We zeiden het al eerder: Haagse artiesten hebben niet stil gezeten in de zomer. Hadden we vorige maand al een volle inbox, deze maand was hij voller: twintig nieuwe releases! En best bijzondere releases daartussen, zoals een nieuwe van Ivyvox. Dat was alweer even geleden. Benito die zijn vuige kant lekker laat gaan. Røyking die de eerste EP uitbrengt Deja Vuig na deze te hebben gelanceerd op onze Clubtour vorige week! Op diezelfde Clubtour zagen we Bottled Waves akoestisch, net als Poison Lolly. En ook die brengen nieuwe muziek uit. Niet akoestisch, maar wie weet wat volgende maand brengt?

Benito

Duneografie

Benito is zeker een van de grotere Haagse hiphop talenten. Dat geldt voor zijn delivery, vocabulaire en zijn beats 'n flows. Ook zijn nieuwe nummer 'Duneografie' geeft daar blijk van. Het loopt goed: een mooie afwisseling tussen felle raps en kalme, melodieuze momenten. We horen duidelijk waar Benito de inspiratie vandaan haalt: we nodigen de lezer uit ‘C.R.E.A.M.’ van  Wu-Tang Clan te luisteren nadat ze ‘Duneografie’ hebben gehoord. Dat is een compliment voor Benito alsmede een aansporing.

Met zoveel talent, en al meerdere goede nummers op zijn naam, hopen we dat Benito stappen gaat maken. Zeker nu hij in Tilburg (hiphophoofdstad van Nederland?) een jaar een subsidie heeft om zich te gaan ontwikkelen. Wij hopen dat Benito meer nog zijn eigen geluid gaat vinden en we hopen dat het niet altijd een boos geluid is. Je kunt zingen dat je het allemaal vergeeft, maar we horen toch een man op het randje. Het outro waarin Benito het K-woord meent te moeten delen, is in onze oren helemaal overbodig. Als Benito daar bovenuit kan stijgen, dan heeft Den Haag na Mula B een nieuw nationaal rapfenomeen op wie we zeer trots op kunnen zijn.

Luister 'Duneografie' hier.

IVYVOX

Hollow Hearts

Met de nieuwe single 'Hollow Hearts' haalt Ivyvox de voet van het gaspedaal. We kennen Ivyvox natuurlijk vooral van de vrolijke, luchtige poppunk, maar op nieuwe single 'Hollow Hearts' laten de dames en heer horen ook serieuzer onderwerpen niet te schuwen. De band haalt de voet van het gaspedaal voor een nummer over afscheid nemen van een geliefde. Het gaat te ver om 'Hollow Hearts' een ballad te noemen, want de scheurende gitaren die we van Ivyvox kennen zijn nog gewoon aanwezig. Wel is het nummer weer een duidelijke volgende stap in de ontwikkeling van de band.

Lees de hele nieuwsupdate hier en luister 'Hollow Hearts' hier. 

More Ease

Faith

More Ease brengt met ‘Faith’ alweer zijn 23ste single uit in vijf jaar tijd! Geheimtip: de 24ste lees je in de volgende Haagse Nieuwe. Was het nou maar een slechte plaat geweest, dan waren we zo klaar. Maar ja, een echt slechte plaat van More Ease zou dan ook wel weer bijzonder zijn… Zijn we zelfs heel eerlijk, dan voelt het alsof hier een stapje naar een breder publiek gezet wordt. In het verleden konden we More Ease vaak dieper in het nu soul genre vinden. Niet nu. Tuurlijk, hij behoudt die licht nasale soulstem met lichte keelschraap die hem kenmerkt.

Wat anders is — en een voorbode hoorden we eerder in 2024 — is dat het het geluid, het ritme lichtvoetiger, meer up beat. Qua flow doet het in de verte aan de wereldhit ‘Supalonely’ denken, van Benee. De zang ligt in de coupletten ergens tussen rap en gewone zang. Door de simpele beat en verdere muzikale omlijsting speelt inderdaad, zoals bij rap, de stem een bijna eenzame hoofdrol. Dat werkt goed. Dit is er ook echt één voor die playlist waar je mee opstaat. Je beweegt en zingt lekker mee, of je nou wilt of niet. Lekker bezig!

