De support hebben de Amerikanen the Rats on Rafts gevonden, een groep broekies van rond de 18 uit Rotterdam/Hoek van Holland. Deze jongens doen me denken aan de rammelende nederbeat uit de sixties. Ze laten zien dat je met een minimale instrument beheersing en veel creativiteit toch toffe muziek kan maken. Charismatische zanger David weet met zijn nonchalante houding en luie vocalen het publiek te boeien. Ik ben benieuwd waar dit bandje over een paar jaar staat. The Boston Chinks werken in een klein half uur hun setje af. 3/4 van de band is ook begeleidingsband voor Jay Reatard. Hun opgefokte punk leunt vooral op de meerstemmig gebrulde refreinen, wat hun grootste troef was. Een half uur was ruim genoeg voor deze 13 in een dozijn punkers die het publiek inmiddels al fijn hebben opgewarmd. Dan is het de beurt aan Jay Reatard. De band beukt er in met 'Blood visions'. De toon is gezet. Maniakale garagepunk-rock die grenst aan hysterie. Voormalig frontman van Lost Sounds en The Reatards e.a. kromt zich over zijn microfoon en perst de ene na de andere compacte song uit zijn lijf. Hij maakt geen enkel contact met het publiek, dat bijna tegen de band aan staat. Naar de grond starend weet hij op een of andere manier je toch helemaal mee te trekken in zijn neurotische universum. Er is geen ruimte voor applaus; onder de slotakkoorden van de liedjes door begint de drummer alweer met met een beukende basdrum aan de volgende en weet zijn met ducktape aan elkaar geplakte bril nog net op zijn hoofd te houden. Na een half uurtje zonder adempauze is het opeens voorbij. Jay gooit zijn microfoon tegen zijn amp en ongecontroleerd solerend eindigt hij zijn laatste song. Hij stort zich meteen verwilderd in de voorste rij publiek en baant zich een weg naar achteren, terwijl zijn bandleden abrupt hun versterkers uitzetten. De stilte deed me meteen weer terug verlangen naar het indrukwekkende half uurtje gitaargeweld. Ik ben altijd nieuwsgierig geweest naar hoe het moest voelen om The Ramones te zien eind jaren 70 in CBGB. Misschien komt deze ervaring een beetje in de buurt. Ondanks de enorme 'Wall of Sound', zijn het in essentie gewoon erg goede popliedjes die onderhuids ook een donkere new wave-feel hebben. Op zijn eerste soloplaat 'Blood visions' komt dit wat sterker naar voren. Gaat deze horen want het is een van de meest pure popplaten van het jaar!