Het concept van een rockband die optreedt met een orkest is natuurlijk niet heel nieuw. Maar de setting van SymphoNiko is wel een heel bijzondere. De band speelt met lokale talenten van het Koninklijk Conservatorium in de, evenzo koninklijke, Schouwburg. Een dag voor de show kwam het debuutalbum van de band uit, er is dus voor het publiek niet heel veel tijd om de nieuwe songs uit het hoofd te leren. De zaal is behoorlijk vol en er hangt een gespannen sfeer voor het concert, wat staat de kijker te wachten en hoe gaat Niko het doen in deze statige zaal.

Als de zaallichten doven, komen eerst de studenten van het conservatorium het podium op. Drie violisten en een cellist vormen de strijkers en de blaassectie wordt gevormd door een dwarsfluitist, hoornspeler en iemand met een klarinet. Kort daarna volgt onder luid gejoel Niko zelf. Het vijftal (inclusief Michiel Kleykamp die toetsen en een extra gitaar voor zijn rekening neemt) zet 'Oh Yeah, Alright, Okay' in en we zijn begonnen. In de eerste song, die vooral gebouwd is rondom de muzikanten en waar frontman Nik's enige vocalen bestaan uit een sporadische "Oh Yeah" of "Alright", draait het allemaal om de muziek. Er wordt een voorproefje gegeven van wat het publiek de rest van de avond voor de kiezen gaat krijgen. 

Bij het tweede nummer 'In Range', tevens de volgende single van het nieuwe album, valt een doek achter drummer Richie Bleijenberg en verschijnen de grote, gele letters die de naam van de band spellen en ook te zien zijn op de cover van het nieuwe album. Er wordt volop gebruik gemaakt van de mogelijkheden in de Schouwburg, zo zakt er op een later moment nog een doek beschilderd met tropische bladeren en worden ook de lichten van de zaal ten volste gebruikt.

© Judith Zandwijk

De setlist is een dwarsdoorsnede van het repertoire van de band. Zo komen songs als 'Joyous Days' en 'Good Things' van de eerste EP Laptop langs, maar ook nieuwer materiaal als  'Good Ol' Boy'. De nummers die echter het beste overeind blijven staan in deze setting, zijn de songs van de nieuwste plaat. 'Shooting Star' zorgt voor een vroeg hoogtepuntje, waar ook voor het eerst in de set de meerwaarde van de klassieke muzikanten echt wordt getoond. Het is dan ook spijtig dat 'Everything' dat direct na de single komt, de vaart een beetje uit de set haalt. 

De arrangementen voor de conservatoriumstudenten zijn stuk voor stuk erg smaakvol en voegen, naarmate de set vordert, steeds meer toe aan de muziek. Het zorgt voor dynamiek en gelaagdheid in de songs en het is leuk om te horen hoe gitaarlijntjes gedubbeld worden door instrumenten waar je normaal gesproken niet aan denkt bij een band als Niko.

© Judith Zandwijk

Als een deel van de band het podium verlaat, blijven alleen frontman Nik van den Berg en gitarist Bas Prins achter met de klassieke musici. Een blokje in de set wordt vrijgehouden voor de ballads 'I Slay' en 'Diggin' It', waar Nik achter de piano plaatsneemt. De rest van de band keert terug voor de meest geslaagde ballade; 'Space & Time'. Hierin wordt rustig aan opgebouwd naar een apotheose waarin de klassieke muzikanten hun moment pakken om de opbouw (crescendo, voor de klassieke muziek aficionados) naar de wall of sound prachtig in te zetten. 

 

©

Tegen het einde van de set vraagt frontman Nik of er mensen zijn die willen dansen. Dat gaat niet want het hele concert is geplaceerd. Vandaar dat er wordt gevraagd om het gedans uit te stellen tot de afterparty in de foyer. Maar als de band vervolgens het überdansbare 'The Hilarious Party Life Of Tommy' inzet en er een discobal van het formaat dwergplaneet uit het plafond zakt, zijn de mixed signals van de band dermate verwarrend dat de gehele zaal opstaat vanuit de theaterstoel en begint te dansen. Ook hier zijn is het arrangement voor de extra musici er een om door een ringetje te halen. Je zou je bijna gaan afvragen waarom Niko niet standaard met een orkest speelt.

Bij de toegift worden de extra muzikanten bedankt voor de bewezen diensten. Voor hen zit het concert er op. De band gaat op de rand van het podium zitten, gewapend met drie akoestische gitaren en er wordt gewacht tot de gehele zaal stil is. Onversterkt wordt 'The End Of Time' ingezet. Een ballad over het einde van de wereld, of gaat het toch over een Hollywood-blockbuster. Ieder bandlid zingt mee en de zaal is muisstil, op een enkel lachsalvo na als de tekst te absurdistisch wordt. Een prachtige, kleine afsluiting van het concert.

©

SymphoNiko blijkt een zeer geslaagd project. De songs lenen zich goed voor de klassieke begeleiding en de arrangementen zijn zeer smaakvol uitgevoerd. Daarnaast is de band aanzienlijk gegroeid in de laatste jaren. Vanzelfsprekend zijn de muzikanten bekwaam en speelt de band al jaren goede shows, maar het lijkt tijdens SymphoNiko nog meer dat de onderlinge banden beter zijn dan ooit. Als Nik fout inzet tijdens 'Always You', is zijn schalkse blik richting gitarist Thomas van der Want onbetaalbaar. De non-verbale communicatie binnen de band spreekt boekdelen en met een halve blik lijkt iedereen te weten wat er moet gebeuren. De show staat als een huis en is een ontegenzeggelijk hoogtepunt in het oeuvre van de band. Ook is het de eerste keer dat het nieuwe album op vinyl verkrijgbaar is, dit is een zeer waardige albumrelease.