Het is goed mogelijk dat je nog nooit van Sweet Assembler gehoord hebt. Hun promotionele bescheidenheid maakt het aantrekkelijk ze te bestempelen als het best bewaarde geheim van Eindhoven. Sinds 2004 hebben ze slechts één interview gedaan en dat was naar aanleiding van het samenwerkingsproject The Passenger met theatergezelschap United-C. Om die reden heeft zelfs zoiets muzikaal ingrijpends als het vertrek van drummer Chris in 2005 zich onopvallend voltrokken. Een vreemde zaak: de band bestaat al jaren, zit niet om optredens verlegen en lovende recensies van hun eerste twee releases vielen als rijpe appelen uit de boom. Ralph en Tsjalke verklaren. Het is niet zo dat ze geen aandacht willen. Maar ze besteden hun tijd gewoon liever aan repeteren, opnemen en nieuwe nummers schrijven. “Het gaat om de muziek,” zegt Ralph met overtuiging. “Wij doen niet zo veel pers. De meeste interviews zijn gewoon heel erg vlak – waar komen jullie vandaan? Hoe oud ben je? Wat speel je? Als je dat wil weten, dan google effe...” Sweet Assembler heeft een afkeer van imago en wil zich niet profileren met gelikte bandfoto’s en outfits. “We zien bands in onze omgeving die veel energie steken in hun image. Zo weinig mens is er dan nog over.” Het is echter een misvatting dat de heren hun persoonlijkheid buiten de muziek willen houden. Tsjalke: “Persoonlijkheid en imago is iets anders. Onze persoonlijkheid zit 100% in de muziek. Het is alleen niet zo dat wij actief op zoek zijn naar een bepaald imago.” “Nee,” beaamt Ralph, “Wij acteren niet, wij zijn onze muziek. Al die bandjes met stropdassen, dan denk ik wat voegt het toe?” Dat de muziek voor zichzelf spreekt is één reden om weinig waarde te hechten aan promotie, een tweede reden is dat de heren niet echt trots zijn op hun laatste, goed ontvangen plaat Digitally Passed On. Ralph: “Digitally Passed On is eigenlijk te vlak, te netjes, net té af. Dat de plaat niet helemaal naar onze zin is, is ook de reden dat we hem niet zoveel rondgestuurd hebben. Van de OOR krijgen wij nota bene een 11, terwijl we zelf denken van ja…” “Muzikaal zit het allemaal wel goed in elkaar,” vult Tsjalke aan, “maar de sound mist menselijkheid, mist een bepaalde warmte erin. Hij is heel klinisch.” Ook al is Ralph niet tevreden over Digitally Passed On, het blijft wel een Sweet Assembler-plaat. “Ik denk dat je jezelf niet moet uitwissen. Het was gewoon een proces.” Tsjalke: “Een plaat opnemen is keuzes maken en op een bepaald moment maak je de keuze dat het af is. Na vier maanden in de studio is deze plaat het product van onze keuzes geworden. Pas achteraf kun je zeggen of dat goede keuzes waren.” Het zegt genoeg dat Ralph Digitally Passed On sinds het verschijnen niet meer geluisterd heeft. “Tijdens het opnemen wist ik het al. Onze toenmalige drummer kon strakke drumritmes niet goed loslaten. Dat had nu eenmaal zijn voorkeur. Ik vind eigenlijk dat we echt een andere band zijn. Onze nieuwe drummer is een heel ander type, meer naar mijn hart, een hele losse drummer. Chris was heel erg van ‘het moet zo’, terwijl wij vinden dat er überhaupt niks moet.” Ondanks de redelijk negatieve houding van Ralph en Tsjalke is de plaat zeer zeker de moeite waard. De muziek van Sweet Assembler is niet gemakkelijk in een omschrijving te vangen. Er is in elk geval een basis van twee gitaren, bas en drums. Dat is bij Sweet Assembler echter eerder het vertrekpunt dan het eindstation: in veel nummers wordt gebruik gemaakt van toetsen, samples en vervreemdende effecten. De composities zijn ook verre van recht toe, recht aan, maar ook daar zit de meerwaarde in het afwijkende. OOR schreef zelfs over ‘ronduit razend knap opgebouwde songs’ met ‘schitterende ritmepatronen en harmonieus in elkaar geweven gitaarlijnen’. De band maakt er ook een punt van om telkens te proberen het volledige spectrum van stemmingen en emoties te schilderen: binnen het hele album, maar vaak ook binnen een enkel liedje. Digitally Passed On is weliswaar opgenomen met Chris, tijdens de daaropvolgende optredens zat Johan al steeds achter de drums. En dat verschil is te horen. Live benadert de band beter wat Sweet Assembler wil zijn; een tikkeltje harder en vooral losser. Hoewel The Passenger een nevenproject is, duidt de speciaal voor die samenwerking gecomponeerde muziek wel de weg aan die Sweet Assembler op het nieuwe album in wil slaan. De nieuwe nummers zijn de schetsfase nog maar net ontstegen en klinken al veelbelovend. Er zijn plannen ook een DVD uit te brengen, gekoppeld aan de plaat, met live liedjes, huiskamersessies en filmpjes van de band. Als alles voorspoedig verloopt zal de plaat eind dit jaar af zijn. De band brengt veel tijd door in de studio: “We proberen elk nummer apart te pakken. Dan maken we eerst een goed liedje, een goed landschap of een goeie jam. Daarna gaan we kijken of we er een plaat uit kunnen halen.” Tsjalke voegt hier nog aan toe: “Je gaat niet een bepaald sausje over ieder nummer heen gooien omdat je één nummer zo goed vindt. Dan zouden een aantal nummers dus absoluut niet goed uit de verf komen. Ieder nummer is een reisje op zich, maar we streven er wel naar om uiteindelijk met een totaalverhaal aan te komen. De cd moet een hele lange trip zijn die je aanzet en van begin tot eind beleeft. Op die manier wordt het meer.” Sweet Assembler lijkt het goed voor elkaar te hebben met een prima Curriculum Vitae op zak en een spannende nieuwe plaat in de maak. Mogen we zeggen dat het niet meer kan mislukken? Ralph schrikt. “Wij zijn absoluut niet bezig met mislukken. Die illusie van ‘we moeten iets bereiken’, dat hebben wij gelukkig allemaal niet. Als wij optreden dan willen we gewoon met z’n allen even verdwijnen. En dan weten we van elkaar: we zaten erin!” Het publiek krijgt de kans om mee te verdwijnen. “Als ik mensen iets mee wil geven dan is het dat alle dingetjes waar we ons druk om maken minder zijn dan jij denkt. Ik weet niet of dat waar is. I don’t know.” Op 20 april zal Sweet Assembler in de Altstadt bewijzen dat er geen stropdassen en danspasjes nodig zijn om hun muziek over te brengen.