Daar staan ze dan, de koningen van de fanfare. Een groep mannen in nette broeken, blouses en een enkeling een foute trui. Op het eerste gezicht zou je niet denken dat deze blazers binnen een half uur de hele zaal mee krijgen, afwachten dus. In het begin staren de Roemenen nog wat stug voor zich uit. De nummers -variërend van jazzy tot hoempa en van disco tot lambada- worden strak gespeeld en liggen zeker lekker in het gehoor. Jammer is dat de feeststemming nog een beetje ontbreekt. Tussen de nummers door duiken er wel eens wat trompettisten de coulissen in, om er weer vrolijk lachend uit te komen. Vermoedelijk staan daar wat flessen wodka en andere duistere Roemeense dranken, want de mannen worden enthousiaster met het nummer. De heupen komen los en de glimlach op het gezicht van zowel Fanfare Ciocarlia als het publiek wordt steeds groter. Voeten beginnen mee te tappen en er wordt al wat geknipoogd en gekust door de aangeschoten band. Op een gegeven moment staat vooraan iedereen te dansen en een enkeling is zelfs bezig met het aanbidden van de saxofonist. Het -overigens zeer diverse- publiek geniet duidelijk van de “maestro’s”. Na een kleine pauze en wat vermakelijke nummers worden we opeens verrast door een wonderschone danseres die het podium betreedt. Mocht het voor iemand nog niet duidelijk zijn hoe te dansen op dit genre muziek: kijk naar haar en je weet het! Sensueel draaiend met haar hele lichaam en schuddend met haar heupen maakt ze wellicht menig vrouw jaloers en menig man gelukkig! Traditiegetrouw loopt Ciocarlia na de toegift al spelend het publiek in met de bekende zigeunerhoed. Deze was echter niet echt nodig, vijf euro biljetten worden gewoon op de zwetende voorhoofden van de mannen geplakt. De fanfare weet niet van ophouden, het lijkt even alsof ze de hele setlist opnieuw gaan spelen, maar dan een verdieping lager. Uiteindelijk houden ze het na in totaal twee uur spelen voor gezien. Er zijn na afloop nog wel wat verdwaalde trompettisten te vinden in de zaal, die de nodige verdiende complimenten ontvangen en nog wat verdwaalde melodietjes spelen. Ook al vind je de muziek van Fanfare Ciocarlia niks, de band heeft een bepaald charisma, een bepaalde uitstraling, die je haast wel moet raken. Typisch mannen uit een klein dorp die zijn gedropt in de grote boze wereld om te doen waar ze goed in zijn: drinken, sfeer maken en spelen!