Luister 'Faith' hier.

Poison Lolly

schaapje

Poison Lolly brengt ons ‘schaapje’. Liefhebbers hebben deze natuurlijk op onze Clubtour akoestisch meegekregen: zeer indrukwekkend. Maar net als bij Bottled Waves (zie verderop) is de ene versie niet beter dan de andere. Waar akoestisch de kwetsbaarheid van tekst en zang meer op de voorgrond treden, zo neemt in deze oorspronkelijke versie het dreigende ons bij de keel. De mix van giftig en zoet ligt natuurlijk al bevangen in de naam van de band. Maar voer het maar eens uit. Nee, dit is er niet eentje voor op de BANGERS playlist. Als achtergrondmuziek valt het, gelukkig, ook volledig door de mand. Dit is dreigend… je weet dat je moet opletten.

Jawel, de eerste zang is het slaapliedje ‘schaapje heb je witte wol’. Daarvoor is de melodie van dat liedje al gespeeld op langzame, indringende wijze. Het onheilspellende wordt versterkt door drumroffel zoals je die kent van militaire begrafenissen. De toon is gezet voordat de eerste woorden worden gezongen. Qua beat schakelen we na de eerste zangpartijen door naar repeterende, carrouselachtige, jungleritmes die aan Vatican Shadow doen denken. Vanuit ons is dat een compliment. Wat het echt spannend houdt, echter, is de piano die er door heen blijft klinken die zowel repeterende pingels alsmede de melodie van ‘Schaapje heb je witte wol’ blijft zoeken en vinden. De boodschap is duidelijk: er zijn mensen die willen dat we rustig gaan slapen, terwijl diezelfde mensen een grote bedreiging zijn voor de maatschappij die we kennen. Ons favoriete stukje tekst: “the Stepford wife, with a kitchen knife”. De wereld op zijn kop zetten in één zin, dat kun je wel aan Poison Lolly overlaten.

Luister 'schaapje' hier.

Harrison Young

Behind the Dunes

Harrison Young, een in de Verenigde Staten geboren multi-instrumentalist, maakte onder diverse namen al tien volledige albums, tien! ‘Behind the dunes’, de nieuwe single, is een ode aan ons stadje, achter de duinen. “I fell in love in a city that was never my own. I fell in love in a city I call my home”. En nu woont hij dus lekker bij ons. Dat hem dat goed bevalt steekt hij niet onder stoelen of banken.

Denk hier niet aan een Engelstalige ‘Oh, oh, Den Haag’. Het doet eigenlijk wel een beetje denken aan het recente solowerk van Rubenson. Die zouden elkaar eens moeten bellen. Het is het relaas van een expat die hier landt voor de liefde en er een nieuwe liefde bij krijgt: de stad Den Haag. Waar is thuis nog als je zoveel van een nieuwe stad houdt? Wij zeggen met hem: "where my kids were born and my vows were sworn." Alleen al omdat we dat een mooie zin vinden.

Luister 'Behind the Dunes' hier.

Templo Diez

Sunland

Soms kom je als artiest terug door weer eens een nummer uit te brengen. Zo niet Templo Diez. Die brengen na vijf jaar, hatsjiekiedee, een heel nieuw album uit: Sunland, vernoemd naar een verlaten mijnstad in Californië. Het laat zich daarmee raden dat het album vol staat met nummers vol nostalgie met heftige americana invloeden. Denk aan een mix tussen Ry Cooder en het laatste album van David Lynch. Het doet ook wel denken aan de, helaas in ruste, band Madrugada, uit Noorwegen. Veel twang op de gitaar, we menen zelfs wat steel te horen, nooit upbeat, verhalend, zelfs filmisch: negen kleine melancholische verhaaltjes op een album.

