Talent in overvloed op Popronde Den Haag Talent in overvloed op Popronde Den Haag

“Ik ben Loen, ik schrijf liedjes… oh, en ik zing ze met mijn band!” Wij durven te stellen dat Loens stage presence nog wat persoonlijke groei kan gebruiken. Dat laat onverlet dat ze goede popliedjes maakt. Een beetje soft soul, met dat snufje Nederlandstalige poptraditie en toch een snuf stadionrock-galm. Sowieso heeft Loen een goede stem met veel soul die met gemak fijne hoge uithalen maakt. Soms, en dat is een groot compliment, denken we aan Skin van Skunk Anansie. Ondanks dat de drummer een invaller is wordt Loen begeleid door een goede band. De gitarist heeft een redelijk eigen geluid door strak op hogere noten te strummen. De toetsenist speelt zijn eighties geïnspireerde riedels alsof hij braille leest op zijn keyboard: ogen gesloten en zijn vingers lijken de toetsen te lezen in plaats van ze in te drukken. De set bouwt goed op; het publiek in Bar Bea komt lekker los. “Het volgende nummer is ook wel goed, volgens mij…”. ‘Boos’ is haar nieuwe single. Boos staat haar goed, net als andere volle emoties trouwens. Ze groeit dan ook in haar optreden. Vasthouden die emotie.

Bij Future Husband lopen we in een bomvolle Kompaan Mees en Dars van Heath tegen het lijf. “Onze vrienden, man!”, roept Mees, wijzend naar de band (lees hier wat Mees daarmee bedoelt). Future Husband is een huwelijk tussen Yacht Rock en Dua Lipa nadat ze relaties hadden met Queen en Pink Floyd. En wie had ooit gedacht dat dat zo goed zou werken! Zangeres Adura speelt tevens bas. De grote bas doet haar kleiner lijken dan ze is, terwijl achter haar de breedgeschouderde drummer Gino het drumstel kleiner doet lijken dan het is. De rustige, soms wat hese, zang wordt omlijst met lange keyboardnoten. Logisch dat de bekkens ook gonzen over een drumstijl die tussen jazz en rock in ligt. “You burnt our house with the candles you brought”. Zo’n pijnlijk beeld in een zin vangen vergt meer dan een beetje talent. Zo mooi als die zin is, zo mooi, ingetogen en recht naar het hart is ‘Sunflower Sunset’. Het nummer handelt over de dood van de moeder van zangeres Adura, vertelt ze. De zaal wordt muisstil en blijft dat tot het na het nummer in een lief applaus uitbreekt; intens. Op een lichtpaneel achter de band staat: ‘Future Husband Forever’. Als de band deze kwaliteit vasthoudt, hopen we dat van harte.

Yan Lâle is een band met vertrouwen en ervaring. Tenminste, dat is wat dit vijftal uit Amsterdam uitstraalt. De band maakt psychedelische rock met Turkse invloeden. Het heeft daarbij een bijzondere eigen sound ontwikkeld die een samensmelting van verschillende invloeden en culturen vormt. Volgens de normen van onze premier zal het allemaal niet geïntegreerd genoeg zijn, maar wij vinden het heerlijk. Met strakke riffs en dikke bassen als basis, en fijne piano- en synthmelodieën als kleurige toevoeging, maakt de prachtige oosterse zang het geheel compleet. De band moet alleen niet vergeten om samen te komen in de nummers in plaats van in hun eentje geweldig te spelen. De nummers zitten namelijk goed in elkaar en de muzikanten zijn niet op fouten te betrappen. De imposante frontvrouw beweegt daarnaast op betoverende wijze door de ruimte. Het is alleen wel erg jammer dat haar zang matig tot slecht te horen is, hier in The Grey Space in the Middle, maar wat we horen is imponerend. Er klinkt dan ook een overtuigend verzoek tot een toegift, wat tot blijdschap van de zaal wordt gehonoreerd.

De show van BUG begint wat chaotisch. De artiest lijkt niet helemaal op één lijn te liggen met de geluidstechnici van het Paardcafé, en het duurt dan ook wat langer voordat het optreden daadwerkelijk begint. Tijdens de eerste nummers is de rapper nog altijd druk bezig met het doorgeven van instructies, en we kunnen hem geen ongelijk geven. Eerst staat het geluid gewoonweg veel te zacht, en daarna is de mix weer uit balans. Maar goed, ook met goed geluid heeft een show van BUG nou eenmaal een bepaald chaos-gehalte. Zijn muziek is dan ook een compromisloze mix van punk, electro en hiphop. Denk The Prodigy en Death Grips, maar dan Nederlandstalig. Met veel power spuwt de rapper zijn duistere gedachtegangen over het publiek, dat gewillig meedeinst met de up-tempo distorted beats die door het Paardcafé klinken. Het geheel komt soms enigszins try-hard over en een gast die in een badjas en met een apenmasker op op het podium meedanst is waarschijnlijk een uit de hand gelopen inside joke over de hoofden van het publiek heen. Toch willen we op dit punt in ons verslag toch een shout out doen naar Popronde omdat de organisatie een podium biedt aan dit soort muziek. Onconventionele, eigenzinnige muziek, gemaakt door artiesten die hun eigen pad bewandelen: prijzenswaardig!

