Mij om een album-top5 vragen is een beetje hetzelfde als vragen aan een groenteboer welke vijf soorten groente hij het lekkerst vindt. Net als hij zal ik antwoorden met "Dat is maar net waar ik zin in heb." Een vroege Tom Waits, die ik twee jaar gelden krom draaide, ligt nu stof te vangen op zolder en als je mij toen de tweede van The Black Keys zou laten horen, zou het me koud hebben gelaten, terwijl ik daar nu standaard de Altstadt mee open gooi. Verder ben ik een liedjes-man. Elke band/album heeft z'n goeie en slechte nummers. En niemand zou mij kunnen uitleggen dat alles wat de Stones hebben gemaakt, goed is. En zoals ik smul van het goeie spul van The Beatles, zo overweegt mijn scrotum een emigratie bij het horen van Yesterday of Yellow Subma*bluuurghh*. Iedere band heeft z'n goeie en slechte nummers. De laatste jaren luister ik vooral naar oude muziek. Zelfs weinig naar platen van na mijn geboorte ('81) Ik weet eerlijk gezegd niet zo wat er momenteel gebeurt in en om het clubcircuit. Er zijn veel te veel goeie platen gemaakt in de jaren '60 en '70, ik ben er nog lang niet klaar mee. Wel zoek ik vrijwel meteen naar tips van mensen, ik blijf altijd nieuwsgierig. Vaak word ik aangenaam verrast door een band, maar ga ik dan weer automatisch op zoek naar de roots. Ik hou van het oergevoel. Hier een opsomming van platen die ik de het laatste jaar het meest heb gedraaid, dus eigenlijk een momentopname. Het zijn in mijn ogen klassiekers waar je niet onderuit komt als pop/rockmuzikant. Waarschijnlijk denk ik na het versturen van deze tekst "o shit, die had er ook zeker tussen gemoeten". Het zij zo. Hier een indruk dan, in chronologische volgorde: ~ Jimi Hendrix ~ Electric Ladyland ~ (oct. '68) Soulvol, rockend, bluesy, funky, puur, experimenteel en dus verrassend. Eigenlijk alles waar ik in muziek van hou. Klanken uit het hart, boven een met lsd doordrenkte lever weliswaar, maar een studioplaat alsof het z'n laatste is, wat dus meteen ook weer klopt. Totalitaire klassieker! ~ The Beatles ~ White Album ~ (nov. '68) Veelzijdigheid in zijn puurste vorm. De liedjes hebben allemaal hun eigen sokkeltje. Het lef om alle genres door elkaar te gebruiken wordt hier verdienstelijk getoond. De studio als speeltuin voor Lennon en McCartney. En waarom zou je je maar één genre permitteren als de liedjes die je kan schrijven stuk voor stuk vanzelfsprekendheden zijn. ~ Deep Purple ~ Deep Purple In Rock ~ ('70) Hier gaat mijn nekvel van omhoog staan. Hetzelfde gevoel als wanneer je een bandje staat te kijken dat de climax bereikt van jouw favoriete nummer en waar je twee dagen later nog spierpijn van hebt, maar dan een elpee lang. Paice, Lord, Gillan en Blackmore met de ballen in de hand, zoals het hoort. ~ Crosby, Stills, Nash & Young ~ Déjà Vu ~ ('70) Ik weet niet of het nou de samenzang of de ruwe opnames zijn, maar dit is voor mij kippenvel. Vooral Stephen Stills' zang raakt me enorm, een soort afstandelijke integriteit. Neil Young daarentegen had van mij tijdens de opnames wel even een keelontsteking mogen hebben, ik trek zijn zang nog steeds niet, terwijl hij zelf natuurlijk wel een heerlijk naïeve Powderfinger heeft geschreven. Dat terzijde. Maak me maar wakker met Almost Cut My Hair of Woodstock. Teach Your Children en Helpless hard skippen aub. ~ Tom Waits ~ (Onmogelijk om er 1 uit te kiezen, dus dat doe ik niet) ~ ('73 - heden) Omdat ik ook maar een kind van de muzikaal afgrijselijke jaren '90 ben, heb ik wel moeten leren luisteren naar Waits, maar toen hij eenmaal in mijn systeem zat, ging er een wereld open. Het leerzame aan Tom Waits vind ik vooral dat hij doet. Daarmee bedoel ik dat hij zijn ideeën geen tweede behandeling, poetsbeurt of strikje geeft, maar gewoon in z'n ruwe vorm op de band zet, kijken wat er gebeurt. Hij heeft niet alleen een arsenaal aan songs, maar is ook nog eens veelzijdig als geen ander. Bombastische geluidsbotsingen tot traantrekkende ballades aan de piano, maar altijd met het doel een verhaal te vertellen. En daarbij kan niemand zijn 'travelogs' zo goed met geluid omlijsten als hijzelf. Elk liedje is weer een nieuw verhaal. Elk album weer een ander kader. Tom Waits is de soundtrack van zijn eigen fantasie. Gebruiksaanwijzing: CD in de speler, koptelefoon op, play en meelezen uit het inlaytje. Wie hem nog niet kent, begin maar vooraan bij Closing Time, dan de tweede, enz. Graag had ik er ook een van Led Zeppelin (t/m Pshysical Graffiti, exclusief Houses Of The Holy trouwens) in gewild, maar daar zitten ook weer te veel nummers bij die mij minder aanspreken in tegenstelling tot hun betere riffwerk. Misschien was ik wel beter geweest in het maken van een liedjes-top-5. Iets voor een volgend item? Daan Koch ( The Goods presenteren a.s. zondag 18 maart hun nieuwe CD 'The Goods' in het nieuwe Club Rembrandt tijdens 'Rembrandt Rommelt'. Ook van de partij is El Guapo Stuntteam. -red- )