Songtitels als ‘Move on’, ‘Travelling’, ‘Ride again’ en ‘Subway after dark’, geven duidelijk aan welke kant het op gaat met de stemming. Nee, ook deze gaat niet op de BANGERS playlist en we raden je ook af deze aan je ‘uit bed en naar werk!’ afspeellijst toe te voegen. Dit is voor een avondje met een fles volle rode wijn, gedempt licht (een kaars?) met de bourbon bij de hand. Laat je overweldigen door het filmische decor dat hier wordt geschilderd door deze veteranen.

Veteranen schrijven we hier met diep respect. Dit album maak je niet op je twintigste. Het verlangen, de wanhoop, de beklemmendheid van eenzaamheid en leegte, een twang op de gitaar laten klinken alsof daar meer mee wordt gezegd dan met de tekst… daar moet je voor geleefd hebben. We zijn dankbaar dat deze levenslessen zo intens met ons gedeeld worden. Als het moet, wachten we weer vijf jaar, maar eerder mag echt wel.

Luister Sunland hier.

ONIKI ADIM

Uzaklardan

Oniki Adim brengt eindelijk weer een nieuwe single uit: ‘Uzaklardan’. Het was al zo lang stil, dat we ons zorgen maakten. Voor wie de band niet kent, Oniki Adim betekent twaalf stappen. Weet je niet direct wat dat betekent; fijn voor je! Twaalf stappen is een programma dat vooral bekendheid verwierf als het programma van Anonieme Alcoholisten. Zoals gezegd, we maakten ons zorgen.

Minder bekend is Twaalf Stappen als programma om trauma’s mee te verwerken. En, ondanks ons gebrek aan beheersing van de Turkse taal, durven we te zeggen dat de heren zielenpijn met ons delen. Die emotie is universeel en voel je zweven tussen de heftige synth sounds. Sferisch is het woord dat zich aandient als je dit nummer luistert. Inderdaad lijkt de band nogal wat inspiratie aan Jean-Michel Jarre te hebben ontleend. Maar zo synth als dit alles is, zo onversneden Turks is dit dan ook wel. Zonder koketteren plaatsen de mannen zich een lange, verhalende, traditie van de turkse troubadourmuziek. Maar dan wel eentje die midden in het nu staat.

Luister ‘Uzaklardan’ hier.

JORR

FF Laten

‘FF laten’ van JORR, een nieuw Haags hiphoptalent, vertelt ons over de straat. Jorr heeft stappen gemaakt in het leven (‘ik ging vooruit en jullie bleven achter), maar mensen van ‘de hoek van de straat’ blijven aan hem trekken. Jorr had het slecht (‘regenachtig’) en was broke. JORR’s moeder is nu in ieder geval blij met hem, maar zijn bitch is weer boos. Tsja, dan begrijp je dat JORR even met rust gelaten wil worden.

Oké, de onderwerpen van de tekst zijn niet echt origineel. En dat geeft niet, want zijn vocabulaire is wel goed. We horen een duidelijke inspiratie: 2PAC. Belangrijker is dat JORR deze inspiratie omzet in een eigen geluid, eigen flows, delivery en beats. Het refrein is ronduit catchy; je zingt het mee en je wiegt mee op de beat voor je er erg in hebt. Als een eerste proeve van bekwaamheid op Spotify is dit echt een hele prima track. Wij zijn erg benieuwd wat JORR ons gaat brengen in de toekomst!

Luister 'FF Laten' hier.

Mind & Fancy

Fight or Flight

Met ‘Fight or Flight’ pakt Mind&Fancy de jaren tachtig bij de hoorns, zoals The Weeknd dat ook doet. Dat is sowieso Mind&Fancy’s go to grabbelton, dat tijdperk. De drumroffel bij aanvang kan niet anders dan ‘geïnspireerd’ zijn op ‘Sowing the seeds of love’ van Tears for Fears. Hoge stem met vervorming, zoals in de jaren tachtig niemand dat beter deed dan Modern Talking. Diepe beats, zonder dat ze zwaar worden. Denk aan deze diepe beats als een zware rubberen bal die op stuitert: voor de beat zwaar wordt, horen we een poing, waarmee het nummer dichter naar disco toe kruipt. Net als we willen meeklappen, horen we inderdaad op de achtergrond de klapjes die disco zo kenmerkt.

