Sniester 2025: de zaterdag Sniester 2025: de zaterdag

Plonki kennen we inmiddels als het solo-project van Pleun Stork, bekend van allemaal andere bands. Niets ten nadele van die bands, want Fuzzy Teeth en Thames kunnen wij zeker waarderen, maar dat Pleun voor zichzelf is begonnen, is een goede zaak. Plonki is namelijk een aanwinst voor de Haagse - nee, de Nederlandse muziekscene. De spannende indie die het viertal produceert is veelal ingetogen maar krijgt bij tijd en wijle tanden, met name door de overstuurde gitaar van Anthony Koenn. Gecombineerd met de zang van Pleun en de boeiende arrangementen ontstaat een erg goed optreden in het Koorenhuis waarop zeker ook gedanst kan worden. Leuk feitje: Plonki trad vorig jaar voor het eerst op, ook op Sniester. En binnenkort is de band in het hele land te zien tijdens de Popronde. Wij raden iedereen aan een kijkje te nemen.

Het is toch fijn dat The Klittens tussen hun tours in het Verenigd Koninkrijk ook af en toe nog hun thuisstad aandoen. Deels dan, want niet alle bandleden komen uit Den Haag, maar dat vergeven we ze. De foyer van het Koorenhuis is volgepakt voor de rammelende indie van het vijftal. De aanwezigen horen lieflijke gitaarloopjes die om elkaar heen bewegen, ingetogen samenzang en geschreeuw in slotnummer ‘Acid Violet 43’. Een sympathiek optreden van een sympathieke band dat ook nog een politieke boodschap meekrijgt als bassiste Marrit Meinema de tekst van het nummer ‘This Is Why We Dance’, over de ellende in Palestina, voordraagt.

Talent van Haagse bodem is goed vertegenwoordigd vandaag, maar voor wie zin heeft in net even iets anders, is daar het Utrechtse Fit bij De Poot (en vooruit, drummer Mink Huurman, zoon van Laura Palmer's Rob Huurman, heeft natuurlijk Haagse wortels). De eerste klanken van het optreden zijn tot in Frietje te horen, waarvandaan uw redacteur snel een sprintje moet trekken, het diner net achter de kiezen. Gelukkig is de Grote Markt ondanks het vroege tijdstip al goed gevuld. Wat meteen opvalt is hoe jong deze muzikanten zijn, iets wat doorvertaalt in een eindeloze energie. Dit overigens ondanks het feit dat de zanger aangeeft niet helemaal Fi… ziek te zijn vandaag en er vandaag een invalgitarist is meegekomen. Fit werkt met razendsnelle ritmes, een ijzersterke stage presence en explosieve post-punk nummers met een vleugje ska en hip-hop. De synths geven het geheel een speels randje. Deze combi overtuigt: single ‘CASH’ wordt namelijk onder luid gejuich ontvangen en dat geldt ook voor de cover ‘Boys in the Better Land’ van Fontaines D.C. Dit is er één om in de gaten te houden! 30 mei presenteren de muzikanten hun eerste EP op een eigen festival in De Helling. We adviseren zanger zijn kleding de komende dagen aan te houden om weer een beetje op kracht te komen.

Dat blote basten in de mode zijn, blijkt ook wanneer we naar PAARD snellen om een kijkje te nemen bij de pop-up carrousel. Zaterdagmiddag vinden door de hele stad gratis optredens van opkomende artiesten plaats op ongewone plekken. Een selectie hiervan mag ‘s avonds ook vóór het podium in de Grolsch Zaal spelen. Terwijl een aantal bandleden van Sneurf verwoed aan het opdrukken zijn, wordt uw redacteur gevraagd of “ze niet wil gaan zitten, want we gaan zo beginnen.” Zitten? Op Sniester? Ons pijnlijk bewust van het feit dat we de gemiddelde leeftijd in de zaal wat omhoog halen, nemen we dan maar plaats op het balkon. Erg jammer dat deze sets vandaag gedeeltelijk samenvallen met andere jonge lokale bands als Chattermag en The Klittens, we hadden ze graag wat meer publiek gegund.

