Popronde 2006 38 acts in 8 uur In een tijdspanne van 8 uur treden 38 uiteenlopende acts op, verspreid door de binnenstad van Eindhoven. Helemaal voor niks. Een ideale gelegenheid om te kijken wat er buiten de stadsgrenzen van Eindhoven gebeurt op muzikaal gebied. Natuurlijk is het onmogelijk om alle acts te bezoeken en te beschrijven, maar om toch een kleine impressie te geven hebben we een aantal muzikanten bezocht om te worden uitgelicht. De eer om het festival te openen is aan Pourquoi Me Reveiller, een 7-koppige Rotterdamse band met een groot scala aan invloeden, instrumenten (o.a. een ongebruikelijke Viola da Gamba) en zangstemmen. De locatie: Achter de rekken met cd's in de Bullit. Best boeiend, uiterst sfeervol en vooral vermakelijk en vriendschappelijk wordt met zompig geluid een waardige kick-off gegeven aan de Popronde. Dat de band zo nu en dan met een mannetje of twee teveel is valt pas op als de bassist, door de zanger ontdaan van zijn instrument, tijdelijk het veld mag ruimen en de zangeressen aan het einde van de set het podium op en af blijven lopen. De meest opvallende song van Pourquoi Me Reveiller is het prachtige instrumentale nummer dat voor een theaterstuk is geschreven. Het charme-offensief van PMR is een fijne basis om eens verder te gaan kijken in deze Popronde. Iets na negen begint in Thuys, op Stratumseind, de singer-songwriter Signe Tollefsen. Bij aanvang van deze 25-jarige Amerikaans-Nederlandse vraagt de stagemanager aan het aanwezige, nog etende publiek van de Thuys om een beetje rust in de zaak, waar mondjesmaat op gereageerd wordt. Even heeft Tollefsen de aandacht, een minuut of zo... daarna vervalt het publiek, wat overduidelijk niet haar alledaagse publiek is, terug in hun aanwezige geschreeuw en gebabbel. Niet de schuld van Tollefsen, die nauwelijks hoorbaar prachtige intense nummers staat te spelen en te zingen, maar gewoon de pech van een slechte locatie en het verkeerde moment. Door de overvloed aan tafels en eters wordt het Popronde-publiek gedwongen om midden in het gangpad te gaan staan. Het rondrazende personeel is hierdoor zichtbaar geïrriteerd, waardoor de sfeer chaotisch en vervelend wordt. Thuys had op zijn minst de lange tafel pal voor het podium, gevuld met slechte haardrachten en onbeschofte schreeuwers kunnen verwijderen. Helaas voor dit optreden, en sneu voor Signe Tollefsen, die met haar liedjes een zaal vol geïnteresseerden zeker het kippenvel op de rug had gezongen. Alize, een funky gezelschap afkomstig uit Sittard en Geleen dat vele kanten uitwaaiert, heeft sinds de oprichting begin 2004 een vliegende start gemaakt met onder meer een openingsoptreden op Pinkpop, te danken aan een regionale popprijs. In café Centraal, dat normaal gesproken al goed vol is op vrijdagavond, staat een band op het podium achterin te popelen om te beginnen. Ze zetten in met een krachtig nummer dat met de aanmoedigingen van de rapper de toon zet voor het enthousiasme dat de band het hele optreden door blijft vasthouden. Solide samenspel en op de spits gedreven solo's, van met name de gitarist en de toetsenist, duiken in bijna elk nummer op. De rapper heeft een natuurlijke en ongeforceerde aanleg voor het oppeppen van publiek en band. Alize is een band die zonder meer een publiek een geweldige swing-avond kan bezorgen, maar die misschien hun roots zo nu en dan meer los mag laten om te vertrouwen op hun eigen muzikaliteit. Dan krijgt het publiek misschien iets wat het helemaal nog niet kent, maar zonder meer veelbelovend. Iets later mag ook Rik van den Bosch zijn singer-songwriter skills tonen in helaas weer een misplaatste kroeg. Gelukkig leeft het personeel van De Bierprofessor meer mee en is het enthousiaster dan dat van Thuys. Hij wordt op tijd voorzien van het benodigde biertje tijd, wordt netjes aangekondigd en de barvrouw is met een digitale camera toch nog wel een paar kiekjes aan het schieten voor het Bierprofessor-archief. Het is dan ook jammer dat ook hier het gros van het aanwezige publiek niet echt geïnteresseerd is. Een enkele keer wordt door de studentikoze-jasje-dasje-kroegvulling gevraagd of Rik ook 'Kedeng Kedeng' kan spelen. Een beetje treurig. Gelukkig lacht Van den Bosch dit flauw weg en speelt gewoon zijn fijne Americana songs. Misschien wel geïnspireerd om een lesje 'waardige muziek' te geven duurt de set van Van den Bosch minstens anderhalf uur, waar hij een aantal keren de microfoon afstaat aan de meegereisde genre-genoot Jasche, zodat hij zelf de mondharmonica erbij kan pakken. Met een aantal goede bluescovers en een nette vertolking van een oud Tom Waits nummer zorgt Rik van den Bosch voor een goede afsluiting van zijn fijne set, met, ondanks een vervelende locatie, toch een prima gevoel. Zappen is makkelijk. Na een avond bandjes flipperen blijft een indruk van clichés en vooroordelen achter. Zo lijkt ook het Haagse The Polar Exploration Ship hieraan ten prooi te vallen. Mierzoete gitaarrifs in wel erg vriendelijke popliedjes. Maar zoals vooroordelen het ook niet altijd bij het rechte eind hebben, ontstaat na een paar nummers een sfeer van ijzersterke melodieën met een heldere balans tussen de verschillende instrumenten. In de spiegel staat een licht zoete Motorpsycho te spelen, vol overtuigingskracht en intensiteit. Ook instrumentaal wordt alles uit de kast gehaald om een volledig geluid neer te zetten, een set aan verschillende gitaren met elk zijn eigen karakteristiek gecombineerd met banjo, orgel en Rhodes. Muzikaal en visueel wordt het publiek dertig jaar terug in de tijd gestuurd en een avond struinen door de stad wordt door The Polar Exploration Ship rijk beloond met een warm onthaal in de Effenaar. Je kunt je natuurlijk afvragen, wat kroegen als De Bierprofessor en Thuys doen in de Popronde. Is het om de muziek onder de mensen te mengen, om mensen, die doorgaans niks van doen hebben met Nederlandse alternatieve pop en rock muziek, of thuis in de cd-speler niet verder komen als Kane of Anouk, te prikkelen? Wellicht kan de Popronde dan toch beter gaan zoeken naar een andere methode, want het lijkt niet echt te werken. Het publiek dat wel voor de muziek komt, krijgt op zijn beurt weer niet de kwaliteit waar het recht op heeft. Iets wat zeker niet ligt aan Signe Tollefsen of Rik van den Bosch, of al die andere muzikanten die tijdens de Popronde optreden. Zij zijn goed en laten ieder in hun eigen genre horen hoeveel talent er in Nederland rondloopt. Het is de Popronde aan te raden om misschien iets beter te screenen als het op de locaties aankomt en anders wellicht wat podia in de buitenlucht aan te schaffen, zodat de muziek tot zijn recht kan komen en het juiste publiek bediend wordt. De Popronde is immers zo'n goed initiatief.