Maar één klapje maakt geen disco. Dit is spannend, net een beetje traag. Zoals The Weeknd in ‘Blinding Lights’ wordt hier de nacht beschreven, de jacht: jager of prooi. Ook dat doet denken aan jaren tachtig nummers als ‘Maniac’, ‘Boys of Summer’ en ‘Maneater’. Is het dan een pastiche van jatwerk? Nee, zeker niet! Zoals we Picasso niet verwarren met de Afrikaanse tribale kunst die hem inspireerde, zo is ‘Fight or flight’ ook honderd procent Mind&Fancy, waarmee hij na 'King of the Hill' net zo makkelijk weer een veelbelovende plaat uitbrengt die zijn veelzijdigheid onderstreept.

Luister 'Fight or Flight' hier.

Bottled Waves

The Nerve

We zeiden het al in de introductie: we hebben deze nieuwe single ‘Nerve’ ook akoestisch mogen horen, met de bassist die de cello speelde! Sowieso, als je die set hoorde, wil je een akoestisch album van Bottled Waves. Gelukkig is hun nieuw single volledig versterkt minstens zo goed als akoestisch. Vanaf de eerste noten gaat de voet vol op het gas- en gitaarpedaal.

Superlekker hoe strak drum en bas dit nummer houden zonder dat het saai wordt. Want, jongens, die cimbalen hebben het zeker niet makkelijk. Dat strakke geeft de zang weinig ruimte: het dwingt het voorwaarts, geeft urgentie. Die urgentie vinden we tevens in de tekst en in de uithalen. Hadden we de goede productie genoemd? Kortom, Bottled Waves levert maar weer eens een goede plaat af. We hopen dat dit nooit went.

Luister hier naar 'The Nerve'.

 

CHET

Verloren tijd

CHET brengt ons deze maand ‘Verloren tijd’. Je voelt het aankomen: deze gaat over teleurstelling en wrok ("het samenzijn voelt als een permanente kater"). Ook hier proeven we een kleine inspiratie uit de jaren tachtig. Begrijp ons niet verkeerd, je gaat niet denken dat dit uit die tijd komt. Maar: de directe, repeterende melodie, het scherpe gitaarrandje, veel cimbaalplezier voor de drummer, een gitaarsolo op het eind; het doet op een goede manier denken aan Nederlandse bands als Vitesse en het Goede Doel. Met een eervolle vermelding voor het lekkere gitaarloopje dat als brug dient, twee keer, tussen het eerste en het tweede couplet.

Wat CHET erg fijn doet in de coupletten is daar rustig overheen te zingen. Weliswaar op het ritme, dat fors boven het marsritme ligt, maar volstrekt onderkoeld. Enkel de feiten benoemen. Met tekst die vindingrijk doch ongecompliceerd is. En zelfs in de refreinen blijven de uithalen beperkt. Juist doordat hij enkel uithaalt, benadrukt, als het ertoe doet, weten we welke feiten er voor CHET toe doen. Dat kennen we dan weer van toppers uit de jaren tachtig als Toontje Lager. Maar die deden dat, op het oor, schijnbaar zonder gitaar. En juist die mix, die drive, die we ook terug horen bij Mind&Fancy, met die kwetsbare stem zonder overdreven snik. Dat werkt goed.

Luister 'Verloren tijd' hier.

Hyst

Dubbelplaneet

‘Dubbelplaneet’ heet de nieuwe van Hyst. Dit gaat over twee liefdespartners wiens kernen niet samengesmolten zijn (“wij staan alleen, draaiend om elkaar heen”). Qua metaforen en vocabulaire is dit recht uit het puberhart gegrepen. Je ziet haar dit ook zingen met een gitaar, op een kruk, bij de Bookstor ‘Between the Shelves’ sessies: intieme droompop. En toch, zoals ze al een beetje deed op 'Rijp'. is ze nog nadrukkelijker bezig uit dat coconnetje te barsten.