We moeten het toegeven: we hebben Maria Iskariot al vaker gezien. Op Kaderock en op Grauzone om precies te zijn. Maar vanavond, op Sniester, gaan we gewoon weer. Waarom? ‘Dat vind ik lekker’, om er een titel van de Belgische punkband bij te halen. Maria Iskariot zet in Concordia meteen het gas erop met ‘Lief Klein Kind’ en dendert vervolgens lekker door. Zangeres Helena Cazaerck meent wat ze zingt en manoeuvreert moeiteloos tussen fluisteren en schreeuwen. De titel van het eerdergenoemde ‘Dat vind ik lekker’ wordt door het publiek, dat vanaf het begin gezellig aan het moshen is, enthousiast meegebruld. Cazaerck raakt in alle consternatie haar microfoon kwijt, waardoor het optreden even stil komt te liggen. Als na de sit-down het muzikale geweld weer losbarst gaat het feest echter gewoon weer door. En dan is het, na onder meer een crowdsurfende zangeres én kat, weer voorbij. Zijn we er de volgende keer weer bij? Niet onwaarschijnlijk.

Van een heel andere orde is het optreden van DOOL, dat tegelijkertijd van start gaat in de Grolsch Zaal. “Een beetje Paradise Lost,” fluistert iemand wanneer we binnenlopen. Een vergelijking is misschien niet eens nodig, want de band achter acteur, presentator en muzikant Raven van Dorst heeft zijn sporen inmiddels wel verdiend in festivalland. DOOL speelt een set vol technisch verfijnde en bombastische doommetal, waarbij haren in het rond zwiepen, de rookmachines overuren draaien en het gemêleerde publiek volledig opgeslokt wordt. Tijdens het epische ‘House of a thousand dreams’ laat Van Dorst zien wat een breed bereik diens stem eigenlijk heeft. Ronduit prachtig, en een welkome afwisseling tussen al het punkgeweld door.

Vanaf de eerste seconde dat The Chisel Concordia in knalt, breekt het los. Er is geen opbouw, geen warming-up, gewoon direct erin, alsof de band zelf net uit een vechtpartij komt gerold. De moshpit barst meteen open en blijft de hele set kolken. The Chisel laat geen ruimte voor ademhalen; elk nummer is een frontale aanval, maar strak en gecontroleerd. Frontman Callum Graham spuugt zijn teksten de zaal in met een mix van frustratie en vastberadenheid, terwijl de rest van de band een muur van geluid optrekt waar je niet omheen kunt. Tussen de agressieve riffs en beukende drums klinken ook melodische hooks die je onverwacht meezingt. The Chisel maakt duidelijk waarom ze de koplopers zijn van de nieuwe Oi!-golf. Concordia verandert voor even in een Londense pub.

Zes minuten na de in het blokkenschema genoemde aanvangstijd wordt het gordijn voor het podium van de Grolsch Zaal gesloten. Spannend? Mwah. Het publiek kan meegenieten van gesprekken over te luide clicktracks en andere geluidsperikelen en wordt licht ongeduldig. Maar goed, uiteindelijk, een minuut of tien verder, gaat het gordijn weer open en begint het optreden van Kid Kapichi. Anders dan de naam doet vermoeden, komt er geen steeldrum of sambaritme  aan te pas, maar staat er een Britse rock- en punkband. Na het openingsnummer moeten er nog wat geluidsperikelen worden opgelost. Je zou kunnen zeggen dat het optreden niet meteen op gang komt. Toch weet Kid Kapichi dit goed te maken met een flinke inhaalslag (en wat excuses). De moshpit kolkt uitbundig, er roeien wat mensen op de grond en er wordt excessief gedanst. Het is gewoon een keigoede show.