In opvolging van het succesvolle Speedfest #1 vorig jaar december, is het dit jaar tijd voor Speedfest #2. Wederom georganiseerd door de heren van Peter Pan Speedrock in samenwerking met de organisatie van Paaspop. Dit jaar is de bezoekerscapaciteit uitgebreid van 3000 naar 5000 en er is een extra hal bij betrokken. Het klokgebouw van Eindhoven zal voor de tweede keer schudden op zijn grondvesten. Helaas met dezelfde galmende en dreunende akoestiek, maar met een onstuitbare line-up. Bij binnenkomst valt meteen op dat de indeling ten opzichte van vorig jaar behoorlijk is veranderd; er zijn nu twee afzonderlijke zalen met een podium. Buiten deze zalen is er nog een eetgedeelte (dit jaar verkoopt men toch meer dan een broodje frikadel) en een hal met een Hot Rod and Custom show waar onder andere wat kleine rockabilly bandjes en old-timers te bezichtigen zijn. Erg sfeervol. En last but not least; meer bars! De Bredase The Gecko Brothers Laten er geen over groeien; ze beuken er meteen keihard in en laten het publiek niet ongemoeid. Deze ‘one loud fuckin’ family’ zet met ‘let’s get drunk’, ‘give that bitch a beer’ en ‘hangover’ meteen de toon voor het gehele festival. Zanger Mo breekt tijdens de set de nodige biertjes aan. De band krijgt redelijk veel bijval, maar deze oude rotten maken dan ook een stevige dosis speedrock die de naam van het festival eer aandoet. Een mooie opener dus. Daarna is het de beurt aan The Goods. Deze Eindhovense band combineert hardrock met rock ’n’ roll en garagerock. De muziek doet her en der zelfs wat denken aan Iron Maiden, maar dat kan de invloed zijn van de stem van zanger Daan en de vele gitaarriedeltjes. Het publiek is belangstellend maar wat afwachtend. De vier langharige rockers krijgen aan het eind van de set muzikale bijval van een gitaristje van pakweg 12 jaar oud. Deze begint in het een na laatste nummer als een gek te soleren. Dat geeft de toekomst van de Eindhovense rockscene weer een flinke dosis vertrouwen. Het jongetje wordt dan ook niet gespaard van een bierdouche uit het publiek. The Accidents uit Zweden brengen een energieke show die het publiek erg kan waarderen. Met hun punkrock ‘n’ roll, witte blousen en bretels maken ze er een erg gezellig en sfeervol blokje van. Stonden ze de laatste keer nog in een teleurstellend lege Rambler, nu maakt Eindhoven het weer helemaal goed met deze heren. Dan is het de beurt aan Backfire! uit Maastricht. Als deze M-Town Rebels aantreden breekt de terreur pas echt uit. Hoewel deze band – samen met Madball - zich toch in een ietwat ander muzikaal straatje bevindt dan de meerderheid van de bands, kan deze toch rekenen op een volle zaal, meebrullend publiek en een dikke vette pit waar hanenkammen, kale koppen en langharigen van links naar rechts vliegen. Maar goed, het is dan ook een van Neerlands pioniers in hun genre. Alle oude hits worden gespeeld en zanger Patrick Coenen betuigt meerdere malen zijn dank aan de Eindhovense rockscene. De band brengt overigens in februari hun nieuwe album ‘In harm’s way ’uit. Hier worden dan ook enkele nummers van gespeeld. Een energieke show die het publiek flink los maakt voor de rest van de avond. De Amerikaanse Cow-punk van Nine Pound Hammer zorgt vervolgens voor de voortzetting van het feestgehalte. Zanger Scott Luallen lijkt inderdaad zo van het land te komen om even tussendoor stoom af te blazen. Blaine Cartwright, gitarist van deze band, stond vorig jaar ook al voor dit publiek met Nashville Pussy. Hoewel Nine Pound Hammer het succes van die eerste band op Speedfest #1 niet kan evenaren brengen deze heren toch een zeer amusante show. Lekker rauw en simpel met een vleugje country. De roemruchte Dwarves mogen dan het podium beklimmen. Deze band zal niet alleen veel publiek trekken vanwege zijn vrolijke en opzwepende punkrock, maar ook doordat deze band in zijn (lange) bestaan behoorlijk gestoorde en bizarre acties heeft uitgehaald. Van valse doodsverklaringen tot vernieling en zelfverwonding, niets wordt gevreesd. Dan valt het nog mee dat de gitarist, die normaalgesproken niets anders draagt dan een Mexicaans worstelmasker, vandaag zijn pieleman toch achter een leren sm-tuigje houdt. Het valt dus reuze mee met de controverse vandaag. De band maakt er in ieder geval een feestje van en ook hier komt er behoorlijk wat beweging in het publiek. Mad Sin Op deze band hebben een heleboel mensen gewacht. Wanneer Mad Sin begint te spelen is het meteen raak. De contrabastonen laten de grond trillen en het publiek komt dan ook meteen in beweging bij de eerste tonen van deze psychobilly terreur. Niet alleen de sound is imponerend, ook de verschijning van de heren en de instrumenten op het podium zijn niet te missen. De band brengt het klokgebouw vast in kerst- en nieuwjaarsfeer met de verlichte contrabas en later in de show vuurwerk uit datzelfde instrument. De heren kunnen rekenen op singalongs en veel crowdsurfers, maar dat is dan ook niet tegen de verwachtingen in. Het lijkt dan voor Peter Pan Speedrock in het begin van hun show moeilijk om het overweldigende enthousiasme bij Mad Sin te evenaren. Het lijkt wel of het publiek nog even moet bijkomen van deze climax. Desalniettemin breekt na het nummer ‘Spread Eagle’ de pleuris uit en ook ‘resurrection’ zorgt voor behoorlijk veel beweging in het publiek. De zaal staat vol en ook hier wordt er vrolijk gecrowdsurfed en in pijlers geklauterd. Naarmate de PPSR show vordert komt er meer feeststemming tevoorschijn. Dan is het niet meer lang wachten op New York’s Hardcore legende Madball. De zaal staat lekker vol en als de eerste tonen klinken wordt er meteen op de aanstekelijke beats meegehost. Freddy en zijn kompanen maken er zoals gewoonlijk een energieke show van waarbij ze het publiek hier en daar wat plagen. Dat werkt want het wordt een gekkenhuis als ‘Get Out’ eindelijk wordt doorgespeeld. Verder haalt zanger Freddy nog even zijn conflict met Choke van Slapshot aan; ‘Het is prima als je een Slapshot shirt aan zou hebben, zolang je naam maar niet ‘Choke’ is.’ Grapt hij. De oude klassiekers die gespeeld worden vallen in goede aarde en aan het eind van de show wordt er – zoals een Madball show hoort te eindigen - nog een ode gebracht aan Agnostic Front met ‘It’s my life’. Redelijk voorspelbaar maar toch een leuke climax. De overgang van Madball naar Mark Foggo’s Skasters lijkt wat vreemd, maar blijkt zo gek nog niet; up-tempo ska(sters) krijgen onder het genot van de vrolijke tonen en gekke bekken van Mark Foggo een behoorlijke meute aan het skanken. Een erg gezellige en sfeervolle afsluiter van de tweede editie van Speedfest. Zeker weten dat er met smacht wordt uitgekeken naar Speedfest #3 : Nog groter, Nog beter, Nog sneller!