Hyst is namelijk typisch zo’n artiest die laat zien waar steeds bereikbaardere muziek- en productiemogelijkheden toe leiden. Voordat je op je smartphone je eerste album opnam, zaten de Hysts van deze wereld, beginnende artiesten, inderdaad met een gitaar of een piano thuis, eindeloos schaven om het perfect te maken op één instrument. We stellen ons voor dat in die tijd Hyst veel meer Enya en de meest zweverige Kate Bush had geklonken. Hyst bewijst dat vooruitgang positief is. Zeker, een vioolgeluid zweeft over melodie, door alles weeft het geluid van een cello (altviool?), toetsen nemen een prominente plaats in, ergens lijken The Corrs om de hoek te gluren; maar…. Hyst houdt het tempo hoog, met bruggetjes waar Tiësto zijn neus niet voor op zou halen. Ze effent een pad tussen Eefje de Visser en ‘onze’ Goldband, maar voor en boven alles staat de stem van Hyst, zoals je bij Within Temptation voor en door alle metalomlijsting ook de stem hoort. Wij juichen hartstochtelijk toe hoe Hyst uit haar cocon knalt, want knallen doet ze hier.

Luister ‘Dubbelplaneet’ hier.

Fenster

Een Beetje Lichter Leven

Fenster zingt het levenslied uit volle Haagse borst. Ho wacht, niet afhaken! Fenster is van het echte levenslied. Niet zoals van die nep-Amsterdammers, zoals Mart Hoogkamer (uit Leiden!) of Flemming (Den Bosch!). Die zingen met nepaccent over dingen die vooral weemoed-Amsterdammers uit Almere raakt (Spanje, Amsterdam, drank, etc.). Maar ja, kwaliteit gaat hard achteruit als je een kopie van een kopie maakt, en daar dan weer een kopie van.

Na de eerste zinnen van de nieuwe single ‘Bedankt’ weet je dat Fenster origineel Haags is (“Tait om te gaon”). Het is niet overdreven aangezet; het is gewoon Fenster. Zo ook zijn teksten en muziek. Hij overdrijft het niet. Hij heeft de juiste, spaarzame, noten. Hij heeft de juiste woorden. Zijn vocabulaire overstijgt na het eerste couplet al de woordenschat van eerder genooemde acts. Metaforen zijn nergens te ver doorgetrokken (let je op, Jan Smit?). Je zou eventueel kunnen stellen dat de begrafenisdrumroffel te veel is. Wij stellen van niet. Want: wie bedankt Fenster? Een ex? Nee, dit gaat duidelijk over iemand die niet meer onder ons is. We hadden het eerder over playlists. Deze gaat terecht hoge ogen scoren op de DELA uitvaartafspeellijst.

Luister 'Een Beetje Lichter Leven' hier.

Røyking

Déjà Vuig

Als je op één EP inspiratie lijkt te vinden in The Ramones, Prince, Fugazi, Nina Hagen en Minor Threat, zonder ook maar een moment anders te klinken dan jezelf… dan verdien je een plek op de Popronde en al helemaal op de 3voor12 Clubtour. Waarvan acte. Røyking ontving ook nog eens de Popweek Music Support prijs en dit alles dankzij de stemmen van jullie, de liefhebbers. Deze EP toont zonder meer dat die prijs verdiend is. Waar wij vooral erg blij mee zijn, is hoe de band zich in de breedte en de diepte ontwikkelt: muzikaal en tekstueel.

