In 1999 richtte Koen Buyse zijn band Zornik Breknov op, niet veel later werd dat enkel Zornik. Vier albums later behoort deze band, die invloeden haalt uit Placebo en Muse, tot één van de meest populaire poprockbands in België. Met vele nummer één hits op Studio Brussel. Als de vierkoppige band aantreedt barst het gejuich los en beginnen de tienermeisjes te schreeuwen. Voor het publiek is deze avond geen introductie nodig. Wat blijkt; het overgrote deel wordt vertegenwoordigd door Zuiderburen. Zij zijn trouw meegekomen om hun helden te bejoelen. Zornik opent de show flitsend, met strakke gitaarbombast en een monochrome lichtshow. Ze openenen met een aantal snelle rockers 'Lost and Found' en 'Go/No'. Daarna volgt een knallende gouwe ouwe; hun hitsingle 'Hey Girl'. De zaal is enorm enthousiast en dit nummer is inderdaad erg catchy. Het stemgeluid van de goedlachse, spa-blauw drinkende Buyse lijkt wat op dat van Muse voorman Matthew Bellamy, maar dan minder theatraal en minder depressief. De nummers doen zelfs lievig aan, tegenstrijdig met de smetloos zwarte outfits van de bandleden. 'It's so unreal' is een heuse tearjerker, maar dan niet om te janken. Heel mooi, intens gespeeld met een enorm aanstekelijke melodie. Wat opvalt is dat de nummers die het meeste bekoren, oudere nummers zijn. Bij andere mindere nummers, valt al snel de voorspelbaarheid van de band op. Ietwat poprock-eigen, maar dan nog is het bandgeluid soms iets te simpel. Het publiek lijkt daar niets om te geven. Zornik heerst deze avond. Zeker en vast. Koen Buyse houdt er van het (vrouwelijk) publiek te imponeren door stoere poses aan te nemen met zijn gitaar. Hij laat zich veelvuldig laag zakken en vrouwen hem door de haren strijken. Een slimme manier om je publiek te charmeren. Maar niet alleen hierdoor krijgt Buyse het publiek mee. Zijn nummers pakken live grootser uit dan op cd. Hij straalt genoeg enthousiasme en positiviteit uit om de foutjes en knulligheden goed te maken. Een voorbeeld daarvan is een mislukt meezing gedeelte waarbij, ondanks het fervente publiek, het te stil blijft. Een geknielde Buyse zit wat glimlachend op het podium te wachten op respons. Maar die knulligheid is een incident. De meezingers krijgt hij namelijk maar al te vaak mee, vooral in de slotnoten van afsluiter 'Goodbye' (tijdend de tweede toegift) Dit nummer is ook gelijk één van de hoogtepunten. Zornik speelt twaalf nummers. Met Vlaamse Vakkunde, maar niet helemaal onvoorspelbaar en uniek. Ondanks de volksverhuizing, veroorzaken ze, mijns inziens, geen echte aardverschuiving. Wel geven ze een aangename, zelfvertrouwde show met een paar uitschieters.