Gezeten in overall kondigt de drummer van TAXITAXI zijn medebandleden aan, die vanaf de mezzanine trap het podium van De Zwarte Ruiter op rennen: als waren ze prijsvechters in Mexico. Maar dan in overalls die sterke jaren ‘70-garage vibes oproepen. Het enige wat nog ontbreekt aan het plaatje is een Pirelli-poster met halfblote dames. Daarmee is niet gezegd dat deze mannen een macho patriarchale show neerleggen. Alles lijkt tongue-in-cheek zonder dat je echt weet wat nou wel gemeend is. TAXITAXI kan ons meer dan bekoren. Wij houden wel van ironie. Iedereen die ooit een ‘teamleider’ heeft gehad, herkent zich in het gelijknamige nummer. De agressie die het oproept jegens de ‘invoelende en begrijpende’ teamleider, kan lekker weg gebeukt worden in de mishoor. Want, TAXITAXI is een soort mix van onze Røyking, Wodan Boys en durden. Oh, met net dat vleugje extra rap-ironie van Bitterzoet. De bas doet hier niets dan strakke riffs neerleggen waar gitaar en drum op los kunnen. Recht zo die gaat. Als een olietanker met de snelheid van een speedboot komt TAXITAXI op je af. Als het tempo even omlaag gaat, voel je het pompende geluid van de boegschroef. Dit trio heeft heel goed door hoe je in deze tijden van AI het echtste bent als je een parodie bent van alles, en dus jezelf.

“We hebben best wel veel optredens gedaan, maar dat ik dan hier sta, en dat mensen voor je klappen… dat is gewoon leuk!” Die opmerking toont aan waar het aan schort bij HUNK, een geweldige band met leden die bijna te jong lijken om zulke goede schurende boze rock te maken. HUNK is een band die oprecht de vibe van bands als Garbage, Nirvana en Smashing Pumpkins van de jaren negentig midden in het nu zet. We kunnen alles wel postpunk gaan noemen, maar daar doe je deze band mee tekort. Als muzikanten zitten ze er vol in, als zangeres ook. Het sleept zich vooruit ondanks een pompende drum, want de gitaar is gruizig met reverb. Toetsen vullen de muzikale gaten die ontstaan in het gevecht tussen die twee. In een kort gesprekje, bij toeval, komen we erachter dat de band die toegedicht wordt aan Haarlem, een zangeres kent die uit Den Haag komt. Een leuke verrassing. Wat ons ook verbaast, is hoe goed en geaard ze live klinken. We hadden via social media al wel eens wat van de band gehoord, en daar klonk het allemaal iets te… tsja… leuk? Zoals die opmerking over hoe leuk het is; het doet een beetje teniet aan wat ze muzikaal gezien neerzetten. Niet zo bang zijn om niet leuk te zijn. Je nummers waren niet geschreven omdat je leuk was maar omdat je boos of verdrietig was (aldus de zangeres). Keep the vibe alive!

Popronde-acts zijn uitgesloten van spelen in eigen stad en daarom trokken de Haagse punkers van Røyking speciaal voor 3voor12 Den Haag als razende reporters de hofstad door. Na twee maanden vol chaotische optredens, strakke speelschema’s en liters achterbankrum kon Røyking eindelijk als toeschouwer genieten.

De dag begon bedeesd in de bibliotheek, waar Gespuys voor een zittende zaal hun poëtische vunzige deuntjes ten gehore bracht. Nou moeten we erbij vermelden: uw reporters zijn bevooroordeeld. Røyking en Gespuys sloten een alliantie tijdens Popronde pre-party. Wij houden van Gespuys. En Nederland houdt van Gespuys: ze kregen maar liefst 32 optredens toegewezen, wat exorbitant veel is. Maar toch, het optreden in de bieb verloopt enigszins ongemakkelijk. Hoewel dit Delfste duo muzikaal niet teleurstelt, voelt het relatief statisch aan. Er wordt niet gedanst en er wordt geen bier geschonken, waardoor vocalist Vièrra haar droge keel helaas niet kan smeren. En wij ook niet.

Snel verder naar Amare, voor de dromerige en catchy klanken van het Nijmeegse Misprint: een knaller van een show. Ook hier zit het publiek, maar Misprint weet er alsnog een feestje van te maken. Met sterke harmonieën, humoristische teksten en een vocalist op tafel wordt ons hart snel gestolen. 