‘Omgekeerd’ lijkt over vieze WC’s te gaan, maar heeft het echt niet nog een laag? Het nummer heeft meer uitgewerkte, vettere gitaarpartijen dan we tot nu toe kennen. Zeker, nog steeds ruig, maar minder snijdend, minder distortion. Meer hardcore, minder punk zogezegd. Daarover gesproken, de eerste tonen van ‘Zuipen tot we kruipen’ voelen aan als vroege Rollins, beweegt dan naar shoegaze, om met het refrein een muur op te bouwen waar zowel Babes in Toyland als Bon Jovi goed mee zouden kunnen leven, eindigend in een gitaarsolo die toch echt gedachtes aan een Prince solo op ‘Purple Rain’ oproept. Hoe sluit je zo’n muziekorgie af: met het geluid van een speelgoedxylofoon natuurlijk! Door de tekst van ‘Zevenpuntacht’ luister je pas later naar de muziek. De eerste woorden? “Jij deed iets in mijn drankje”. Dit is wraak-femPunk met een hoofdletter P. Hard rechtdoor op de snelweg geasfalteerd door grootheden als L7, Bikini Kill en Nina Hagen. Dit is geen kopie, dit is geïnspireerd, op meer dan één manier.

Luister 'Déjà Vuig' hier.

George Sorrow

Vacilando

George Sorrow heet hij. Je zou 'm kunnen kennen als rapper en producer. Denk je door de naam dat we hier naar diep depressieve shoegaze gaan luisteren, dan heb je het volledig mis. We hebben hier te maken met wat zich het best laat omschrijven als upbeat latino house. Dus la noche, poquito mas, te quiero en heel veel vacilando (aarzelen), want zo heet het nummer. Echt heel veel, want het nummer lijkt al op repeat te staan als we middenin zitten. Daartussendoor een panfluitriedel die rechtstreeks uit een Disneyliedje lijkt te komen. Gitaartje, vervormde stem, eronderdoor een latino beat en BOEM je hebt een nummer. Nou ja: dit nummer.

Het is zo goed als een snoepje waarvan je in eerste instantie weet dat je het vies vindt, maar als hij op is wil je er nog één. En achteraf kun je de smaak eigenlijk niet meer beschrijven. We juichen latino beats in de komende koude Haagse winter toe, hoor. Maar onze sorrow ligt wel bij inspiratie. Hier zijn veel, en veel betere versies van. Breng niet elke vingeroefening uit als single. Dat gezegd hebbende, je kunt als DJ een slechtere plaat meenemen om samples uit te mixen. George Sorrow, verras ons met je volgende nummer.

Luister hier naar 'Vacilando'.

My Girlfriend

Are We Out Of The Woods?

My Girlfriend neemt met nieuwe single 'Are We Out of the Woods?' een voorproefje op een nieuwe muzikale richting. Muziekliefhebbers werden tijdens de clubtour al getrakteerd op de primeur van de single.

Met 'Are We Out of the Woods?' bewijst de My Girlfriend wederom een unieke stem te hebben in de indiepopscene. Het nummer opent met energieke synths die de luisteraar meteen in een melancholische sfeer trekken. De productie is helder en authentiek, waardoor de instrumenten goed tot hun recht komen. Volgens de band is de track een voorproef op een nieuwe muzikale richting. "We richten de aandacht meer op oprechte songwriting met een nadruk op groepszang," schrijven de Hagenaars op Instagram.

Lees het volledige nieuwsbericht hier en luister hier naar 'Are We Out Of The Woods?'

Pyke

Laundry

Ongeveer een jaar geleden kwam de EP Sharks van een van de spannendste singer-songwriters van Den Haag, Pyke, uit. Op de kortspeler troffen we een groot scala elektronische producties aan, gelardeerd met indiefolksongs. Nu brengt Pijke de Grood (zoals Pyke eigenlijk heet) single ‘Laundry’ uit, met een meer organisch geluid waarin de artiest zingt over jezelf verhouden tot een alsmaar veranderende wereld. Een song waarop volop ruimte is voor een wat bredere bandsound, gemengd met een prettige lading synthesizer. Lees meer in ons interview met Pijke hier.

Luister 'Laundry' hier.

