiende lijn te creëren. Lange pauzes tussen de nummers zorgen ervoor dat de in weze goede muziek allemaal een beetje saai overkomt. Steve Albini is die producer die zich in het indie circuit al tot een soort van legende heeft weten uit te bouwen. Om te illustreren waar we het over hebben; een kleine opsomming, zomaar een greep uit zijn werk als record producer. Albini werkte voor o.a. Nirvana, The Pixies, The Ex, PJ Harvey, Mogwai, Mono, Joanna Newsom, Scout Niblett, Jon Spencer Blues Explosion, Songs: Ohia, Smog, Palace Brothers en nog zo'n honderden meer. En dan is daar Shellac, de band waar Albini zanger en gitarist van is. Samen met bassist Bob Weston en Drummer Todd Trainer bezet hij één van de meest eigenzinnige bands die er op dit moment zijn. Visueel is de band nou niet echt een pareltje. Shellac bestaat niet uit de Bon Jovi's of de Eddie Vedders. Het drietal is music-nerd pur sang. Door de compromisloze rauwe gitaar en schreeuw-pratende zang van Albini, in combinatie met de intrigerende energieke drums van Trainer wordt al snel duidelijk dat het optreden van da band een indruk zal achterlaten. Eentje om niet meer te vergeten. De sound van Shellac is ondanks het muzikale leventje van de zanger niet onderhevig aan herkenbare, opvallende invloeden van andere bands. De muziek is uniek. Juist daarom is het waarschijnlijk dat een optreden van Shellac een must is voor iedereen die de independent-scene waardeert. Dank op de knieën, Effenaar, voor het naar Eindhoven halen van Shellac. Halverwege het optreden wordt duidelijk waar de tweede grote kwaliteit van de band ligt. Humor. Als bassist Weston een aanzet geeft, door een soort van Q & A met het publiek te starten, ontpoppen zich de stand-up comedians in hem en de zanger. Buiten de Vlamingen en de Canadezen, mag de slungelige Todd Trainer zich doelwit noemen van de grappen van zijn mede muzikanten. Alles op een luchtige manier natuurlijk, maar toch, je zou maar eens te koop aangeboden worden. De drummer lijkt er echter niet bang voor te zijn dat hij wezenlijk in de uitverkoop gezet wordt. En waarom zou hij. Er zijn maar weinig drummers met de uitstraling en de intensiteit van Todd Trainer. Onvervangbaar dus. De verkoop van Trainer zou zomaar het einde van de band kunnen zijn. Het optreden van Shellac is een groot succes, waarbij de trommelvliezen het één en ander te verduren hebben. Het publiek krijgt waar het voor gekomen heeft en werkelijk waar, een wonder geschiedt, tijdens het optreden, en zeker als Albini zich zonder muziek uit in anekdotes en grappen, is het muisstil. Het enige wat vanavond uitblijft, is het antwoord op de vraag: 'Wat kost drummer Todd?' in juni ligt het nieuwe album, Excellent Italian Greyhound, van Shellac in de winkels.