Het ongelukkige hiaat van twee uur in de programmering plaatst ons voor een dilemma: het is te vroeg voor diner en we vragen ons af of deze pauze de juiste keuze was. Gelukkig had uw reporterteam een expeditie ingepland naar de opening van nieuwe Koreaanse Soju-bar Anju, compleet met hapjes, en K-Pop dance performances. Ook pop, geen ronde.

Na een uur vol mierzoete K-Pop en Koreaanse drank banen we ons een weg naar stamkroeg Ned Kelly’s, waar manager Djordy met de handen in het haar zit door het ontbreken van versterkers. Geen zorgen, Røyking to the rescue. Een bezorging verder staan wij in de stampvolle kroeg te genieten van De Gijsjaradijsja Band. De leegte die de door ziekte afwezige drummer laat, wordt digitaal opgelost. Met saxofoon, accordeon, en een flinke dosis maatschappijkritiek, straalt deze band vol theatrale energie; het is chaotisch en toch retestrak. De genres lopen uiteen, maar toch denken we vooral aan Sesamstraat. Als de drumcomputer halverwege een nummer wegvalt, vraagt Jochem het publiek om mee te klappen zodat het einde toch nog gespeeld kan worden. Dit lukt niet al te best, maar de creativiteit wordt gewaardeerd. Alles blijft maar net heel, inclusief wijzelf.

Even bijkomen doen we bij de buren van ’t Hoekpandje, met de prachtige muziek van countryzangeres Melanie Ryan. Ze grijpt ons vanaf de eerste seconde met haar oprechte muziek en heldere stemgeluid waar menig Dolly Parton-fan van zal smullen. Het is zo overtuigend americana dat, wanneer zij tussen de nummers door Nederlands praat, wij er bijna van schrikken. Ze eindigt haar set met een cover van 4 Non Blondes, het publiek zingt luidkeels mee. Er wordt hard geroepen om een toegift. "Mhm, wat hebben we nog meer? Amy MacDonald?" grapt de zangeres, om vervolgens een loepzuivere versie van ‘Son of a preacher man’ in te zetten. Het publiek heeft ze. De 25-jarige zangeres straalt van het zelfvertrouwen en is wat ons betreft een echte doorbreek-ster. Taylor Swift, eat your heart out.

Helemaal opgeladen lopen we terug naar Ned Kelly’s voor het Japanse Technopop duo ENJAKU YOYO. Deze opzwepende muziek is lastig te omschrijven. Zie het als The Bloody Beetroots met gestoorde tapping gitaar en een vleugje anime. De band staat in de startblokken, maar de techniek werkt niet mee. Na twee maanden Popronde worden we er bijna nostalgisch van, want audio-ellende is vaste prik. In typische Popronde-fashion komt de redding in de vorm van het techteam, maar daardoor loopt de band vertraging op en dus is er al wat publiek vertrokken. Er is een oplossing, maar dat gaat ten koste van volume en maakt de show een beetje rommelig. Beetje jammer, maar muzikanten Jun en Koko laten zich niet kennen. Eén ding is zeker: ENJAKU YOYO hoort op grotere podia thuis.

Het is na dit moment dat de journalistische integriteit afneemt. We zijn ondertussen ook al wat biertjes verder en de avond wordt wazig. Uiteindelijk komt iedereen weer samen in The Grey Space, waar menig Popronde-artiest op dat moment rondloopt. Na wat bijkletsen maken we nog de laatste momenten van Scherry mee. Het is een naam die ons nog niet eerder was opgevallen, want Scherry werd gek genoeg maar vier keer geboekt door Popronde. Het is een eclectische elektronische live-set, melodieus en opzwepend. Jammer van die vier boekingen, want Scherry verdient veel meer.

De avond wordt afgesloten door de driekoppige Amsterdamse rave-formatie Black Beach. Twee kerels achter uitgebreide tafels vol knoppen en toetsen, in het midden een dame op drums. Behalve dat het er hard aan toegaat in de kelder van The Grey Space, is het ook nog buitengewoon leuk om naar te kijken. Met handgebaren seint de band aan elkaar wat er moet gebeuren, want alles is live en wordt ter plekke geïmproviseerd. De muziek is uniek en volledig instrumentaal. Het is een volwaardige afsluiter van Popronde Den Haag.

Dit zou het einde van ons Popronde verslag moeten zijn, maar nadat we uit The Grey Space geveegd worden, horen wij woorden die ons doen schrikken. Binnen de Poprondecrew gaan de geruchten dat de afterparty bij casa del Røyking zou zijn en dus eindigt ons verslag met de crew die ons zo hard geholpen heeft de afgelopen maanden. Popronde, namens alle acts en bands zeggen wij dit: hartstikke bedankt voor deze chaotische, gezellige en leerzame maanden. Mogen we nu asjeblieft gaan slapen?