Wie een optreden van Woody (Veneman) & Paul (van Hulten) bijwoont, waant zich letterlijk in de tijd van de grote Amerikaanse blues, rock en roots muzikanten. Zowel de muziek, de zang als de uitstraling op het podium staven de tijd waar hun inspirators in leefden. Is dat niet vreemd? Woody & Paul zijn respectievelijk geboren in 1982 en 1978. Daarbij komt nog eens dat ze allebei gewoon uit de lokale klei getrokken zijn, en dat alleen Paul ooit een op niets uitgelopen poging gedaan heeft de roots in New Orleans te vinden. Misschien wordt het allemaal nog wat surrealistischer als Paul weet te melden dat hij gewoon voor de 'grap' eens in café Altstadt Woody voorstelde om wat country liedjes te gaan opnemen. Maar goed, Woody & Paul, en hun muziek zijn inmiddels aardig serieus en er lijkt geen weg meer terug. De invloeden zijn rijkelijk en helder, zelfs positief overdadig te noemen.
Om de uitdaging naar de echte kern van de Woody & Paul uit 2007 te zoeken, mag wel eens boven tafel komen hoe de muziek beschreven kan worden zonder de klassieke termen als blues en folk te gebruiken. In één woord zelfs. Om het uniek te maken. 'Dat gaat niet.', weet Woody vrij direct te concluderen. 'Het is wellicht meer in gevoelens of geuren te beschrijven'. Niet een bijster slim antwoord, want ga daar maar eens aan staan, beschrijf je muziek maar eens pakkend als een geur. Na een beetje heen en weer gebrainstorm, komen ze met 'de geur(en) van een vers gevulde GFT bak', en dat is, moet nagegeven worden, zo'n gek antwoord nog niet.
Zeker in het laatste jaar heeft het tweetal zich bijzonder veel laten zien. Om niet te zeggen dat de mannen het eigenlijk best wel druk hebben met hun muziek. De cd 'Home' heeft zeer verdienstelijke reacties gekregen en 't zal zo gek lang niet duren of de nieuwe plaat 'Sons of Bitches' is klaar voor presentatie. In de afgelopen weken hebben ze vooral veel getoerd met Het Beukorkest, initiatief van Rik van Iersel en Stuurbaard Bakkebaard. Een bijzondere ervaring voor de jonge Woody en Paul. Zeker de onorthodoxe aanpak van optreden waar Het Beukorkest gebruik van maakte - een vrije vorm, met veel mogelijkheid tot improvisatie - zal voor de grootste veranderingen gaan zorgen. Met groot enthousiasme melden ze dat ook bij de Woody & Paul optredens in het vervolg mogelijkheden gaan bestaan om beschaafd - het moet wel bij de muziek passen - te ontsporen. Paul zelf geeft aan dat vooral voor hem het een uiterst goede ervaring is geweest, en dat hij vooral geleerd heeft om zichzelf minder verlegen op te stellen en meer te laten gaan. Woody voegt er nog aan toe dat die tendens zich stiekem al een beetje had ingezet in de laatste maanden, en dat Paul zo nu en dan al een schuchtere blik in het publiek durfde te werpen.
Denk maar niet dat Woody & Paul de enige zijn die zichzelf in volle gloren het verleden aanmeten. In de buitenwijken van het Australische Melbourne woont nog zo'n jongen. C.W. Stoneking. Die neemt zijn luisteraar nog eens een aantal decennia verder mee in de muzikale historie van Amerika. Net als ons duo, leeft Stoneking absoluut buiten de tijd van zijn muziek. De Australiër werd in 1974 geboren, ergens in de outback, tussen de Aboriginals. Het feit wil dat Woody & Paul deze meneer hebben weten over te halen om komende vrijdag het podium te beklimmen van Hotel Corso, en om, als het even mogelijk is, een nummertje te delen. Volgens Woody moet de hokum blues muzikant wel veel overeenkomstige helden hebben als hen zelf. D'r moet dan wel een gezamelijk optreden in zitten, toch? Laten we het hopen. Als we het enthousiasme van Woody moeten geloven wordt het een onvergetelijk goede avond.
Het is een beetje raar om te beseffen dat Stoneking niet negentig jaar geleden leefde. Zijn nieuwe plaat 'King Hokum' verraad nauwelijks dat hij zowat een eeuw te laat gemaakt is. Is het dan niet een truc? theater? Is er nog iets nieuw aan zijn muziek? Zijn onderwerpen zijn het niet, d'r bestaan immers bijvoorbeeld geen dodo's meer, en hij heeft ze ook nooit meegemaakt. Toch schrijft hij er over. Hier ontstaat inderdaad een beetje twijfel bij mijn gasten. 't Is waar, C.W. Stoneking maakt zeker de muziek uit ver vergane tijden. Misschien is juist dat wel waarom het zo interessant is. 'Liever deze truc, dan de zoveelste hippe shit', is het argument. Dat is zo, er wordt veel gerecycled in de moderne muziekwereld. Daarbij, deze muziek zien we zelden terug, waardoor Stoneking toch ook weer uniek wordt als je hem in zijn eigen tijd plaatst. Zijn kwaliteiten hebben Woody & Paul fanatiek genoeg gekregen om de avond in Hotel Corso te verwezelijken. Ze durven zelfs zo ver te gaan een oproep te doen naar alle stoere mannen van Rockcity Eindhoven om eens een kijkje te komen nemen, en een klein geschiedenislesje te volgen.
Zelf zullen Woody & Paul natuurlijk ook het podium betreden, waarbij veel nummers van het nieuwe 'Sons of Bitches' gespeeld worden. In de lijn van de avond zal daar wel een draai aan worden gegeven. Het idee is dat ze ietwat soberdere versies spelen, waarmee ze van plan zijn om de aansluiting met Stoneking te verwezenlijken. Ook drummer Joshua van Iersel zal aanwezig zijn, en om het allemaal helemaal af te maken zal Josine Beugels de aankleding verzorgen. Op de flyer staat dat de entree 5 euro is, maar Woody benadrukt dat er in weze rond gegaan zal worden met de hoed, waar iedereen zelf een bijdrage in kan doen. Zowel Woody & Paul als C.W. Stoneking staan garant voor een avondje intrigerende muziek, dus eigenlijk kan er helemaal niks mis gaan en zou de echte liefhebber er zelfs slecht aan doen om deze unieke kans aan zich voorbij te laten gaan.
C.W. Stoneking en Woody & Paul spelen in Hotel Corso, vrijdag 27 april om 22.00 uur.
In gesprek met Woody & Paul
"We klinken als de geur van een vers gevulde GFT bak."
Er zijn twee van die veel te jonge jongens in Eindhoven, die zich vooral bezig houden met de muziek van onze ouders. Zo nu en dan noemen ze zich toepasselijk 'Friends o' The Old Time Music', maar in weze zijn ze hoofdzakelijk actief als blues en roots duo Woody & Paul. Terwijl ze bijkomen van de inspanningen rond Het Beukorkest, nemen de twee de moeite om op de koffie te komen, en het eens te hebben over daarnet, nu, strakjes en héél lang geleden.