Che, de jonge Eindhovense hip-hopper, is al een tijdje bezig om - samen met beatboxer / backup-rapper James en dj Die Gast - zijn teksten en beats aan de man te brengen. Z'n nummers zijn doorspekt van humor, af en toe lichtelijk maatschappijkritisch en gaan vaak over zijn muzikale voorkeur. Het is dan ook niet vreemd dat vier van Che's beste platen terug te vinden zijn in de hiphop-hoek van de platenzaak, alwaar hij binnenkort zelf ook zal liggen met z'n debuutalbum 'Statusloos'. De eerstvolgende keer dat Che - ook wel eens Stijn Charpentier genoemd - live z'n kunsten vertoont is in het Oirschotse jongerencentrum Ramblaz op vrijdag 30 maart. En dan nu zijn top vijf: ~ Public Enemy ~ It takes a nation of million to hold us back Dit album hoorde ik natuurlijk niet toen hij in 1988 uitkwam, maar pas toen het album tien jaar oud was. Ik maakte toen zelf nog helemaal geen muziek, ik luisterde er alleen maar naar. Mijn oudere broer gaf mij in die tijd een heleboel luistermateriaal en heeft mij op die manier een beetje verslaafd gemaakt aan vooral de wat oudere hiphop. Hij heeft mij de hele evolutie van hiphop in een jaar door laten maken en daar is Public Enemy een groot onderdeel van. De kracht die dit album heeft maakte erg veel indruk op mij. De kracht van de stem en overtuiging van Chuck D nam mij helemaal in beslag. Het is een album dat volstaat met rebellie en dat vond ik in die tijd prachtig. Het is erg zwartbewust, zoals dat genoemd wordt en dat heeft mij heel erg aan het denken gezet over discriminatie en andere wereldproblematiek. Daarnaast heeft dit album veel betekend voor hiphop en heeft het heel wat rappers inspiratie gegeven. Vaak wordt dit album omschreven als het beste hiphop album ooit. Het heeft in ieder geval verschrikkelijk veel invloed gehad op de ontwikkeling van de muziekstroming. ~ Osdorp Posse ~ Afslag Osdorp Dit album heeft mij laten zien dat hiphop in het Nederlands heel vet kan zijn en hierdoor ben ik zelf gaan rappen. Eerst heb ik uit pure verveling de teksten uit mijn hoofd geleerd, daarna ben ik zelf gaan schrijven. De manier van rappen sprak mij heel erg aan. Vooral de inhoud van de muziek, dit mistte ik vaak bij Nederlandse hiphop. Met dit album is de Osdorp Posse doorgebroken bij het grote publiek, en terecht. De hiphop die nu in Nederland wordt gemaakt is kwalitatief vaak beter. In 1995 heeft dit album bij veel mensen iets losgemaakt. De inhoud van de teksten van Def P sprak erg veel mensen aan en veel rappers in Nederland zijn geïnspireerd door dit album. Helaas krijgt de O.P. niet meer de waardering die ze verdienen. Desondanks is en blijft dit een klassieker voor Nederland, als je het mij vraagt. ~ Looptroop ~ The struggle continues Nog een klassieker! De Zweedse hiphopgroep heeft zo veel kwaliteit in dit album gestopt, dat het moeilijk voor ze is om daar nog overheen te komen. De originele en goed geproduceerde beats van Embee worden zo goed aangevuld door de drie rappers (Promoe, Supreme en Cosmic) dat het album gewoon nooit saai wordt. Het blijkt wel dat ik erg veel waarde hecht aan inhoud bij muziek, want ook bij dit album hebben de rappers heel wat te vertellen en dat doen ze ook heel erg goed. De indrukwekkende teksten nemen je helemaal mee en vooral de variatie daarin. Van harde en kritische blikken op de wereld tot persoonlijke verhalen en weer terug. Ook live zet deze groep een geweldige show neer - iets wat niet veel hiphop acts doen -inclusief hun humoristische shoplifting dansje. Maar alleen de fans zullen begrijpen wat ik daar mee bedoel. Looptroop is pure hiphop met een boodschap en dat hoor en zie ik graag. ~ Michael Franti & Spearhead ~ Yell fire! Michael Franti is voor mij een speciale muzikant, omdat hij erg maatschappij kritisch is en dit niet negatief, maar juist erg positief brengt. Hij vertelt niet alleen wat er fout is, maar meer wat er beter moet en dat maakt een groot verschil voor de sfeer van de muziek. Waarschijnlijk zullen veel mensen hem als een moderne hippie beschouwen, iets wat ik wel vind mee vallen. Het is geen blower die met zijn andere wiet vrienden op een busje zit te roepen dat de oorlog moet stoppen, hij weet wat hij doet en zet zich ook echt intensief in voor zijn ideeën. Muzikaal is het album ook erg goed. Het is geen hiphop te noemen maar een combinatie van een heleboel muziekstromingen waaronder een beetje hiphop, blues, soul en reggae. Dit album uit 2006, nog niet zo oud dus, hoort bij de documentaire 'I know I'm not alone'. Deze documentaire beschrijft de reis van Franti door Irak, Israël en Palestijnse gebieden. Hij bezoekt hier naast de bevolking ook Amerikaanse soldaten. Met een gitaar op zijn rug gaat hij op zoek naar de gevolgen van de oorlog voor de verschillende bevolkingen die er bij betrokken zijn. Het album gaat over zijn belevingen, maar is niet kwaad en gefrustreerd. Dat vind ik ook het mooie aan dit album. Het geeft een gevoel van vrede ook al gaat het juist over oorlog. Hier kreeg ik zelf als tekstschrijver erg veel inspiratie door. Kwaad zijn geeft soms een sterk gevoel, maar iets positief benaderen is vaak veel krachtiger. ~ Flogging Molly ~ Within' a mile of home Iedere festival bezoeker kent deze band en heeft ze al meerdere keren gezien. Een feestband waar je flink op uit je dak kan gaan en bij kan zuipen alsof je leven er van af hangt. Volgens mij ben ik de enige die de crossover tussen traditionele Ierse muziek en punk nog nooit live heeft gezien. Mijn ouders draaiden vroeger thuis heel veel Ierse muziek. Dat is er een beetje bij mij in gestampt. Ik heb de Dubliners nog om een handtekening gevraagd toen ik 7 was. Maar toen ik Flogging Molly hoorde gingen mijn oren helemaal open staan. De Dubliners maar dan met punk, geweldig! Op dit album zijn ze wel volwassen geworden en hebben ze toch een eigen stijl weten te creëren. Het is muzikaler en het heeft tekstueel meer te bieden. De emotionele teksten spreken mij op de een of andere manier erg aan en de kracht die de muziek erom heel legt maakt het plaatje voor mij compleet. Flogging Molly is hier nog steeds een feestband, maar er is nu ook echt iets bij om naar te luisteren, een stuk meer dan op de vorige albums. Dit album gaf mij de inspiratie om meer gevoel in mijn muziek te leggen en dit te combineren met iets waar je vrolijk van wordt. Ik hoop ze nog een keertje live te kunnen zien, maar dat zal denk ik niet zo'n probleem zijn.