Het vroege voorjaar van Spinvis

Nieuwe stukken in De Amer smaken naar meer

Wouter Bessels (tekst en foto's) ,

Is het de zevende of achtste keer in De Amer? Erik de Jong weet het zelf niet eens meer. Toch belandt Spinvis ieder jaar weer na maandenlange omzwervingen met zijn vijf musici op de bühne van het knusse podium in Amen. Zo ook afgelopen zondag, toen de groep twee uitverkochte concerten gaf voor in totaal 160 toeschouwers.

De deel van de oude boerderij doet minder klam aan dan andere jaren. Het is met ruim 10 graden buiten aan de zachte kant en binnen hoeft de verwarming niet aan. Het vele licht voor het podium voldoet op dat punt prima.

“Welkom op deze winteravond,” spreekt de goedgemutste De Jong na Lotus Europa en De Grote Zon, waarmee Spinvis de eerste van drie sets opent. De prachtige opbouw van het eerstgenoemde stuk zet de spanningsboog gelijk op scherp. Met natuurlijk die gedenkwaardige openingszin die het op de bijna afgelopen lenteachtige dag best goed doet: “Ik zweet als een otter”.

Wat volgt is een ruim twee uur durend optreden vol variatie en herkenning. De Jong grasduint door zijn oeuvre en schuwt daarbij niet om een klassieker op verfrissende wijze te brengen.

Zoals Bagagedrager, waarin De Jong een twaalfsnarige Koto, een Japans snaarinstrument, bespeelt. Ook de spaarzame elektronica van drummer Marcel van As geeft de meeste stukken een subtiel randje mee, ook omdat die geluiden niet al te hard doorklinken en vaak als ruggengraat hun werk doen.

Naast Erik de Jong is Saartje van Camp nog steeds een belangrijke blikvanger binnen de groep. Zij geeft de muziek vaak nèt even dat beetje extra (zo harmonieert haar cellospel prachtig met het saz-spel van De Jong in Club Insomnia) en met haar loepzuivere stem is zij de koperen tegenpool van de lagere stemmen van haar bandleden.

Van Camp is ook de pechvogel van de avond: als zij in Kindje van God haar solo zingt, wordt zij plotseling geveld door een flinke kriebelhoest. Niet dat er overigens reden is voor paniek: Erik de Jong zorgt voor een wat sterkere tweede stem en vanuit het publiek arriveert een hoestsnoepje bij de celliste. Een stukje huiselijkheid dat zo typerend voor de sfeer in De Amer is.

Over de stem van De Jong gesproken: die komt vandaag werkelijk fenomenaal uit de werf. Zijn karakteristieke fluisterende wijze van zingen heeft daar veel profijt van. Zelfs op het laagst denkbare volume zit de melodie er nog vol in. Zoals in Wat Blijft En Wat Gaat, samen met Stefan En Lisette de nieuwe oogst van Spinvis. Liedjes die nog deels op de tekentafel liggen, maar feilloos liggen in het verlengde van Tot Ziens, Justine Keller. Dat album is ondertussen alweer vier jaar oud. Wordt het niet eens tijd voor een nieuw album?

Stapte het Amer-publiek vorig jaar nog de ijzige kou in na het concert, zondag werden buiten op het terras gehaktballen gegeten. Op het weer na zijn dit jaar alle ingrediënten weer van de partij bij de jaarlijkse twee Spinvis-optredens in Amen. De spanningsboog staat zoals altijd hooggespannen en het evenwicht tussen de nummers klopt perfect.

Niet alleen de gehaktballen, maar ook de nieuwe liedjes smaken naar meer. Iets om in 2016 reikhalzend naar uit te kijken: de nieuwe verhalen in de vertrouwde wereld van Spinvis.

Website Spinvis
Facebook Spinvis