12 Tribes mag de avond openen. Deze band komt uit Dayton, Ohio en ontstond al in de vroege 90’er jaren. Ze speelden in die tijd talloze shows in het midden en westen van Amerika en brachten twee demo’s uit. Na een aantal jaren in de schaduw van de lokale metalcorescene op de loer te hebben gelegen, tekende de band een contract bij Eulogy Records in Zuid-Florida. Ze brachten op dit label in 1999 hun debuutalbum ‘As Feather To Flowers and Petals to Wings’ uit, dat nationale aandacht kreeg en bijdroeg aan een opleving in de melodische hardcorescene. Er volgden optredens met o.a. Poison the Well, Everytime I Die en Blood Has Been Shed. Nadat de band even een inzinking had, wordt 12 Tribes heropgericht en brengen ze ‘Rebirth Of Tragedy’ uit. Als 12 Tribes aanvangt, is er al redelijk wat publiek binnen. Echt vol is het niet, de band lijkt in Nederland nog niet zo bekend te zijn. De band opent oorverdovend. De muziek is moeilijk thuis te brengen; het heeft van alles wat. Er zitten zowel hardcoreelementen in als verschillende elementen uit metal. Soms doet het me zelfs een beetje denken aan Deftones, maar dit is veel meer. De stijl is opmerkelijk door ongewone afwisselingen in het ritme en in de gitaarriffs. Daardoor is het soms een beetje moeilijk meeknikken op de muziek, hoewel de lange dreads van frontman Adam Jackson zelfverzekerd meezwaaien op het ritme en de breaks. De heren zetten een leuke show neer en het publiek kan het optreden wel waarderen. We gaan hier vast nog meer van horen. Nadat 12 Tribes heeft afgebouwd, is het de beurt aan Unearth om te spelen. Deze Band was net als Hatebreed aanvankelijk een band uit de underground metalcorescene. Na veel spelen en hard werken profileerden ze zich al snel buiten Boston, waar de band ontstond. Unearth mag dan wel in het voorprogramma van Hatebreed staan, als headliner hadden ze het ook goed gedaan. Het is nu stampvol in de zaal en Unearth knalt onverbiddelijk zijn metalcorecocktail het publiek in. Eigenlijk is Unearth veel meer dan metalcore, de band speelt inderdaad keiharde en snelle riffs met breaks erin, maar er zijn toch een heleboel kleine gitaarsolo’s te horen en er wordt ook veel melodie gebruikt. Er zijn een heleboel heavy-metal elementen te ontdekken in de nummers. Het klinkt allemaal ontzettend geraffineerd en het is te horen dat dit allemaal getalenteerde muzikanten zijn. Het is een energieke show; de band is beweeglijk op het podium en er is veel interactie met het publiek. Meerdere malen wordt het publiek door zanger Trevor Phipps opgejut om een grote circlepit te creëren, wat ook gebeurt. Ook daagt hij de toeschouwers uit om te stagediven, dus vliegen er zo nu en dan wat mensen door de lucht. Unearth is bekend bij het publiek: veel songs worden meegezongen en er wordt flink geheadbanged. Na al dit machinegeweergeweld krijgen de heren een denderend applaus en druipen een heleboel mensen af om of een sanitaire stop te maken, of –zo heb ik het idee- naar huis te gaan omdat ze eigenlijk voor unearth waren gekomen. Dan is het de beurt aan de headliner Hatebreed, waar het grootste deel van het publiek voor gekomen is. Hatebreed vond zijn oorsprong in New Haven. De band is begonnen in 1994 en was toen nog actief in de lokale underground scene. Hun album ‘Satisfaction is the death of desire’ was een toonzetting voor de Hardcore in de jaren 90. Ondertussen is de band uitgegroeid tot een van de grootste Hardcore/Metalcore acts ter wereld. De band heeft pas zijn vierde full-length album ‘Supremacy’ uitgebracht. Als het intro van ‘Supremacy’te horen is, wordt het stiller in de zaal en zijn alle ogen gericht op het podium. Ondertussen is het alweer hartstikke druk in de zaal. Voor degenen die de CD hebben is het bekend wanneer de band zal openen. Als dat gebeurt, gaat het los. Jamey Jasta (zanger) luidt met een strijdkreet ‘Defeatist’ in. Het nummer wordt erg snel gespeeld en het publiek lijkt het geweldig te vinden. Er wordt volop meegezongen en de vuisten gaan de lucht in bij het refrein. Daarna volgen oudere nummers van het album ‘Satisfaction is the death of desire’ en ‘Perseverance’. Jamey Jasta maakt er een trend van om nummers op te dragen aan mensen die op de een of andere manier iets te maken hebben met de tekstinhoud van de nummers. Bekend is dat de teksten voornamelijk gaan over zelfvertrouwen, het overwinnen van negatieve gevoelens en jezelf bewijzen. Dat valt goed bij het publiek, want iedereen kan zich op de een of andere manier wel vinden in een tekst die multi-interpretabel is. Alle ‘hits’ komen voorbij, onder andere: ‘Perseverance’, ‘This Is Now’, ‘Doomsayer’, ‘Tear It Down’, ‘Mind Over All’, ‘To The Treshold’ en zelfs ‘under the knife’. Zoals een Hardcoreband betaamt, draagt Jamey Jasta de mensen uit de ‘working Class’ een warm hart toe en spreekt hij zijn respect voor mensen die hun heil vinden in de hardcore uitdrukkelijk uit. Het lijkt wel wat cliché allemaal, maar het publiek lijkt er weinig problemen mee te hebben. De band heeft onlangs een vijfde bandlid aangenomen; Frank Novinec -voormalig Ringworm, Terror en Congress- komt de gitaarpartijen van Hatebreed versterken. Hij wordt ook geïntroduceerd bij het publiek vandaag. Vooraan in de zaal is het behoorlijk verhit en meerdere mensen worden weggedragen. Ook deze band roept het publiek meerdere malen op om een grote circlepit te bouwen en ook bij deze band wordt er gestagedived. Hatebreed mag dan wel uit de hardcorescene komen, de band gebruikt een heleboel Metalelementen in zijn muziek en valt daardoor ook goed bij het heavy metalpubliek. Daar hebben de heren totaal geen probleem mee. Jamey verwoordt dat door te zeggen dat hij het prachtig vindt dat de muziek ‘all walks of life’ hier samenbrengt. De band sluit af met het nummer ‘I will be Heard’ en dan is het echt einde oefening. Hatebreed heeft laten zien dat zijn energie nog lang niet is opgebrand en dat de band inderdaad toonaangevend is binnen dit genre. Gezien: 12 Tribes, Unearth en Hatebreed, Effenaar, Maandag 13 November Door: Niena Bocken