Dat het festival Virus bezoekers graag met aangename verassingen in de programmering opzadelt mag als bekend worden verondersteld. Dat geldt ook voor de mini-Virus avonden in de aanloop naar het festival, de Viri-avonden. Op het programma staat veel nieuwe muziek, cabaret en beeldende kunst. Een overzicht van de avond, in een zo chronologisch mogelijke volgorde: Leonard Lowe Lars Leeuw, bekend als één van de frontmannen van Eindhovense band ARR, steekt zichzelf in een nieuw jasje, creëert daarvoor zijn eigen muzikale legende en neemt de akoestische gitaar ten hande. Leonard Lowe is die nieuwe blues klassieker uit Amerika. Hij legt zijn eigen historie in vogelvlucht uit; Als kind met zijn ouders van Zweden naar Amerika geëmigreerd en vroegtijdig wees. Waarna Leonard Lowe's leven een wending krijgt en een soort van afspiegeling wordt van dat van Neal Cassidy - Jack Kerouac baseerde op hem zijn karakters Cody Pomeray en Dean Moriarty - Een hoog Bluesgehalte dus. Niet verwonderlijk dat de muziek die Leonard Lowe in zijn leven maakte ook geënt is op deze muziekstijl. Lowe (Leeuw), met een uiterlijke vertoning van een véél jongere Tom Waits, weet zichzelf zeer verdienstelijk te transformeren tot een uniek personage. De muziek stokt niet in het verleden en weet een hedendaagse draai te geven aan de tragiek van het karakter Lowe, waarbij de aftasting van verscheidene muzikale stijlen een volume bouwt in het geheel. Het blijft even afwachten of Leeuw dit karakter weet uit te bouwen tot een wezenlijke, geloofwaardige legende, maar als dat hem lukt, zouden toekomstige optredens van Leonard Lowe wel eens zeer boeiend kunnen worden. Tijdens het optreden is op de zijmuur een constante projectie aanwezig van een naakte Lowe of Leeuw. Hij zit hier in een gehandicaptentoilet, blowend en whisky - 't zal wel Bourbon zijn - drinkend. De wat afleidende, en wellicht een tikje pretentieuze beelden hadden misschien weggelaten mogen worden. The Colorado Silver Dat presentatie en inhoud niet altijd samengaan blijkt nog steeds te kloppen. Het programma in de grote zaal start met The Colorado Silver, een jonge vijfkoppige emo/indie-rock band uit Doetinchem. Dat het hier gaat om een stevig portie gitaargeweld ondersteund door krachtige uithalen van de zanger mag duidelijk zijn, maar buiten dit boekje komt het echter niet. Clichématige songstructuren en een weinig inspirerende sound komen het karakter van de band niet ten goede. Het langzaam binnenkomende publiek, raakt niet overtuigd van de energieke liveshow en vastberaden podiumpresentatie. One Inch Men Het Viri-programmablaadje omschrijft de band One Inch Men alsvolgt: "...Als dit uit Eindhoven zou komen, zou het Rockcity zijn. Helaas voor ons komen deze mannen uit Tilburg... Het rockt en grooved als de tering." Deze emergenza-winnaar – het is maar net waar je je naam aan wilt verbinden – zet een bijzonder overtuigende rockshow neer, waarbij One Inch Men bevestigt dat het hokje ‘stonerrock’ niet altijd simpelweg alle versterkers op standje 11 betekent. Een authentiek geluid dat doet denken aan de laatste Pearl Jam/Velvet Revolver. Sterke songs, indrukwekkend gitaarwerk en een goede zanger maken deze band zeker het luisteren waard. Om het maar eens zonder omwegen te zeggen: de eerder genoemde programmabeschrijving klopt. The Sugarettes Enkele dagen voor Viri weet frontman Vincent van De Nieuwe Vrolijkheid een einde te maken aan het bestaan van zijn band. Da's jammer, zeker omdat de landelijke pers uiterst positief was over de Hagenezen. Het Viri-publiek mag er geen mening meer over vellen, De Nieuwe Vrolijkheid zegt af, en komt dus niet. In alle ijl gezocht en gevonden, en wellicht ook een logische keuze als invallers zijn The Sugarettes. Het feit wil dat de drummer van De Nieuwe Vrolijkheid ook de drummer is van ARR (daar heb je ze weer), en de bassiste van ARR ook de bassiste van The Sugarettes. Keuze gemaakt. Niks mis mee, The Sugarettes hebben immers nog niet zo lang geleden in Altstadt bewezen dat ze zeer zeker ook de moeite van het kijken en luisteren waard zijn. 'Ruimte 84', zoals het kleine zaaltje genoemd wordt, puilt dan ook uit. Dit ingelaste optreden is nog maar het tweede van de Eindhovenaren, maar gelukkig is de onwennigheid die bij het eerste optreden zichtbaar was flink verminderd. Het mag dan allemaal nog niet helemaal vlekkeloos zijn, voor het aanwezige publiek klinken de zeven nummers die de set telt relatief strak en zeker overtuigend gespeeld. De aanstekelijke lo-fi muziek van The Sugarettes, die zijn kracht vindt in de catchy zangpartijen door zangers/gitaristen Joep en Iskaa en een opzwepende drum(computer)-bas-combinatie, valt prima op zijn plaats in de underground setting dat het TAC-gebouw met zich meebrengt. Op 23 februari zullen The Sugarettes de opening verzorgen van het 3VOOR12/Eindhoven oprichtingsfeest in de Effenaar, zorg er dus voor dat je op tijd bent. Egotronics Ook de Berlijnse electroscene blijkt toch keer op keer weer te kunnen verassen. Het Duitse Egotronics zet een boeiende show neer van rockende gitaren tot aan het geluid van een bliepende Commodore 64. De stal van ´Alleslos´ doet haar naam eer aan en ook vanavond gaan weer alle remmen los. Het Duo vermaakt met een beweeglijke show en interessante muziek en dat wordt dan ook gretig overgenomen door het publiek. Halverwege het optreden komt even het carnavaleske hos-en-stamp-gevoel naar boven wanneer een hand vol bekende popliedjes een elektronische draai krijgen, maar dit mag verder de pret niet drukken. Dirtmeister De dj die het zaakje mag afsluiten begint met één van de beste dansplaten van de afgelopen 5 jaar: Lcd Soundsystem’s 'Daft Punk is Playing at My House'. In maart komen de dans- rockers van Lcd uit New York met een nieuw studio album en ik kan niet wachten tot het zover is. Maar dit even terzijde. De plaatjesrijger van de avond oogt wat onzeker en die houding komt dan ook tot uitdrukking in zijn mix. Na een aantal ronduit slechte overgangen komt het eindelijk toch op gang. De onvermijdelijke Tiga track brengt iedereen op scherp, maar via wat uitstapjes naar old skool platen gaat het helaas weer mis. Het gebrek aan een monitor speelt de electrotrash dj misschien parten, al kan het publiek er niet om malen, de voetjes gaan van de vloer en de hoofdjes knikken gestaag mee op de beat. Gezien: Viri 10 februari/ TAC Mattijs Gevers, Bas van Genugten & Hank Long