Openingsact White Circle Crime Club komt uit Antwerpen en weet met een aardig vol geluid de songs van het podium af te blazen. De naar post-rock neigende muziek van de Belgen zit fijn geconstrueerd in elkaar, en weet door instrumentale variatie en het aanwezige volume de aandacht zeer zeker te grijpen en vast te houden. Niet dat het de meest vindingrijke is, of de meest originele, maar de kwaliteit is daar, en een wiel hoeft niet opnieuw te worden uitgevonden. Het grootste zwaktebod van de band is de benepen zang, zeker dat van de toetsenist, dus het genieten moet worden gedaan tijdens de gelukkig veel aanwezige instrumentale uithalen. We zullen White Circle Crime Club vast nog wel eens tegenkomen in deze regio en een show bijwonen is dan zeker aan te raden. Bij het opleggen van de nieuwe cd 'Young Machetes' van The Blood Brothers is het van belang dat je als luisteraar de muzikale cafeïne-boost over je heen laat komen. Al halverwege het plaatje ontstaat een vorm van nieuwsgierigheid die alle vooroordelen over deze 'bak herrie' mysterieus doen verdwijnen. The Blood Brothers maken opgefokte, hyper-energieke punkcore, maar dan intelligenter. Volwassener. De muziek bevat een groot scala aan invloeden waardoor 'Young Machetes' uniek wordt en prima in een rijtje van geniale platen geplaatst kan worden. Met openingsnummer 'Set Fire to the Face of Fire' degraderen de heren uit Seattle onmiddellijk het voorprogramma tot de vergetelheid. Het expressieve gekrijs, er is geen andere omschrijving van deze zangstijl voorhanden, van het vocalistenduo creëert zowel een spanning als een directe ontlading. Het nummer is uiterst geschikt om de show mee te openen, en bijzonder imponerend zodat het opvallende visuele aspect aan het vijftal - de één is nog kleiner dan de ander - en een eventueel wantrouwen geen kans hebben grip op het publiek te krijgen. De show van The Blood Brothers is als verwacht explosief en expressief, met de twee frontmannen Jordan Blilie en Johnny Whitney in een hoofdrol. Zeker gedurende de eerste helft van het optreden blijft de spanning gegarandeerd door de variatie van de naar catchy neigende nummers en de zeer intrigerende zangdialogen. Daarna lijken de broeders helaas een beetje plichtmatig hun set af te werken met restmateriaal om het optreden toch een acceptabele lengte mee te geven. Je kunt je afvragen of het niet beter was om dan maar na 30 minuten te stoppen en zo de impact van de muziek tot zijn recht te laten komen. Hetzelfde geldt voor de toegift, waar ook niet al te veel toegevoegde waarde aan zit. Het immer opgeheven en lichtelijk irritante handje van Whitney - zou er een lamp in zijn ogen schijnen? - had gewoon wat eerder mogen zakken. The Blood Brothers bewijzen dat Seattle gemaakt is om te rocken en dat de al decennia lang aanwezige muzikale vibe keer op keer weer interessante en jonge bands voortbrengt, en dat wellicht nog vele jaren zal blijven doen. De power van de broeders mag dan misschien niet een volle show blijven boeien, 'Young Machetes' spreekt dat in ieder geval en gelukkig tegen, en zal vast en zeker niet de laatste noot zijn die we van de mannen zullen horen.