Mye_Taai

Blue Tick

Weet dat wij normaal erg enthousiast zijn over deze band. Over Mye_Taai schreven we twee maanden geleden: “Wat heerlijk dat deze getalenteerde band zich zo goed ontwikkelt, verdiept en verbreedt.” Dat was kennelijk tegen het zere been van Mye_Taai, want het electronische rave-punk duo brengt met ‘Blue Tick’ een nummer uit dat zo door artificial intelligence gemaakt zou kunnen zijn als je zou vragen: “Schrijf opnieuw de eerste plaat van Mye_Taai”.

Tekstueel is het niet slecht. Maar de vlakke manier waarop Mike Eelkema deze keer zingt in combinatie met voorspelbare electrobeats is ongeveer even vlak als Flevoland… Het voegt niet toe aan hun oeuvre, behalve misschien als boek over de teksten van Mye_Taai. Wellicht dan ook meteen iets voor Crossing Border Festival 2025, want die kunnen wel wat meer Den Haag gebruiken. En Mye_Taai op een volgend nummer wel weer wat grenzen om te overschrijden, terug naar de kenmerkende spannende muziek.

Luister ‘Blue Tick’ hier.

Colossal

By The Guidance Of The Moon

Hè fijn, weer een verse metalband uit Den Haag: Colossal. De eerste single van deze trashers heet ‘By the guidance of the moon’. Het nummer is een mooi voorbeeld van het wereldse van Den Haag: de single is grotendeels opgenomen in Den Haag, maar drumpartijen zijn opgenomen in Quito, Ecuador, de thuisstad van de inmiddels Haagse drummer Carlos Rodriguez.

Nu had 3voor12 net nog een metal stage op onze Clubtour in De Gekke Geit, met daar Haagse metalheads Narcolepsy en durden. Dus we hebben vers vergelijkingsmateriaal. We horen hier talent, en dus potentie. Het is zeker geen kopie van klassiekers uit de scene. De Andes invloeden die de band claimt, die horen wij enkel in een elektrische akoestische gitaar in het begin. Maar die hoorden we al veel eerder en meer bij Metallica. We zeggen dat omdat dit een prima metalplaat is, zeker voor een eerste proeve van bekwaamheid. Als we meer Andes invloeden hadden gehoord, dan had deze plaat echter boven zijn huidige niveau kan uitstijgen. We kijken er echt naar uit om meer van deze band te horen, zeker live!

Luister 'By The Guidance Of The Moon' hier.

DITCH

Pod Racing

Als je een stoner-band bent, dan klink je als Ditch. Ja echt, zo simpel kan het zijn. Waarbij ze ook weer niet klinken als dertien in een dozijn. In 2021 kwam hun EP ‘Coldfoot, Alaska’ uit, waarmee we gelijk aangeven hoe breed dat stonergenre is. Daar schuurden ze tegen metal aan en deden ze denken aan de betere Audioslave nummers.

‘Pod Racing’, hun recente nummer, ligt dan weer wat dichter bij vroege Stone Temple Pilots en Alice in Chains. Gitaren zijn iets vetter, ruiger zonder echt vol distortion aan te zetten. Met een volle basdrum, op hoog tempo, met de tempo-intervallen die we kennen uit het genre. Subtiel zijn de kleine, korte tempowisselingen in de coupletten. Raar genoeg is het juist het refrein dat een klein beetje teleurstelt. Dat lijkt naar een crescendo te gaan, is spannend… maar die crescendo komt dan niet. Als dan de zang ook wat vlak is uitgeproduceerd, is dat een vlekje op een anderszins hele fijne plaat. Daarom kijken we ook zeer uit naar hun nieuwe album dat 25 februari aanstaande uitkomt! Waar is de relaese party, mannen?

Luister 'Pod Racing' hier.

 

Mis je een Haagse Nieuwe?

Zelf muziek gemaakt? Of wil je iets doorgeven dat op de lijst moet? DAT BEPALEN WIJ ZELF WEL. Maar mail je tips vooral naar info@3voor12denhaag.nl en wie weet staat jouw favoriete release de volgende keer te pronken tussen de andere Haagse Nieuwe muziek.

Het hele jaar door verse muziek uit de hofstad? Volg de playlist onderaan.